19. júní - 19.06.1964, Blaðsíða 35

Ei var þér á æskudögum
ofan sökkt í fenið dökkva,
er þú svanna ungan tældir,
og í heljardjúpið sökktir,
niðri í hafsins dimmu dölum
dauða kvalafullan beið hún!“
Af Virokannas vatni ausinn
var nú ungur sveinn og krýndur
konungs til í Karjalana,
konungs til og alvalds drottins.
Aldni væni Vainámöinen
varð þá reiði og harmi sleginn,
reikaði einn til auðrar strandar
úthafs, þar sem bylgjur hrannast,
settist niður kvæði að kveða,
kveðjusöng að lokinni göngu.
Ljóðafley úr gulli gerði,
gerði úr eiri skipið trausta,
stóð þar beinn við stjórnarvölinn,
stýrði sínum dýra knerri,
hratt frá landi og hljóma lætur
hörpusláttinn — lokaþáttinn:
„Dagar rísa, renna að kveldi,
röðull skín og máni lýsir.
Lýðir minna söngva sakna.
Sampo endurfundinn verði,
nýir hörpustrengir stilltir,
strengir mínir hljómi lengur.
Upp skal máni aftur renna,
aftur sól að morgni rísa —
hverfi sól og hnígi máni,
hverfur gleði fólks í geði.“
Aldni væni Váinamöinen
votar slóðir sigldi hljóður,
gegnum öldur úthafs kaldar
ýrðum drifsjó lcnerri stýrði.
För var gerð til fjarra stranda,
för var gerð til Utgarðslanda.
Yzt við sjónbaug sást hann hverfa,
sökkva í heljardjúpið nökkva.
týndist meður rá og reiða
roðin eiri trausta gnoðin.
Eftir genginn óðmæringinn,
eftir ljóðaþulinn góða,
heyrast löngum hörpustrengja-
hljómar gjalla í Suomí.
Undrizt ei þótt kveði ég kvæði,
kyrjað söng minn hef ég löngum.
Nam ég fátt og frama smáan
fékk í æsku, því kenndi græsku.
Spakleg orð ég ungur lærði
öll af vörum fólks og svörum,
frá þeim lærðu litt ég heyrði,
léttur er malur heimaalins.
Kennt var öðrum ungum drengjum,
einn var ég kögursveinninn heima,
sat hjá móður minni er þráður
mjúkur rann úr greip, er spann hún,
þegar snerist snælda að kveldi,
sneri ég orðum í bragarskorður.
Bróðir minn á meðan tegldi
mjúkar tágar i spæni smáa.
Samt ég heiðar varðaði víða,
viði hjó úr troðning skóga,
sparn við hrönnum, sporaði fannir,
í spor mín senn á eftir renna
skáldin ung, er síðar syngja
Sólarljóðum fegri óðinn.
Götu rudda er gott að rata,
greiðfær verður eftirreiðin.
Ungar stjörnur upp munu renna,
eldar sólar loftið spenna.
Sigríður Einars frá MunaSarnesi þýddi.
19. JtTNÍ
33