Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 3

3. nóv: 1935
D V Ö L
3
Kaffi prestsins
Söguleg frásögn eftir Reimer Lange
Einn fagran morgun árið 1806
gekk berfættur drengur með vín-
berjakörfu á bakinu rösklega eft-
ir þjóðveginum, sem liggur frá
París til Fontainebleau. Hann fór
blístrandi fram hjá keisarahöll-
inni og gekk um stund meðfram
fagra lystiskóginum, sem ásamt
höllinni hafði gjört þennan litla
i'ranska bæ frægan um alla Ev-
rópu. Svo vék hann út í hliðar-
götú og stefndi beint á gamallt
prestssetur, sem var rétt við
sveitaþorp nokkurt.
„Ilalló, móðir Marion, er prest-
urinn heima?“ hrópaði hann hátt,
um leið og hann lamdi bylmings-
högg á grænmálaða hurðina. Göm-
ul kona lauk upp og sagði bros-
andi:
„Víst er hann það, Páll. lfans
hágöfgi er í lestrarstofunni.
Komdu bara inn. Hann er mikið
farið að langa eftir þér.“
Drengurinn hló svo að skein í
hvítar tennurnar í honum.
„Ætli að það sé ekki heldur
karfan mín, sem blessaðan prest-
inn er farið að lengja eftir,“ sagði
hann hlýlega.
Konan þaggaði niður í honum.
„Hægan, Páll!“ sagði hún.
>,Hafðu ekki hátt um þig! Hans
hátign keisarinn er nú sem stend-
nr í Fontainebleau, og maður er
aldrei öruggur fyrir njósnurun-
nm hans Fouche’s.“
„Það getur nú ekki verið neitt
ljótt, þó að prestinn langi til að
fá eina körfu af góðum, frönskum
vínberjum,“ sagði drengurinn lágt.
Hann gekk á eftir konunni gegn
um allar lágu stofurnar á prests-
setrinu, þangað til þau komu að
lestrarstoíunni. Hann barði að
áyrum og gekk inn, en móðir
Marion hristi höfuðið og fór aft-
ur fram í eldhúsið. „Það er óðs
manns æði af hans hágöfgi að
þora að breyta þvert á móti boði
keisarans og hafa mök við smygl-
ara og skósveina þeirra“, tautaði
hún. „En það er líka það eina,
sem hægt er að finna að honum.
Hann getur ekki verið án þess að
fá kaffisopann sinn daglega.“
Þegar Páll kom inn í lestrar-
stofuna, stóð maður upp frá skrif-
borðinu, hvíthærður og lotinn í
herðum.
Hann heilsaði Páli með ákefð
og spurði, hvað mikið hann hefði
raeðferðis núna.
„Tíu pund, og það af beztu teg-
und,“ sagði Páll, „ósvikið frá
Arabíu. Það er ekki vika síðan
pabbi sótti það út 1 enskt skip i
sundinu. Það var feiknamikil á-
hætta, því að tollþjónarnir og
strandverðirnir hafa augun alls-
staðar.“
Hann lét körfuna á gólfið og
tók öll vínberin .upp úr henni, en
undir þeim hafði hann falið lít-