Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 76

140
EIMREIÐIN
Grettir: Þegi þú þræll. Maklegt
væri, að ég liýddi þig fyrir
hortugheitin, en þó skal nú
nokkuð hér að vinna. (Heggur
til hnyðjunnar, en öxin hleyp-
ur af trénu og á fót hans.)
(Grettir kastar öxinni og tek-
ur um sárið, lítur á tréð.) Sá
var mér nú drygri, er verr
vildi, og mun þetta ekki eitt
sarnan fara. Er nú hér kominn
hnyðja, sú er mögnuð hefir
verið með göldrum gegn mér
og ég hef þegar tvisvar út
kastað.
Glaumur. Enginn vari hefir mér
verið fyrir því tekinn, að hér
lægi í flæðarmáli rekalinyðja
mögnuð með fjölkyngi. Er því
ekki við mig að sakast.
Grettir: Þig liefir nú Glaumur
hent tvö slys, annað, er Jrú
gættir svo illa elds vora, að
hann kulnaði og ég varð að
leggjast til lands eftir eldi. Það
annað að færa heim Jretta ó-
lieillatré. Ef Jrig hendir hið
Jrriðja slysið, Jdú mun það
verða ]:>inn bani og vor allra.
Illugi: (Kemur út úr skálanum.)
Þunglega segir þér nú hugur
um hag vorn frændi, en ekki
mun skeina þessi vera svo skað-
leg sem þú ætlar.
Grettir: Vel væri Jrá, en allund-
arlega hefir Jretta tilborið og
segir mér svo hugur um, að
Jnetta séu gerningar kerlingar-
innar fóstru Þorbjarnar.
Illugi: Það hef ég áður sagt, að
ekki myndi gott af henni hljót-
ast, en eigi hygg ég að þér
verði mjög langt mein af þessu,
er ég hef fægt sár Jritt og bund-
ið um.
Grettir: Allt mun það fyrir eitt
koma og dregur jafnan til þess,
er verða vill. Ég hef að vísu
lengi varizt óvinum mínum
með vopnum og afli. Var mér
þó tíðum vossamt og kalt og
þröngur kosturinn. Hitt bar
þó af, hve langar urðu mér
hinar dimmu vetrarnætur með
Helsjónum Gláms fyrir aug-
um unz þú komst til og horfði
því stórum betur. En þá hefir
kerling röm og heiftúðug vald-
ið mér þeim áverka, er einn
mun nægja oss báðum til ald-
urtila. Er þá illa fyrir séð Jrín-
um hlut fyrir drengilega fvlgd
við mig.
Illugi: Víst eru það eins dærai
óvinum þínum, en ekki skaltu
harma mitt hlutskipti. Og svo
lét móðir vor ummælt þá hún
samþykkti fylgilag mitt við
Jrig, að eitt skyldi yfir oss báða
ganga. Vildi hún heldur eiga
oss báðum á bak að sjá en
vita þig einan stríða lengur
við þau vandræði.
Grettir: Satt er það, að móðir
vor spáði okkur samdauða
þótt mér þætti þá eigi svo
markað sem nú, Jrví nú sýnist
mér engin önnur ógifta slík