19. júní - 19.06.1982, Síða 15

Varðandi úrbætur taldi Már Gunn-
arsson nauðsynlegt að liaí’a sérstök
namskeið í ýmsum greinum til endur-
menntunar og upprifjunar jafnt fyrir
þær ófaglærðu og þær sérhæfðu, ”þar
sem þeim er örlítið hjálpað að finna
sig og sitt sjálfstraust áður en þatr
fara aftur út á rnarkaöinn.1' Már taldi
að heppilegt va:ri að slík námskeið
eða „vinnuskóli“ væri í nánu sam-
bandi við ráðningastofnanir eða
raðningarstjóra, svo hægt væri að
leita þangað eftir starfsfólki og öfugt.
Að lokum sagði Már: „Þegar ég
horfi frarn á við, þá tel ég að þetta
vandantál um endurkomu á vinnu-
niarkaðinn fari minnkandi og jafnvel
hverfi í nánustu framtíð, því konur
munu örugglega ekki láta það gerast
að Itverfa alfarið frá vinnumarkaðin-
um í langan tíma í einu, heldur fá sér
hlutastarf, og kemur það sér vel, að
víða er boðið upp á hluta— og hálfs-
dagsstörf.“
BJÖRG SVEINSDÓTTIR:
starfsmaður á Elliheimilinu
5,ómetanleg reynsla í
stjórnunarstörfum,
sem húsmæöur búa
yfir.“
«Ég hafði alltaf hugsað mér að fara
ahur út í atvinnulífið af fullum krafti
um leið og aðstæður leyfðu. Ég hef
seð margar konur á rniðjum aldri,
Sem búnar eru að koma börnum sín-
um upp, svo slitnar úr tengsluin við
allt fyrir utan heintilin, að þær hafa
ekki uppburði í sér til að leila út á
vinnumarkaðinn. Þær telja svo sjálf-
um sér trú um að þær séu til einskis
nýtar. Ég var staðráðin í að slíkt
skyldi ekki henda mig.“ Þetta segir
Björg Sveinsdóttir, sem starfar við
umönnun aldraðra á Elliheimilinu
Grund. Fyrri tengsl Bjargar við
vinnumarkaðinn voru þau að strax
að aflokntt skyldunámi fór hún að
vinna fyrir sér.
Hún giftist ung, eignaðist fjögur
börn á tíu árum og var heima og
hugsaði um börn og bú. En auk þess
var hún við ýmis konar vinntt sem
bauðst á kvöldin og um helgar. Þar af
leiðandi aldrei alveg úr tengslum við
atvinnulífið.
Nú hefur Björg starfað um skeið á
Grund og er spurð hvernig
endurkoma „af fullum krafti“ hafi
reynst í hennar tilfelli?
”Þegar kom að því að ég gat farið
að vinria á eðlilegum títna utan
heimilis, rak ég mig á að ekki var úr
miklu að velja. Ég hef enga sér-
menntun og gat ekki hugsað tnér að
fara í hvað sem var. Sem unglingur
hafði ég mikinn áhuga á hjúkrunar-
málum og hefði farið þá námsbraut
ugglaust, ef aðstæður hefðu leyft. Þá
datt mér í hug að fara á Elliheimilið
Grund og falast eftir vittntt, sem ég
fékk.
Þar voru viðtökur mjög góðar, en
þess ber að geta að þar starfa nær
eingöngu konur, svo þar er ekkert
karlaveldi, eins og víðast er á vinntt-
stöðum.“
Ilvað vill Björg Sveinsdóttir leggja
til málanna til að létta konum að fara
aftur út á vinnumarkaðinn?
„Konur mega ekki vanmeta sjálfar
sig og eiga að vakna til vitundar um
eigið ágæti. Þær eiga að vera ólirædd-
ar við að láta í ljós skoðanir á
mönnum og málefnum. Þegar konur
hafa komist yfir þennan þröskuld má
víst telja að endurkoma út í atvinnu-
lífið verði þeim léttari. Mér finnst að
atvinnurekendur eigi að gefa konum
fleiri tækifæri til að takast á við ýmis
stjórnunarstörf. Kona sem hefur
stjórnað heimili í 15—20 ár hefur
ómetanlega reynslu í að skipuleggja
og stjórna öðrum. Staðreynd er að
býsna oft hvílir það á herðum kon-
unnar að ráða fram úr ýrnsum vanda-
málum, er upp koma á heimilinu,
sem er eins og lílið ríki í ríkinu.“
ÁSTA M. EGGERTSDÓTTIR
framkvæmdastjóri:
í mótsögn við ríkjandi
gildismat
„Líf okkar tekur sífelldum
breytingum frá vöggu til grafar.“ Þetta
eru orð Ástu M. Eggertsdóttur núver-
andi framkvæmdastjóra á skrifstofu
Svæðisstjómar um ntálefni þroska-
heftra í Reykjavík. Við göngum út frá
þeitn forsendum að líf Ástu hafi tekið
breytingum eftir að hún hóf nám á
fullorðinsárum í Fóstruskóla íslands.
Eftir að þriggja ára nánti þar lauk fór
hún út í atvinnulífið og gegnir nú því
starfi sent áður er greint frá.
„011 tökumst við á við verkefni sem
lífið leggur okkur á herðar“ segir Ásta,
„og leysuin það eins og guð gefur
okkur vit og þrek til.
Allt hefur sinn tíma, segir predik-
arinn, að fæðast hefur sinn tíma, að
stofna heimili hefur sinn tíma og
eignast börn og annast þau hefur sinn
tíma.“ Hún bætir við að ný verkefni
hafi einnig sinn tíma, að við séum oft
háð tilviljunum í þeim efnum.
En um endurkomu kvenna á
vinnumarkaðinn og húsmóðurstarfið
hefur Ásta M. Eggertsdóttir þetta að
segja:
„Ef til vill erum við of margar sem
finnst húsmóðurstarfið lítils metið í
reynd, þegar við sækjum út á vinnu-
markaðinn eftir 15—20 ára vinnu
inni á heimilinu.
Falleg orð um gildi húsmóður-
starfa og viðurkenning á nauðsyn
þess að raikta heimilin og fleiri orð í
þá veru, eru í hrópandi mótsögn við
ríkjandi gildismat í heimi þorra fólks,
15