Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Blaðsíða 120

118
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
LISTMÁLARINN
■ ón E. Gunnarsson, listmálari í
Hafnarfirði, á sér fjölbreyttan
mW starfsferil. Eins og margir
Gaflarar hóf hann feril sinn sem sjó-
maður á Hafnarfjarðartogurunum,
og var á togurum í 10 ár, ýmist sem
háseti eða kyndari. Það þurfti dugn-
aðarmanninn til að vera góður kynd-
ari á gömlu gufutogurunum, ekki síst
á stríðsárunum þegar oft var keyrt á
útopnuðu á leið á markað, og sumir
þeirra þannig að það var stanslaus
mokstur ef haldast átti á þeim fullur
dampur.
Á þessari sjómannstíð sinni brá
Jón sér tvo vetur í Myndlista- og
handíðaskólann, en fór síðan al-
farinn í land 1954 og lærði þá til
prentmyndagerðar og síðan offset-
ljósmyndun, sem hann vinnur enn
við í Gutenberg. En málverkið hefur
alla tíð frá barnæsku átt hug hans.
Þar hefur hann afkastað miklu verki.
Hann hafði fyrir heimili að sjá og þá
voru engir styrkirnir. Þótt aldrei hafi
því verið um Gaflara spáð að þar yrði
vagga listmenningar eins og togara-
útgerðar, þá eiga Gaflararnir nú ým-
islegt til í listinni. Eiga þeir marga
góða listamenn af ýmsu tagi, enda
löngu hættir að gafla sig. Það er bæn-
um til stórs sóma, að ekki sé talað um
gefendurna, þetta hús, Hafnarborg,
þar sem Jón E. sýndi verk sín um
mánaðamótin apríl/maí í vor.
Jón E. Gunnarsson hefur haldið
margar sýningar og sumar hverjar
stórar. Fyrstu sýninguna hélt liann í
Iðnskóla Hafnarfjarðar 1961. Þá
sýndi hann í Bogasal Þjóðminja-
safnsins 1965 og 1972, Vestmanna-
eyjum og Keflavík 1972, Kjarvals-
stöðum 1977, Iðnskóla Hafnarfjarð-
ar 1979, Norræna húsinu 1980,
Háholti 1982 og 1985, Hafnarborg
1984 og aftur nú 1989. Auk þessa hef-
ur Jón brugðið sér með myndir til
Bolungavíkur, Suðureyrar og
Grindavíkur. Þá hefur hann tekið
þátt í samsýningum bæði í Þýska-
landi og Svíþjóð.
Flestar myndir Jóns eru frá sjó og
sjómannsstarfi. Þótt Jón máli „nat-
uralísk“ málverk, þá eru myndir
hans gæddar lífi og hreyfingu, og
mikill sjógangur í þeim sumum.
Þekking hans á sjómannsstarfinu
gerir honum kleift að mála það mjög
raunhæft; menn standa í myndum
hans eðlilega að öllum verkum og
þar sem listamanninum tekst að
gæða þær hreyfingu verða þær manni
mjög lifandi og góð málverk og auk
þess skemmtilegar heimildir um sjó-
mannsstarfið.
Þarna eru menn að snörla inn belg-
inn og hífa niður í pokann, og í ann-
arri mynd að hífa pokann út á. Þá eru
inenn að pikka fisk frammi í forkassa
í vondu veðri, skipið er farið að taka
inn á sig í ganga, og þarna er togari í
foráttuveðri, byrjaður að keyra upp
og er að fara framhjá öðrum þar sem
menn eru komnir að gálganum, klár-
ir að taka á móti hlerunum. Þeir hafa
orðið seinir fyrir með síðasta halið á
því skipi þegar hann skall á. Það er
allt í lagi með karlana þarna við for-
gálgann, en það gæti verið farið að
blotna í hinum við afturgálgann, lík-
lega bíða þeir eftir sínum hlera uppi á
keisnum og sæta lagi að slá á hann.
Það er bjart yfir myndum Jóns,
engin sálarkreppa sem einkennir
mörg nútímaverk. Listamaðurinn
ræður við það sem hann tekur fyrir,
af því eru myndir hans sviphreinar og
fallegar.