Hlín - 01.01.1926, Blaðsíða 135
Hlin
133
Frá Suðurhafseyjum.
Eftir Laufeyju Friðriksdóttur Obermann.
Það hefir dregist lengur en skyldi fyrir mjer að skrifa
Hlín línu. Mætti þaraf ráða að mjer væri verkið óljúft,
en svo er þó ekki. Mjer er það einmitt sjerstök ánægja,
fyrst og fremst að eiga dálítinn þátt í »Hlín«, íslensku
kvennablaði, og í öðru lagi að vita, að hún kemur í
hendur margra góðra kunningja minna norður og austur
um land, sem að öðrum kosti væru gersamlega útilokaðir
frá öllu sambandi við mig.
Nóg ætti að vera að segja hjeðan, vandinn er helst
sá að vita hvað ykkur fýsir mest að heyra. — F*að vill
verða það sama upp á teningnum hjá mjer nú eins og
fyrir 13*/2 ári síðan, er jeg kom hingað fyrst, og bar
saman Indlandseyjar og ísland. Þá skrifaði jeg heim:
»F*að er eins og jeg sje komin í annan heim.« Alt er
ólikt: Náttúran öll og lífið í henni, landið, veðuráttufarið
og þjóðin. Lifnaðarhættir Evrópumanna, sem hjer búa,
eru á alt annan veg en maður á að venjast: Húsin og
tilhögun þeirra, klæðnaður, mataræði og vinnubrögð.
Landið og íbúarnir.
Landið og Ibúarnir. Fyrst verð jeg að minnast ögn á
eyjarnar í heild sinni og íbúa þeirra, sem eru samgrónir
náttúrunni í fylsta og dýpsta skilningi þess orðs. — »Or-
ang belanda« = Evrópumaður, er hjer altaf einskonar út-
lagi og ofbeldisherra, sem er hjer til að ráða og ríkja um
takmarkaðan tíma og fer svo aftur heim, ósjaldan með
fullar hendur fjár. — Hollenski rithöfundurinn Muttatuli
segir um eyjarnar: »Insoelinde vefur sig eins og lindi
alsettur smarögðum og demöntum um miðjarðarbaug«.*
* Insoelinde er skáldaheiti á eyjunum. Samlíkingin þykir eiga vel
við og er oft vitnað í hana.