Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 63

MORGUNN 57
áttuband, en þetta er í eina skiptið, sem við höfum átt
svona samband okkar í milli.“
Hin frásögnin greinir frá því, hvernig annar ,,deyjandi“
vinur Phoebe Payne birtist henni, og aftur eftir að hann
var látinn og kom þá til hennar merkilegri orðsendingu:
„Einn vina minna — við skulum kalla hann S. —, sem
var merkur sálarrannsóknamaður, lá og beið andlátsins.
Fjölskylda hans vissi, hvað var á ferðinni, og beið úr-
slitanna með fullkomnu jafnvægi. Um tvöleytið á fimmtu-
dagsnótt vaknaði ég rólega og sá eins og ljóssúlu við fóta-
gaflinn á rúmi mínu. 1 ljóssúlunni sá ég S. Hann var
veikindalegur, eins og hann hafði verið, er ég kom til
hans fáum dögum áður, en langtum fjörlegri. Hann hló
og sýndist vita, að ég sæi hann, og sagði við mig setningu
á latínu, sem ég skildi ekkert í, því að ég kann ekkert í
latínu, en hann var mikill málagarpur. Hann skildi óðara
vandræði mín og þýddi þessvegna fyrir mig setninguna
á ensku. Svo hvarf Ijóssúlan og hann.
Daginn eftir sagði ég konu hans, hvað fyrir mig hefði
komið, en hún sagði manni sínum frá því. Hann varð mjög
glaður, því að þetta atvik staðfesti eitthvað ákveðið fyrir
honum, en hvað það var, veit ég ekki. Hann var orðinn
svo máttfarinn, að hann varð ekki um það spurður.
Laugardagskvöldið eftir andlát hans hélt ég miðdegis-
boð. Maðurinn minn var frammi, til að taka á móti gest-
unum, en ég hafði setzt til þess að hvíla mig andartaks-
stund. Þá sá ég skyndilega leiftrandi ljós á veggnum fyrir
framan mig. Rökkur var í herberginu, nema hvað eldur
logaði á arninum, og ég var ein. Þá nálgaðist ljósið mig
og í því sá ég vin minn, S. Hann var fjörlegur og glað-
legur, klæddur hversdagsbúningi. Umsvifalaust sagði
hann við mig: „Viljið þér segja C. (konunni hans), að
skjal sé geymt í vasabókinni minni, í innri vasanum í
kjólnum mínum.“ Hann lýsti kjólnum og sagði: „Þetta
er áríðandi skjal, og konan mín veit ekki, til hvers hún
á að nota það“. Og hann sagði mér frá því, allt, sem kon-