Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 52

162
MORGUNN
esku bústöðum. Lengra verður ekki komist en að segja: ,Jafn
Föðurnum um guðdómleika,' og það er kenning kirkjunnar.“
Orðin ná shamt.
Eg sá fyrir nokkrum árum konunglega skrúðgöngu fara
um Whitehall. Konung-keisarinn reið þar meðal höfðingja
margra landa, er safnast höfðu saman til þess að heiðra hann
og alríkið, sem hann var fulltrúi fyrir. Umhverfis hann sáust
táknmyndir þess valds, er allir þeir marglitu kynþœttir réðu
yfir, er litu til Lundúna þennan dag — afmælisdag konungs.
Og það fékk ekki dulist, að hér, meðal allra þessara tignu
manna, var konungur á ferð.
1 einni af frásögum Edgar Wallace er þessi lýsing á
blökkumannakonungi í Afríku: „I smaragðsgrænni skikkju og
með tólf sokkabönd um fótleggina alsett glitrandi spennum
— hann hafði keypt þetta, þegar hann hafði farið ofan að
sjávarströndinni síðast — með ríkisregnhlíf í höndum gekk
hinn tigni maður undir hásætishimni, er sex menn báru, ofan
að vatnsbakkanum, til þess að fagna fulltrúum stjórnarinnar.“
Ilér er m.vnd af tveimur konungum, báðum verulegum
konungum með konunglegu föruneyti. Sé farið eftir orðanna
hljóðan einni, þá má segja, að þarna liafi hvor verið öðrum
jafn um konungdóm. En sje þess gætt, í hverju verulegur
konungdómur sé fólginn, þá verður enginn samanburður gjörð-
ur á tign þessara manna. Eg gat, ekki varist því að láta mér
detta þetta í hug, er eg las orðin í bréfinu um guðdómleika
Krists.
Eg er ekki að tala hér um afstöðu Föðurins til Krists.
En eg fullyrði, að það nái skamt að nefna Krist eða Föðurinn
eða Jehóva eða nokkura aðra veru „guð“. Rómversku ke.isar-
arnir voru nefndir „guð“ og guðdómleiki þeirra tilbeðinn.
Uað nægir ekki, að hrópa „herra, herra.“ Það er sá skilning-
ur, sem vér leggjum í þennan eða sérhvern annnn titil, sem
verulegu máli skiftir. Það er of mikið deilt um orð og setn-
ingar meðal vor, og of lítill gaumur gefinn því, sem vér raun-