Uppeldi og menntun - 01.01.1997, Blaðsíða 59

DÓRA S. BJARNASON
vaxið enn í síðari könnun. Þessar tvær niðurstöður virðast óneitanlega stangast
nokkuð á og krefjast frekari skýringa. Sömu svarendur virðast hér aðhyllast bæði
sjónarmiðin (sérgreiningu með einsleita hópa og sameiginlegt uppeldi fjölbreyti-
legra einstaklinga) og menntun starfsmanns virðist hafa lítil áhrif á hvernig við-
komandi svarar. Einungis þroskaþjálfarnir skera sig úr og svara einróma á annan
hátt, sem að framan greinir. Þá reyndist við meðaltalsmat marktækur munur milli
kannana á fylgi svarenda við það að „vinna reglulega að sameiginlegum verk-
efnum fatlaðra og ófatlaðra barna". Það að þetta sé mikilvægt á meira fylgi að fagna
við síðari könnun en hina fyrri. Líka er athyglisvert að þótt ekki sé þarna mark-
tækur munur eftir menntun eða aldri þá kemur sama aukning á fylgi við þetta fram
milli kannana hjá báðum hópum.
Þessar niðurstöður eru afar misvísandi. Tvennt er hér sérkennilegast og krefst
skýringar: Annars vegar að svarendur leggja vaxandi áherslu á atriði, sem erlendar
rannsóknir sýna að skipta miklu máli, við sameiginlegt uppeldi fatlaðra og ófatl-
aðra barna. En á sama tíma hafa atriði sem stuðla, samkvæmt rannsóknum, að að-
greiningu hópa eftir getu og þroska líka fengið meira vægi.
I priðja lagi. Menn gera því almennt skóna að fagmenntun breyti viðhorfum og
vinnubrögðum fólks. Því sætir það nokkurri furðu hversu svörum leikskólakennara
og ófaglærðra svipar saman og virðist munurinn á svörum þessara tveggja hópa þó
verða enn minni í síðari könnuninni en þeirri fyrri, enn fremur það hversu sammála
þessir tveir hópar eru um mikilvægi flestra atriðanna á listanum. Þetta sést vel á
dreifiritinu á Myndum 12 og 13.
Mynd 12
Samsvörun milli viðhorfa leikskólakennara og ófaglærðra 1986.
Meðaltöl svara um atriði a-k í spurningu 2 (14)
57