Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 14

14
D V
3. nóv. 1935
rauðbrúnir móar, hlaupandi hund-
ar með tunguna lafandi út úr sér
og patandi og lemjandi drísil-
djöflar í mannsmynd. Og í eyrum
mér glumdi við jarmurinn, geltið,
hóin og blótsyrðin. En svo hvarf
allt og hljóðnaði, og ég sökk,
sökk. Gleymska svefnsins luktist
um mig.
Við vöknuðum í dögun. Þal
var ónota-hrollur í okkur, dofi í
fótum og drungi í höfði.
Aftur hó, sig, gelt, jarmur, bölv
og skammir. Loft var þungbúið
og brátt tók að rigna. Við vorum
búnir hver eftir okkar skaplyndi.
Þeir eldri og gætnari höfðu kápur
meðferðis til hlífðar, en mér og
öðrum ungling til, sem var í ferð-
inni, hafði fundizt óþarfa þyngsl
að slíkum fatnaði. Nú guldum við
þess. Innan stundar vorum við
húðvotir.
Áfram, áfram. Hó, jarmur,
bölv, rigning, stormur, kuldi!
Við vorum í eitruðu skapi. Aldrei
hafði ég veitt því athygli fyrr,
hvílíka ótæmandi auðlegð móður-
málið átti af fúkyrðum! —
Undir hádegi hætti að rigna og
veðrið hægði. Fagurblá heiðríkju-
rönd glóði í suðri, fyrst jókst hún
örhægt, en brátt með meiri hraða.
Allt í einu var sem jötunefld, ó-
sýnileg hönd svifti skýjatjaldinu
snöggt til hliðar. Það varð nær
alheitt. Aðeins í norðaustri sást
enn á tjaldröndina. Nú hló sól í
heiði. Við vorum staddir á brún
Skollheiðar, Neðan við okkur lá
Ö L
sveitin haustföl en hlýleg, regn-
vot og sólblikuð. Framundan blasti
við endalaus geimur heiðarinnar.
Eftir gömlum og nýjum reiðgöt-
um rann fjársafnið hægt og bít-
andi. Undan öllu rann Forustu-
Flekkur, staldraði öðru hvoru við
og leit aftur til þess að gá að
hvort hópurinn fylgdi. Næst hon-
um komu léttfærustu kyndurnar,
sum .v hvikular á götunni og mó-
sæknar, aðrar lölluðu seinan en
drjúgan og þræddu fast göturnar,
hálflygndu augunum og jórtruð'i
af og til.
Það hafði færst spekt yfir allt.
Við gengum þögulir, en í góðu
skapi fram með og á eftir hópn-
um. Aðeins eitt og eitt lamb jarm-
aði þegar það var rekið áfram,
burt frá þúfunni, sem það hafði
staðnæmst við til að bíta, og jafn-
vel hundunum, þessum glamurs-
sömu dýrum, virtist finnast það
íriðspjöll að rjúfa kyrðina með
gelti sínu. Þegjandi ráku þeir
lömbin, sem leituðu út úr hópnum,
inn í hann aftur, misjafnlega
mjúkhentir á hæklum þeirra og
ull. —
Áning, áfram, áning, áfram. En
þessi þrotlausa heiði! Við stein-
þögðum nær alltaf. Loks sá þó
norður af og um leið losnaði um
málbein okkar. En nú voru það
spaugs og gamanyrði, sem féllu.
Eldri mennirnir stríddu okkur
yngri á því, að við værum alveg
hættir að snerta berin, eftir að
nálgast tók kauptúnið, það væri