19. júní - 19.06.1964, Blaðsíða 26

húsin saman að ofan, svo að ekki sér í himin. Hér
er skuggalegt um bjartan dag, hvað þá að kvöldi.
Þvottur hangir út um opna gluggana. Fólk stend-
ur í dyrum úti. öldungur kemur niður götuna ak-
andi handvagni. Undir vegg situr feitlagin kona
með sauma. Hún lítur upp og mér verður ofurlítið
hverft við. Hún hefur svart alskegg. Allt er
óhreinna en tali taki. Ódaunn kemur upp um opið
skolpræsi einhvers staðar í nágrenninu. Hér búa
margir þrælar letinnar og ómennskunnar. En hér
leynast líka einstæðir hæfileikar. Hvergi er hag-
legar skorið í tré en einmitt hér. f þessum óhugn-
anlegu hreysum búa listamenn sem sanna að enn-
þá eimir eftir af anda hinna gömlu meistara.
Menn gera mismunandi kröfur til lífsins, en
ekki veit ég, hvor er hamingjusamari, hefðarfrúin
á norðurbakkanum eða gamla konan á hinum syðri,
eða hvor er nær Guði, gamli maðurinn með hand-
vagninni eða munkurinn. En báðum megin Arno
standa veiðimenn með stengur sínar. Þeir draga
smáfiska úr gruggugu vatninu. Þykja þeir hátíða-
matur, en eitt er víst, að ekki þætti okkur fslend-
ingum mikið til þeirra koma.
Yfir Arno liggja margar fagrar brýr. í heims-
styrjöldinni síðari voru þær brotnar niður af Þjóð-
verjum, allar nema ein, „Ponte Vecchio“. Hún er
í rauninni ekki fögur, heldur óvenjuleg. Eftir henni
miðri liggur mjó göngugata, en til beggja hliða eru
smáverzlanir. Flest eru það skartgripaverzlanir
með yfirfullum útstillingargluggum. Alls staðar er
reynt að plata ferðamanninn. Fegursta brúin er
„Ponte santa Trinita". Hún var endurbyggð eftir
styrjöldina næstum í sinni upprunalegu mynd.
A brúarsporðunum standa styttur Michelangelos
af árstíðunum fjórum. Þær náðust lítið skemmdar
úr ánni. Höfuðið vantaði þó á Vorið, og það fannst
ekki fyrr en síðast liðið sumar. í tuttugu ár lá
það í leðjunni á botni árinnar.
ítalir eru frægir fyrir matargerðarlist sína. Það
er í rauninni óskiljanlegt, því að maturinn er væg-
ast sagt hræðilegur. Fyrst ferðaðist ég með fleiri
íslendingum um Ítalíu þvera og endilanga. Þetta
var hópur á vegum ferðaskrifstofunnar Sögu. Við
bjuggum á hótelum og borðuðum mat, sérstaklega
matreiddan fyrir útlendinga. Hann var slæmur
og næringarefnasnauður. Verra reyndist þó fæðið,
sem beið mín í Flórens. Seint gleymi ég minni
fyrstu máltíð á itölsku heimili. Fyrsti réttur var
kjöt, sneitt í þunnar sneiðar. Það var bragðvont,
ólseigt og salt. Fyrir forvitni sakir spurði ég um
Eitl hinna sérkennilegu torga í Flórens, „Piazza Signoria“.
Hér standa mörg fögur listaverk. Fremst á myndinni gnœf-
ir Perseus, en fjær sjáum viö Neptúnusargosbrunninn og
Ijóniö, tákn borgarinnar.
matreiðsluaðferðina. Jú, hún var ofur einföld. Þetta
var hrátt, saltað svínakjöt! Næst kom kúfaður
diskur af spaghetti. Þá var ég óvön þessum þjóð-
arrétti Itala. Seinna varð ég sólginn í hann. En því
miður eru hveitistangir kraftlítil fæða til lengdar.
Þriðji rétturinn var nautakjöt. Til málamynda
hafði þvi verið hrugðið á eld, en lítil sáust merki
þess. Diskurinn minn var blóði ataður. Hálsinn á
mér herptist saman, og maginn neitaði að taka við
meiru af svo góðu. Það var því mjög farið að draga
af mér eftir þennan þriðja rétt. En nú var máltíð-
in rétt að byrja. Grænmeti soðið í mauk, var borið
inn ásamt grjóthörðu hveitibrauði (því harðara,
þvi betra). Guði sé lof fyrir blessað rauðvínið og
míneralvatnið! Næst kom stór vatnsmelóna. Hús-
bóndinn stóð upp og skipti henni fyrst í tvennt,
síðan í smærri hluta. Hún var rauð að innan og
safamikil. En mitt magarúm var því miður þrotið.
Eftir var þó blessað expresso-kaffið, þessi þykki
24
19. JÚNf