Morgunn - 01.06.1952, Blaðsíða 76
70
MORGUNN
inn,“ sagði skipstjórinn og stakk peningum í vasann á
hvíta sloppnum. Hann fór svo leiðar sinnar. Frúin kallaði
upp næsta númer, og sjúklingarnir fóru til hennar hver
af öðrum. Ég lít yfir mannfjöldann. Þar er fólk á öllum
aldri og að því er virðist af öllum stéttum. Athygli mín
hafði beinzt að lítilli stúlku, á að gizka sjö ára, sem komið
hafði með föður sínum og nú hljóp um og gargaði öðru
hvoru. Nú var farið með hana til frú Iversen. Þessi litla
telpa var fædd daufdumb. Eftir að þau feðgin voru farin,
sögðu kunnugir, sem þarna voru, að telpan væri dóttir
imgrar konu, sem myrt hafði verið í Khöfn þá um sumarið.
Frú Iversen var spurð að því, hvort hún héldi, að hún
gæti hjálpað barninu. Hún kvaðst ekkert geta um það
sagt, en tveim daufdumbum bömum hafi hún hjálpað, þau
hafi farið að heyra og þar með fengið mál. — Á lækninga-
stofu frú Iversen er sími og stöðugar hringingar þangað.
Frúin verður af þeim ástæðum að hafa símastúlku. Þeir,
sem hringja, eru í flestum tilfellum sjúklingar eða venzla-
menn þeirra. Ég heyrði, að stúlkan varð stöðugt að segja
þessu fólki, að það geti ekki komizt að hjá frúnni fyrr en
eftir 2—3 vikur, vegna aðsóknar og fjölda þeirra, sem
fyrir eru. Nú var hringt frá Málmey í Svíþjóð. Kona þar
hafði haft ákafan hjartakrampa nokkra klukkutíma. Áður
en ég kom til frú Iversen hafði ég heyrt talað um það, að
hún læknaði gegn um síma með því að blása í heyrnar-
tólið. Þá hafði ég hlegið vegna vantrúar. Nú var ég búinn
að sjá hana gjöra þetta í því sem næst öll þau skipti, sem
ég hafði komið til hennar. Það kom fyrir að ég hló, en
ekki lengur af vantrú, heldur af undrun. „Viljið þér leggja
á brjóstið þann hluta heymartólsins, sem hlustað er í,“
heyrði ég að frú Iversen sagði við sjúklinginn, og tók hún
nú til að blása í talpípuna. „Jæja, hvernig gengur það?“
sagði hún svo. „Jæja, það er ágætt,“ sagði hún síðan,
„nú skulið þér liggja fyrir fram eftir deginum. Ekkert að
þakka. Sælar.“ Mér skildist að sjúklingurinn hefði losnað
við þjáningar sínar. Kona, sem sat úti í salnum, kallaði