Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 16

16
D V
ó L
3. nóv. 1935
raun og veru ætti íslenzkan ekk-
ert verulega kröftugt skammar-
yrði til.
Nú var orðið þreifandi dimmt.
Enn höfðum við tæpast náð þorp-
inu. Og við þurítum að reka gegn
um það endilangt! En nú tók að
drífa lið að okkur. Svolitlir krakka
ormar ultu út úr hverju húsi, sem
fram hjá var farið. Þeir pötuðu
og siguðu, ussuðu og ösnuðust.
Brátt komu fullvaxnir karlmenn
líka til sögunnar. Og nú var allt
fjársafnið pínt áfram, staðuppgef-
ið og skjálfandi af hræðslu við allt
það annarlega, sem fyrir augun
bar. Áfram, áfram, áfram. „Rirr,
hviss. Þetta er kvikindislegt lamb,
ho, ho. Það gengur ekki á slátur-
húsið, rirr, irr.“ „Léleg lömb í
haust.“ „Ekki þetta, strákhvolp-
ur!“ Ho, ho, rirr, irr, voff, voff
irrr! Loksins! Allt féð var komið
í aðhaldið, þar sem það átti að
geymast síðustu nóttina.
Fyrst vor, mæður, mjólk, gras,
sólskin, leikur. Svo sumar, áhyggj-
uleysi, öræfafriður. Síðast haust,
kaldari veður, hó, hundgelt, hlaup,
hræðsla, tvístringur. Mæðurnar
tínast, raddböndin verða eymsluð,
jarmurinn hás. Lúnir fætur, svang
ur magi, sljóleiki. Og svo kemur
síðasta nóttin — og líður.
1 morgunsárinu er hópur
þreyttra, sljórra lamba rekinn eft-
ir þorpsgötunni til sláturhússins.
Fyrst eru þau rekin í rétt við
húsið, þar er elzt við þau á sleipu
rimlagólfi, sem þau eru alltaf að
festa fæturna í. Það er verið að
flokka þau í smáhópa eftir eig-
endunum. Svo er hver hópur rek-
inn í dilk sér inni í sláturhúsinu.
Þar hefst nýr eltingaleikur á for-
ugu, hálu steingólfi. Lömbin skella
kylliflöt, en eru gripin upp á ull
og hornum og dregin inn að skurð-
arborðinu.
Ógeðslegur leppur leggst yfir
augu fórnardýrsins, — augu
full skelfingar. Svo hefur slátrar-
inn upp þungu trésleggjuna sína,
snöggur hvinur, og rotfleinninn
gengur á kaf í höfuð dýrsins. ör-
sár hálfkæfð stuna brýzt í kverk-
um þess um leið og það heykist
niður, en það er jafnskjótt fært
á loft af fjórum, sterkum hönd-
um, kastað á skurðarborðið og
skorið.
En allt í kring spaugandi menn
við að flá kroppa, taka innan úr,
aka gærum og þvo kroppana, og
af og til dunar húsið af skelli-
hlátrum, það er svo óumræðilega
gaman að tvíræðum kerskiyrðum
strákanna sem þeir kalla til stúlkn
anna, sem þama eru líka að vinna.
Og úti þýtur sunnangolan létt yf-
ir þorpið og sólblikaða víkina, sem
það stendur við. Þarna koma tveir
mótorbátar utan fjörðinn, skell-
irnir í vélunum heyrast greini-
lega.
Þeir eru sjálfsagt að koma úr
róðri.
Br.S.
Prentsmiðjan Acta.