Eimreiðin - 01.07.1926, Qupperneq 61

^■mreiðin
NÁM OQ STARF
237
le9a lýsingu á því, sem þeir höfðu séð af því, sem um var
sPurt, og gert grein fyrir öllum aðstæðum við athugunina,
safnað jurtum, steinum o. s. frv.
En einmitt við að athuga þannig, til að fá svar við ákveð-
mni spurningu, vakna nýjar spurningar um það, hvernig standi
a þeim fyrirbrigðum, sem maður er að athuga. Eg vona því,
að þessar spurningar yrðu til þess að vekja skilningsþorsta
nemendanna, og hvort sem þau reyndu sjálf að finna ráðn-
ln9ar á gátunni, eða spyrðu aðra, eða leituðu í bókum, eða
biðu þess, að kennarinn gæti skýrt það fyrir þeim, þá yrði sú
bekking, er þannig fengist, að lifandi þekkingu, því að hún
k$mi sem svar við brennandi spurningu í sál nemandans.
Eg held að með þessu móti yrði náttúrufræðiskenslan alt
annað en hún er nú. Þarna væri séð fyrir því, að nemend-
Urnir hefðu sjón og heyrn að byggja á. Og þó að nemend-
Urnir verði auðvitað að læra um fleira en þeir hafa sjálfir
athugað, þá er þó mikill munur, ef grundvöllurinn er traustur,
hygður á sjón og raun.
Einmitt náttúrufræðiþekkingin er tengdari vinnunni en nokkur
°nnur, því að hún bregður ljósi yfir tilgang og aðferðir vinn-
Unnar. Jarðyrkjumaðurinn t. d. skilur þá fyrst, hvers vegna
harf að undirbúa jarðveginn svo og svo, þegar hann þekkir
h’fsskilyrði þeirra jurta, sem hann ræktar, veit um efnasam-
Setningu jarðvegarins o. s. frv. Á engan hátt væri betra tæki-
^ri til að læra grundvallaratriði jarðyrkjunnar en einmitt
1 sambandi við matjurtarækt og blómarækt, og það eru störf,
Sem börn hefðu gott af að taka þátt í, og væri þá einkar
Vel til fallið að þau ættu hvert sinn reit eða beð í skrúðgarði
e^a matjurtagarði heimilisins og bæru alla ábyrgð á hirðingu
hess. Þess má geta, að Einar Helgason hefur sagt mér, að
hann hafi gert tilraun með að kenna börnum í barnaskólanum
her blómrækt, og virðist þau hafa lifandi áhuga á því. —
h*ekkingin á líkamsgerð, lífsskilyrðum og lifnaðarháttum hús-
hýranna ætti að vera fyrsta undirstaða kenslunnar í dýra-
Efnafræðin ætti að koma í sambandi við fræðsluna um
larðveginn og kenslu í matreiðslu, aflfræðin í sambandi við
u°tkun verkfæra og véla. Ég nefni þetta sem lauslegar bend-
m9ar um það, hvernig mætti tengja fræðsluna í ýmsum grein-