Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 21

MORGMJNN
141
öll þann merkilega vanskapnað á munninum, sem hún
var fædd með. Hún opnaði og munninn, til þess að þau
gætu séð, að gómurinn var einnig vanskapaður. Þetta
fanst frúnni úrslitasönnun. Hún kom iengi engu orði upp,
en tárin tóku að streyma niður vanga hennar.
1 sama bili heyrðist miðillinn kalla bak við sjalið:
»Nei, eg get ekki þolað þetta lengur*, og skömmu síðar
kom hún fram undan sjalinu.
Móðirin Begir sjálf svo frá: »Þarna stóð hún fyrir
framan okkur á miðju gólfinu í gráa merínós-kjólnum sín-
um með karmoísínrauðu leggingunum, en Florence sat í
kjöltu minni í hvítu slæðunum. En það var ekki nema
auknablik; því að þegar eftir að miðillinn var kominn
fram, spratt Florence upp og flýtti sér inn fyrir tjaldið.
Eg mundi eftir beiðni ungfrú Cook og ávítaði hana
harðlega fyrir. að hafa komið fram; kveinandi skreið
hún þá inn fyrir tjaldið; en óðara en það var fallið fyrir
á eftir ungfrú Cook, kom elskuð dóttir min aftur fram;
hún þrýsti sér upp að mér og mælti: »Mamma, láttu
hana ekki gera það aftur; hún gerði mig svo hrædda*.
Og Florence nötraði öll. »Ætlarðu að fá mig til að trúa
því, Florence, að þú sért hrædd við miðilinn þinn. Hér
i heimi eru það vér dauðlegir menn sem erum hræddir
við andana*, svaraði eg.
»Eg er svo hrædd um, mamma, að hún sendi mig
burt aftur«, avaraði hún.
En ungfrú Cook ónáðaði okkur ekki frekar, og Flo-
rence gat verið kyr hjá okkur all-langa stund enn.
Hún lagði hendur um háls mér, hallaði höfðinu upp
að brjósti mér og kysti mig marg oft . . . .
Eg var þá áhyggjufull út af mörgu og Florence
sagði mér, að guð hefði leyft sér að birtast mér með van-
skapnað hins jarðneska líkama, til þess að mér ykjust
kraftar við vissuna um, að skoðanir spiritista væru sann-
ar, og að hún (Florence) væri ekki dáin, heldur stöðug-
lega lifandi.
10*