Tímarit lögfræðinga - 01.01.1969, Blaðsíða 33
Sindballe hefði þvi átt að sýkna V af kröfu vátryggðs um
húf tryggingarbætur.
En nú eru t. d. Bentzon og Christensen ekki alveg á
sama máli og Sindballe. Þeir telja (bls. 125), að félagið
geti almennt ekki borið það fyrir sig, að bifreiðarstjóri
hafi brotið fyrirmæli um varúðarreglur, þegar bifr.stjór-
inn fremur brotið án samþyklris hins vátryggða bifreiðar-
eiganda. Félagið verður m. ö. o. að sanna, að vátryggður
sjálfur hafi verið meðsekur, bifreiðarstjóranum eða að
vátryggðum hafi orðið á einhver yfirsjón í sambandi við
atvik þau, er ieiddu til vátryggingaratburðarins (sbr.
Frost í TfR 1952, bls. 332). í þessu tilviki er ekkert slíkt
leitt í ljós. Skv. áliti siðastnefndra höfunda bæri þvi vá-
tryggingafélagið V fulla ábyrgð gagnvart vátryggðum.
Hér hefur verið sýnt fram á, að tvær igagnstæðar lausnir
eru hugsanlegar, jafnvel þótt samkomulag væri um að 51.
gr. VSL. ætti við.
4.L 18. og20. gr. VSL. og ákvæði vátrgggingarskírteinis
um ölvun. Því næst verður rætt um samband 20. gr. VSL.
og margnefnds ákvæðis i d-lið 10. gr. húftryggingarskil-
málanna. Það vekur strax athygli, að i forsendum hæsta-
réttardómsins er ekki látið nægja að vísa til 20. gr. VSL.,
heldur er einnig visað til 18. gr. iaganna (og 34. gr., en
hún verður rædd sérstaklega hér á eftir). Ástæðulaust
kann að virðast, að vitna til 18. gr. VSL., þar sem ekki
verður séð af dómsforsendum, að V hafi borið fjrrir sig,
að vátiyggingaratburðurinn hafi orðið vegna stórkostlegs
gáleysis. Vegna þess hve lýsing á atvikum slyssins er fátæk-
leg i dómsforsendum, er ekki unnt að mynda sér skoðun
á því, hvort hegðun ökumannsins B mejgi telja til stórkost-
legs gálejrsis.14 En hvað sem þvi liður, má segja, að í
sen (bls. 125, 282 og 294) skipa ákvæðum um ölvun og öku-
réttindaleysi í sama flokkinn, þ. e. telja þau til varúðarregla,
sbr. 51. gr. VSL.
14 Að vísu má segja, að það eitt að aka bifreið ölvaður sé
stórkostlegt gáleysi. Sú skoðun hefur mikið til sín,s máls. En
Tímarit lögfræðinga
27