19. júní - 19.06.1989, Síða 61

Á DÖNSKUM AKRI
að koma sér undan að fara og hlusta
á hana. Einu sinni hafði hún gert sér
upp ógnarlegan höfuðverk og lagst í
rúmið bara til að sleppa. En ekki
hafði Pálína fyrr verið farin út úr dyr-
unum en Sigþrúður fékk samvisku-
bit. Sunnudagurinn var alveg ónýtur
fyrir henni vegna hugarangurs.
Hvernig hafði hún getað gert þetta
eins og Pálína var væn og hélt því
statt og stöðugt fram að hjá þeim
væri ekkert kynslóðabil . . .
Hún hafði keypt franskar vöfflur
með kaffinu. Hún elskaði franskar
vöfflur en HANN hafði ekki viljað
þær og þess vegna keypti hún þær
aldrei. Hún átti líka hálfa sérríflösku
í eldhússkápnum. HANN hafði verið
í Stórstúku íslands svo vín hafði
aldrei komið inn á þeirra heimili.
Það gat ekki sakað að fá sér eitt staup
með spilamennskunni eða á kvöldin
þegar kalt var úti.
— „Siturðu hérna mamma,
hvernig finnst þér sýningin?“ Pálína
kom aðvífandi með Mörð á hælun-
um. Það fylgdi henni strókurinn af
góðri lykt. Hún var glæsileg hún Pál-
ína, í brúnu leðurkápunni og uppháu
stígvélunum.
— „Þetta er alveg dásamlegt! Og
hvað maðurinn hefur tekið miklum
framförum. Líttu bara á þessa mynd,
mamma, ég er að reyna að fá Mörð
til að kaupa hana.“ Hún sendi Merði
ástúðlegt bros.
Hann stóð álengdar í nýlegum leð-
urfrakkanum og brosti ekki laust við
yfirlætislega. Það var eins og svipur-
inn á honum segði:
— „Nei, litla mín ekki núna eða
ekki nógu gott!“
Sigþrúður rýndi í myndina. Það
var sama litadýrðin og í hinum mynd-
unum.“ Hauststemmning á dönskum
akri.“ Hún hafði ekki komið til Dan-
merkur en hefði ekki trúað því nema
af því að hún sá þarna sjálf að akrarn-
ir væru svona fjólubláir.
— „O, jæja þetta er víst allt að
breytast svo mikið . . .“
Eiginlega hafði hún ekki komið
út árum saman, því HANN
var svo heimakær. Það var
erfitt að gera HONUM til hæfis.
HANN vildi ekki þetta og HANN
vildi ekki hitt. Ekki vildi HANN ýsu
og þau borðuðu þorsk í þrjátíu ár.
Svínakjöt og kjúklingar komu aldrei
inn fyrir HANS dyr, því þau dýr voru
alin upp á erlendum áburði, sem
óþarft var að flytja inn í landið. Og
„blessuð rjúpan hvíta,“ kom heldur
ekki á jólaborðið HANS. íslenski
fuglinn átti heima úti í náttúrunni en
ekki á hvers manns borði. Verst
hafði henni gengið að sætta sig við
hræringinn. Hún elskaði skyr en
HANN vildi hræring. Á hverju
kvöldi öll þessi ár bjó hún til hræring.
— „Já, við verðum að reyna að
dreifa huga hennar eftir að pabbi dó
og taka hana með okkur um helgar.
Þau voru svo samrýmd,“ heyrði hún
Pálínu segja einhvers staðar langt í
burtu. Höfuðverkurinn ætlaði að
kljúfa á Sigþrúði hausinn og hún
þráði frískt loft. En Pálína þekkti
marga og það tók alltaf langan tíma
að fara á málverkasýningar, því hún
talaði við þá alla. Stundum kynnti
hún Sigþrúði fyrir listamönnunum
sjálfum. Það voru skrýtnir fuglar!
— „Eg er bara svo aldeilis hissa,
hvað margt fólk sækir svona sýn-
ingu.“
Fólk á öllum aldri þyrptist inn,
stöðugur straumur inn í loftleysið og
svækjuna. Gat hugsast að svona
mörgu fólki þætti þetta skemmtilegt?
Svo var að sjá sem allt þetta fólk
kæmi af frjálsum vilja.
— „Nú hefðum við þurft að fá okk-
ur kaffisopa einhverns staðar,
tengdamamma“ sagði Mörður.
— „Já mikið er þetta leiðinlegt, en
við erum bara boðin í kvöldmat,
mamma. Þjóðverjar . . . fyrirtækið . .
. þú skilur .. . á Hótel Holti. En næsta
sunnudag. . .“
Sigþrúður skildi og hún var guðs-
lifandi fegin að komast heim í Sólset-
ur. Hún fékk sér sérrílögg, opnaði
gluggann og horfði á myndina yfir
dyrunum: Drottinn blessi heimilið.
Aldrei hafði henni fundist þessi
mynd eins falleg og í kvöld. Hún sat
og naut kyrrðarinnar þar til rökkva
tók. Þá stóð hún upp og fór að hræra
skyrið.