Búnaðarrit - 01.01.1928, Blaðsíða 329
BÚNAÐARRIT
323
lítið og ekkert styrkt, þar til Jarðræktarlögin gengu í
gildi 1925. Búnaðarfjelög sveitanna hafa víðast verið
nafnið tómt, haft yfir sama sem engu fjármagni að
ráða. Sama má segja um Bunaðarfjelag íslands, það
hefir vantað fje til að gangast fyrir róttækum byltingum
til framfara í búnaði. Búskapurinn er rekinn að miklu
leyti í fornaldarstíl, enn þann dag í dag. Bændastjett
landsins er hálf lömuð, sinnulítil, gerir sama sem ekkert
og getur sama sem ekkert gert, til þess að skapa nýja
bjargræðisvegi á landsbygðinni. Alstaðar stendur fjár-
skortur landbúnaðinum fyrir þrifum, og nú um alllaDgt
árabil hafa bændur orðið undir í samkeppninni um
vinnuaflið.
Eitt er vínt, að fólkinu fjölgar aldrei í sveitunum, svo
nokkru nemi, fyr en fjármagn er fengið og aðstaða
sköpuð til að stofna þar ný heimili. Vitanlega eru mis-
jafnlega góð skilyrði til þess í hinum ýmsu sveitum
landsins. Það hefir Jengi verið vitnað til þess, að setinn
væri Svarfaðardalur, enda engin sveit jafn þjettbygð,
nema Fljótshlíðin. Þær eru tákn þess, sem getur orðið,
og þarf að verða, í öðrum sveitum landsins.
Við megum ekki láta reka á reiðanum lengur með
„litla bróður*; hefjast þarf handa og reyna að koma
meira lífi og krafti í hann. Besta úrræðið er nýiæktin.
Þar eigum við að leggja gull í lófa framtiðarinnar.
Nýræktin er kostnaðarsöm, og alt, sem sparast, ætti að
ganga til hennar. Tugum miljóna króna þyrfti að veija
til hennar.
Öflug lánsstofnun þarf að rísa á legg, búnaðarbanki,
sem lánaði fje við hæfi landbúnaðarins og fyrst og fremst
til nýræktar. Ef bændur landsins geta ekki með sam-
eiginlegu átaki komið þeirri stofnun á fót, þá gera ekki
aðrir það. Við vitum best hvar skórinn kreppir, og við
eigum að hjálpa okkur sjálfir, og nota þau öfl í þjóð-
fjelaginu, sem að haldi geta komið.
Nú fyrst þessi árin er að skapast vísir til afturhvarfs