Dýraverndarinn - 01.12.1966, Blaðsíða 12

af því að hún var alein — og af því að það var kom-
in nótt — og af því að henni var svo hræðilega kalt.
Kuldinn læsti sig upp eftir fótunum á henni úr
snjónum, sem hún stóð í, andaði napurt inn á hana
bera, upp undir stuttan náttkjólinn og inn með
hálsmálinu á lionum, — það var líka eins og andlit-
ið á henni stirðnaði — og hana verkjaði í fingurna
og sveið í gómana. Skyldi nú kuldinn eiga að deyða
liana í nótt?
Mamma var horfin, og hvergi gat Kata litla leit-
að sér hælis. Hún komst ekki inn í bæinn, ekki lield-
ur inn í fjósið, og inn í hlöðuna þorði hún ekki að
fara, því að þar hafðist liann við, búálfurinn.
En allt í einu rann upp ljós fyrir Kötu litlu:
Mamma liafði farið inn að Móum. Snemma í kvöld
hafði liún haft orð á því, að hún þyrfti að skreppa
þangað til að fá lánaða vefskeið. Hún hafði ekki
minnzt á þetta frekar, en í Móum mundi hún vera.
Og þá gat dregizt, að hún kæmi. Þeim varð alltaf
svo skrafdrjúgt, henni og Bertu í Móum.
.. . Kata var lögð af stað eftir gangstígnum, sem
lá heiman frá henni inn að Móum, þegar hún nam
allt í einu staðar, stirð og köld: Hundurinn i
Móum.
Hún vissi, að hann var leystur seint á kvöldin,
og þó að hann aldrei nema hefði verið bundinn,
hefði hún ekki einsömul þorað að stíga fæti sín-
um í hlað í Móum, vitandi það, að hann væri þar,
þessi rauðbrúni, loðni og stríðhærði vargur. Maður
missti máttinn af að horfa í augun á honum, og
geltið var svo dimmt og grimmdarlegt, að Kata
heyktist í herðum, stakk fingrunum í eyrun og skalf
og nötraði, þegar hún heyrði það, — jafnvel þó að
hún lægi á hnjánum á bekknum við gluggann í stof-
unni heima og vissi sig örugga. Auk þess var það, að
honum var alveg sérstaklega uppsigað við hana.
„Ef þú ert nú ekki góða barnið, þá kemur hann,
hundurinn í Móum, og tekur þig.“ Þessu hafði
henni verið hótað eins lengi og hún mundi eftir
sér. Hundurinn í Móum vissi um allt, sem lnin af
sér braut. Já, kannski hann kæmi nú þjótandi og
ætlaði sér að sækja hana? Hún hafði farið berfætt út
í fönnina, og mamma hafði einmitt sagt, að það
mætti liún ekki.
Hún sneri við í skyndi og þaut heim. Hún barði
hnýtutm hnefa á bæjarhurðina og æpti eins og ham-
stola af öllum mætti.
Svo rann af henni skelfingaræðið. Hún varð að
Kisa virðist hafa gaman af að láta smella i bókstöfum
ritvélarinnar — en líklega skrifar hun elikert.
reyna að finna hann pabba sinn. Hann hafði verið
kvaddur til að aka prestinum á annexíuna í morg-
un. Kannski var hann kominn aftur og væri nú á
prestssetrinu? Þar var að minnsta kosti fólk — og
það fólk, sem hún þekkti. Hún Hringjara-Imba var
meira að segja guðmóðir hennar, og þar var enginn
hundur.
Leiðin þangað var ekki löng. Prestssetrið var
beint á móti Vík, hinum megin árinnar. En þeir,
sem þurftu að fara þennan spöl eftir að dimmt var
orðið, tóku gjarnan með sér byssu. Á báðum bökk-
um árinnar var þéttur skógur, og í skóginum voru
úlfar. Kata hafði margoft staðið við gluggann heima,
þegar orðið var dimmt og tunglsljós var úti, og þá
hafði liún séð lipurlega, langfætta, svarta skugga
dansa eftir hvítum ísum elfurinnar. Hún vissi það
vel, að þeir voru hættulegir. En þeir gátu nú varla
verið eins háskalegir og liundurinn í Móum? Þegar
þeir ýlfruðu niðri í skóginum á kvöldin, var eins
og ískaldri hendi væri smeygt niður á bakið á henni,
— en þegar hann gelti, rakkinn í Móum, — já, þá
hreinlega Iæddist hún liálfboginn út í brennikof-
ann og stóð þar skjálfandi að hurðarbaki . . . Og
nú sá hún ekki nokkurn úlf á ánni. Þar var allt
kyrrt og hvítt.
Æ, fæturnir á henni, fæturnir á henni, og fing-
urnir! Hún var síkjökrandi á leiðinni ofan eftir.
Það voru óteljandi ísnálar í snjónum. Þær stungu
hana í iljarnir, já, hún kenndi kuldans og sársauk-
ans upp eftir leggjunum, meira að segja upp eftir
öllum líkamanum — og það var eins og loftið sjálft
væri þykkt af slíkum nálum. Það var ísing í loft-
inu. Hana lagði eftir árfarveginum eins og slríða,
ósýnilega móðu. Hún varð að vaða yfir hana, þó að
88
DÝRAVERNDARINN