Tímarit lögfræðinga - 01.06.1965, Blaðsíða 17

skur'ði, kveðnum upp meðan mál var sótt og varið,
mátti því áfrýja jafnskjótt sem uppkvaðningu hans var
lokið. En aðili gat og geymt áfrýjun slíkra úrskurða,
þar til er aðalmálinu var lokið, og áfrýjað honum ásamt
því. Með tilsk. 17. maí 1690 var þessu ástandi breytt
að verulegu leyti. Var undirdómurum þá hannað að
láta af liendi eftirrit af úrskurðum („Afskeder og Inter-
locutoria“), sem upp eru kveðnir í máli, fyrr en dóm-
ur er kveðinn upp í aðaimálinu, enda var aðiljum þá
frjálst að áfrýja slíkum úrskurðum með slíkum dómi.
Ákvæði tilskip. 17. maí 1690 voru skýrð þannig, að áfrýj-
un þarnefndra úrskurða, áður aðalmáli væri lokið, væri
hönnuð, svo framarlega sem úrskurður væri grundvöllur
undir meðferð málsins eftirleiðis, þannig að hún yrði
ónýt, ef úrskurður yrði felldur úr gildi í æðra dómi, en
annars kostar mætti áfrýja úrskurði þegar. tJrskurði um
réttarfarssekt mátti því t. d. áfrýja þegar i stað, en úi-
skurði um frest eigi fyrr en ásamt dómi í aðalmálinu.
Tilsk. 17. mai 1690 var numin úr lögum i 224. gr. 1. nr. 85
23/6 1936 um meðferð einkamála i liéraði.
Með L. nr. 19, 4/6 1924, IV. kafla hafði að nokkru ver-
ið farið inn á nýjar brautir því að þar voru ákvæði uxn
málskot, sem mjög líktust kæruleið þeirri, er siðar
kom til, þótt lögin nefndu að vísu einungis áfrýjun en
ekki kæru. Sporið var hins vegar stigið að fullu með
eml., því að þar voru veittar mjög víðtækar kæruheim-
ildir, en þær fólu í sér þá aðalreglu að úrskurðum, sem
kveðnir voru upp í sambandi við dómsmál mátti á-
frýja þegar í stað og talið var (Einar Arnórsson: Áfrýj-
un einkamála. Fjölr., Rvk 1937, bls. 15 og 63—64), að lög-
jöfnun kæmi til ef ekki var um skýra kæruheimild að
ræða.
Rök fyrir þessum rúmu kæruheimildum voru eink-
um þau að með þeim fengist greið og kostnaðarlílil
leið til þess að fá endanlega skorið úr um ýmis atvik,
einkum varðandi formlega meðferð máls, er annars
Tímarit lögfræðinga
79