Dýraverndarinn - 01.12.1966, Blaðsíða 8

bjarghring, hnýtti í hann niðurstöðuna og fleygði
honum útbyrðis. Hringurinn flaut aftur fyrir bát-
inn í áttina til fuglsins, sem nú herti sundið um
allan lielming, þar eð liann sá hjálpina nálgast.
Loks náði hann hringnum og skreið upp á hann.
Magnús hóf síðan að draga hringinn að sér með
hægð. En þegar fuglinn fann hreyfinguna, bylti
hann sér út af hringnum. Magnús gafst þó ekki upp.
Hann hætti að draga hringinn að sér, og fuglinn
skreið upp á hann aftur. En þegar Magnús tók á
ný að draga, steypti fuglinn sér í sjóinn. Svona gekk
jjetta Jrrisvar sinnum, og kostaði jtað fuglinn í hvert
skipti mikið erfiði að ná hringnum á ný og komast
upp á hann.
Benedikt formaður fylgdist ávallt vel með björg-
unartilraun Magnúsar, og Jregar hann sá, að hún
lánaðist ekki, bað hann okkur að leysa sundur um
næstu lóðamæti. Þetta var gert og belgur settur á
lóðina. Síðan var bátnum snúið. En hvar var nú
fuglinn? Jú, þarna sást höfuð og háls upp úr sjón-
um, — allt hitt var komið í kaf. Fuglinn gerði ör-
væntingarfullar tilraunir til að halda sér á floti.
Hann synti bæði með fótum og vængjum, en vængja-
tökin voru orðin mjög hæg og auðsýnlega máttlítil.
Litlu, dökku augun störðu upp í heiðblámann og
sólskinið. Þar var sumarið og lífið; fyrir neðan hann
var helkuldinn og dauðinn, sem var að reyna að
toga hann (il sín — lengra og lengra niður í djúpið.
Við vorum allir hljóðir. Það var eitthvað í augna-
ráði Jressa litla fugls, sem snart okkur innst inni, Jrar
sem tilfinningarnar og samúðin með öllu, sem þjá-
ist, eiga upptök sín. Þessi litli fugl var engu líkari en
drukknandi manni, sem neytir í örvæntingu ýtrustu
og síðustu lífskraftanna til að reyna að lengja lífið
um örfá andartök.
Þegar við komum að fuglinum, var ekkert upp
úr sjónum nema höfuðið. Þó vék hann að bátnum
— með síðustu kröftunum, sem hann átti eftir. Ég
náði til hans og innbyrti hann, og Jtegar ég svo
lagði hann frá mér á lúkarakappann, leit hann beint
framan í mig, og mér fannst eins og hann vildi
segja:
„Þetta er allt til einskis, lífi mínu verður ekki
bjargað."
Svo teygði hann úr hálsinum, beindi nefinu upp
í loftið og horfði sínum skæru, dökku augum út í
ómælisvíðáttuna.
Við lukum við að draga tengslið og gera allt klárt
til heimferðar. Áður en ég fór niður til að fá mér
bitann og kaffisopann, lét ég flattan smáfisk hjá
fuglinum. Hann snerti ekki við honum og hreyfði
sig ekki, bara starði út í geiminn og vék við og við
höfðinu til með hægð. Enga tilraun gerði hann til
að reyta sig. Sólin vermdi hann og Jmrrkaði á lion-
um fiðrið. Honum virtist nú líða vel.
Svo fór ég niður og fékk mér bÍLa og kaffi. Síðan
ræddum við góða stund um gestinn okkar og hvað
við ættum að gera, Jregar að landi kæmi, honum til
bjargar. Svo fór ég upp á Jtiljur og lét það vera
mitt fyrsta verk að huga að fuglinum. Nú var hann
hreyfingarlaus, og höfuðið vissi beint fram. Ég liugði
nánar að honum og sá, að hann var örendur; aug-
un voru brostin, en ásýnd hans vissi í sólarátt.
Hvers vegna dó liann? munuð Jtið kannski spyrja.
Mér finnst Jjví auðsvarað. Hjarta hans liefur ekki
J^olað hina gífurlegu áreynslu, sem Jtað kostaði hann,
Iiart leikinn af hinum svarta óþverra, að synda á
eftir bátnum og síðan að komast upp á bjarghring-
inn aftur og aftur.
F. B.
Eftirmáli.
Þetta er þriðja frásögnin, sem Dýraverndarinn birtir
eftir Finnboga Bernódusson. Hann er aldraður maður,
sem á heima vestur í Bolungarvík og liefur þar sótt sjó
lengst sinnar ævi. Svo sem augljóst er af frásögnum hans,
er liann góður sögumaður og vel ritfær, en hann er einn-
ig mjög fróður um margt annað en sjómennsku og það,
sem á sjónum gerist, og auk þess maður mikillar gerðar
og fágætra mannkosta. Þær frásagnir, sem áður liafa birzt
hér í blaðinu frá hans hendi, sýna glögga athugunargáfu
og sanna ljóslega, að Finnbogi er mikill dýravinur, en
þessi síðasta ber þó af. Mér virðist hún lýsa slíkri menn-
ingu og þroska allra þeirra þriggja sjómanna, sem við
sögu koma, að liún væri vel þess verð, að hún væri tekin
upp í lesbækur handa börnum og út af henni lagt í skól-
um landsins. Hugsið ykkur: Formaðurinn skipar svo
fyrir, að hlé verði á drætti veiðarfæranna, lóðir leystar i
sundur og dufl sett á endann til þess að unnt sé að bjarga
einum hart leiknum og þjáðum svartfugli — og samhuga
og samhentir eru þeir, félagarnir þrír. ... Sannarlega
væri þessi frásögn lærdómsrík fleirum en börnum og
unglingum. Þeir gætu af henni mikið lært, mennirnir,
sem mestu ráða í veröldinni. Virðingin fyrir helgi lífs-
ins og samúðin með öllu lífi, sem þjáist, er Jjað aðals-
merki, sem menn geta lilotið tignast og fegurst, og Jwð
bera þeir, sjómennirnir Jjrír, sem um getur í þessari frá-
sögn.
Guðmundur Gislason Hagalin.
84
DÝRAVERNDARINN