Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 120

118
Hlín
TRÚMENSKA
Þegar jeg var unglingur um fermingu og dvaldi hjá
systur minni, var mjer þar samtíða kaupakona, Þóra
Sigurðardóttir frá Keflavík. — Hún var með afbrigðum
samviskusöm, trú og dygg. — Urðum við fljótt mjög sam-
rýmdar, þó á ólíkum aldri værum, hún fullorðin, um
þrítugt, en jeg á æskuskeiði og ærsladrós svo að af bar. —
Við unnum saman alla daga — og sváfum saman. — Þóra
virtist nokkuð alvörugefin með köflum, jafnvel þung-
lynd, þó fanst rnjer ærsl mín hafa góð áhrif á liana,
fjörga liana upp. — Varð jeg þess aldrei vör, að hún hefði
ama af þeim. Þetta notaði jeg rnjer óspart og gerði henni
margar glettur. — Síðar komst jeg að því, að Þóra átti
lítinn dreng, sem hún þurfti að skilja eftir syðra í ann-
ara umsjá, og að hún mundi hafa orðið fyrir vonbrigð-
um í lífinu.
Eitt kvöld bar svo til sem oftar, að Þóra kemur inn
með sokka af þjónustupiltum sínum, þegar jeg er liátt-
uð kl. 11—12, og fer að stoppa í þá. — Að því loknu stend-
ur hún upp, en segir um leið: „Æ, jeg á þá eftir að setja
bót á rassinn á olíubuxunum hans Jóns.“—„Láttu bölv. .
buxurnar eiga sig,“ segi jeg, „nrjer sýnist þú vera orðin
svo syfjuð.“ — Þóra sinnir því ekki, en sækir buxurnar
og fer að bæta. — Breiði jeg þá sængina upp yfir höfuð
og hugsa með mjer, að nú skuli jeg láta Þóru algerlega
í friði, því jeg sá að hún var orðin óvenjulega þreytt. —
Ekki hef jeg lengi legið, þegar jeg hef það á meðvitund-
inni, að Þóra sje hætt að bæta, og gægist nú út undan
sænginni. — Jú, rjett var það, Þóra er steinsofnuð þarna
uppisitjandi. — „Hvað, ertu sofnuð, Þóra,“ segi jeg lágt.
— Þóra lítur þá upp brosandi og ætlar að halda áfram
að bæta. En, til allrar ógæfu, spottinn hefur dregist úr
nálinni. — Hún rjettir sig nú í sæti, lyftir höfði og hönd-
um upp móti birtunni og fer að þræða. — En það gengur