Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 40

104
EIMREIÐIN
Moldvarpan strýkur skóflu-
skaftið.
— Þú ert fífl, segir höfðing-
inn. Menn eins og þú eru fjár-
sjóðir, en þeir eru fífl. . . . Nú
kemurðu inn og færð þér einn
gráan.
Fólkið á svölunum bíður og
skilur ekki samhengið.
— Ég sæki ekki veizlur, segir
moldvarpan og fer að moka í
holuna.
— Neitarðu veizluboði. . . .
Mínu veizluboði? Höfðinginn
brýnir raustina.
— Já, ég fer ekki inn. . . . Þó
þú sért höfðingi, fer ég ekki
inn, segir moldvarpan og gýtur
augum á óhreinan vinnugallann
sinn.
— Þetta liélt ég að þú ættir
ekki til, segir höfðinginn. — Þú
ert fágætur. Þú ættir að eignast
minnisvarða.
Moldvarpan ryður moldinni í
iioluna og beitir allri orku. Höfð-
inginn horfir á og ruggar, svo
verður lionum litið upp á sval-
irnar til þeirra, sem bíða.
— Komið þið með flösku, seg-
ir hann. Skrifstofumaðurinn
hleypur og kemur með flösku út
á lóðina. Holan er full. Höfð-
inginn tekur við flöskunni og
réttir moldvörpunni.
— Eigðu þetta, segir hann.
Moldvarpan strýkur sveitt enn-
ið, þurrkar sér á buxnaskálm og
réttir fram höndina.
— Ég þakka, segir hann, snýr
sér við og gengur burt með
skóflunar um öxl og dinglar
flöskunni.
Augnablik horfir höfðinginn
til lians, síðan á steininn og
hugsar. Þá beygir hann sig, tek-
ur steininn tveim höndum og
lyftir með erfiðismunum á hné
sér, þannig róa þeir og fagnaðar-
óp berast af svölunum. Hægt og
virðulega færist höfðinginn
meira í fang. Hann lýtur áfram,
svo rykkir hann sér upp og aft-
ur og stendur beinn með stein-
inn framan á brjóstinu. Andlit-
ið tútnar af átökum og augna-
blik eru menn í vafa um jafn-
vægið, en svo rarnbar hann af
stað í átt til hússins, hægt en
markvisst. Fagnaðarópin glymja,
frúin hljóðar og hverfur inn í
húsið. Orstuttu síðar mætir hún
bónda sínum í forstofudyrun-
um.
— Slepptu þessu, skrækir hún
og ætlar að þrífa til hans.
—Burt kona, segir hann úf-
inn. Burt með andskotans lúk-
urnar. Henni fallast hendur og
víkur ósjálfrátt úr dyrunum.
Hann slagar í dyrastafina og and-
litið verður rjóðara og rjóðara.
Kinnbeinin eru áberandi og
augun starandi. Þrep eftir þrep,
hæð eftir hæð gengur hann í
húsinu. Loks kemst hann ekki
hærra. Fólkið starir og glottir.
Hljómsveitin er hætt að leika og