Búnaðarrit - 01.01.1928, Blaðsíða 243
BtJNAÐARRIT
237
sem lítiö er um skjól, beitilandið nærri og hæg fjenaðar-
ferð, að menn geri sjer töluveiðan skaða með útilegum
á fje, langt fram eftir vetri; jafnvel þó jöið sje næg.
Þegar jörð er orðin frosin, og auk þess komnir snjóar,
verður fjeð fyrir miklu hitaláti, en það kostar aftur
holdatap og aukið fóður. Ær í landljettari sveitum eru
oft ekki holdugri en það, á haustin, að þær mega ekki
við aflagningu yfir veturinn, og þar til þær bera, ef þær
eiga að sýna fullan arð. Fje sem er orðið aflagt og kvið-
dregið, þegar farið er að gefa því, er vandgæfara í fóðri
og kvillasamara, þegar líður á veturinn. Þetta vil jeg
biðja menn að athuga. Aftur á móti í landgæðasveitum
og þar sem svo hagar til, að kostaland er í fjarlægð,
en rýrt land heima fyrir, er full ástæða til að nota
slíkt land fram eftir vetri, meðan tið leyfir og jörð er
næg. Þar sem svo hagar til, er nauðsyDlegt að hafa
fjárborgir eða hagahús, svo hægt sje að koma fjenu í
afdrep, ef snögg áhlaup gerir.
Helst ætti að baða fje seint að hausti eða snemma
vetrar, ef kostur væri, í góðri tíð, þá verður því minna
um baðið. Nú er það viða siður að baða í siðari hluta
desembermánaðar. Ef nú tíð hefir leyft, þá hefir fjeð legið
úti fram að þeim tíma, eða lítið gefið, þó það hafi verið
hýst; af þessu leiðir svo alloft, að fulloiðið fje fær
fyrstu tuggurnar þegar það kemur upp úr baðinu;
en þetta er óhæfa. Þegar svona seint er baðað,
þarf fjeð að vera búið að hafa gjöf og húsvist,
minst vikutíma. Böðunin er hrakferð fyrir skepn-
urnar, og jeg vil taka það sjerstaklega fram, að
mjer hefir sjaldan tekist að koma í veg fyrir, að fje
hafi lagt af á eftir böðun, einkum þegar seint er baðað
og tið er slæm, mikið beitt og lítið gefið fram að böð-
uninni. Aftur verður fje, sem búið er að standa inni
um tíma vel haldið, minna um böðun. Margir hafa víst
góða viðleitni á því, að fara vel og gætilega með skepn-