Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 13

3. nóv. 1935
D V
Ö L
13
„Því Ijúfan heyrði’ eg svana-
söng á heiði“. Aftur og aftur
skaut þessari ljóðlínu upp í hug
mér á heiðinni eins og nöpru háði,
meðan logsár jarmur lambanna
skóf innan hlustirnar, blandaður
gelti hundanna og öskrum og
bölvi rekstrarmannanna. Nei, það
var sannarlega enginn svanasöng-
ur á heiðinni, daginn þann!
Annars voru allir rekstrarmenn-
irnir meinhægir dándismenn, nema
þegar þeir ráku, þá var eins og
fjandinn riði þeim berbakt og
beizlislaust á þanspretti yfir urð
og klungur versta orðbragðs. En
í rekstri þykir líka sá mestur,
sem hóar hæst, sigar fantalegast,
bölvar kröftuglegast og „rexar og
regerar“ mest.
Ég hafði þann starfa að ganga
á undan hópnum og lokka For-
ustu-Flekk eftir götunum, svo að
reksturinn rynni sem jafnast og
iniðaði sem drýgst áfram. —
En hvað dagurinn var lengi að
líða! Loks tók þó að skyggja og
nú varð að hugsa fyrir náttstað.
Við völdum eyðibýli eitt, sem
stendur í mynni afdalsins. Þar
var nú verið að byggja upp, fjár-
hús þegar komin og girðing um
gamla túnið. Þar var tilvalið að-
hald fyrir fjársafnið. Þegar við
náðum til eyðibýlisins og höfðum
rekið féð inn á túnið, var orðið al-
dimmt. Við gengum heim að fjár-
húsunum, settumst í hvirfing á
hólbarðið fram af dyrunum og
tókum til matar okkar. Við fætur
okkar lágu hundarnir fram a
lappir sínar og mændu vonaraug-
um eftir hverjum bita, sem hvarf
upp í húsbónda þeirra. öðru hvoru
kröfsuðu þeir í jörðina og ýlfr-
uðu lágt, til þess að minna á nær-
veru sína. Sunnan dalinn blés
hægur andvari, langt að bar mjúk-
an, fróandi árnið, einstaka lambs-
jarmur heyrðist utan af túninu
og af og til gnegg í gauk, sem
styggðist úr náttstað sínum. Ann-
ars var allt svo kyrrt og friðsælt.
Og þarna sátum við fimm ferða-
langar á hólbarði við gamalt eyði-
býli upp í afdal, hógværir, frið-
samir menn, drepnir úr dróma
args og þvargs dagsins, orðnir
mennskir á ný. En á morgun? Á
morgun mundu allir klæðast sama
djöflahamnum og þeir höfðu böl-
sótast í um daginn.
En nú var bezt að njóta hvíld-
ar eftir föngum. Við bárum hey
í fjárhúsgarðann og lögðumst til
svefns. Einn af öðrum hurfu fé-
lagar mínir inn í heima svefnsins.
Stuttur, tíður andardráttur þeirra
varð lengri, dýpri og rólegri.
llressandi svali barst inn um opn-
ar dyrnar, ferskan ilm vel verk-
aðs heysins lagði notalega að vit-
um manns, mjúk, friðandi kyrrð-
in seitlaði inn í hug minn og
augnalokin urðu svo þung, svo
þung.
En allt í einu hrökk ég við. Eins
og leiftur þaut gegnum hugann
mynd dagsins: Hvít fjárbreiða,