Morgunn - 01.06.1991, Blaðsíða 14
Mér var stýrt í þetta starf
MORGUNN
hlýlegur á svipinn, en stundum fór hann framhjá eins og
hann sæi mig ekki, þungur á brún og alvarlegur.
Framkoma látinna
Við spyrjum Þórunni Maggý, hvernig framliðið fólk sé í
hátt, hvernig það korni henni fyrir sjónir.
- Sumir koma vel til fara og aðrir koma bara druslulegir.
Fólk sýnir sig í því formi sem við hérna á jörðinni þekkjum.
Ef það sýndi sig eins og það er statt, mundi maður ekki
þekkja það. Það verður að koma eins og það var.
Það kom hérna um daginn gamall karl. Hann setti ekki
eina hrúgu af neftóbaki á handarbakið, hann setti það í
margar litlar hrúgur. Ég sagði þetta við manneskjuna sem
var hjá mér. Hún skellihló og sagði að hann hefði gert þetta
nákvæmlega svona. Hann sýndi mér þetta því að hann vissi
að af þessu myndi hann þekkjast; þetta væri nógu óvana-
legt til þess.
Alveg eins og maðurinn sem kom hérna um daginn. Hann
settist hérna og var með kaffi. Ég skildi ekkert í því að ég sá
alltaf glas hjá honum og undirskál undir glasinu. Ég fór að
spyrja konuna að þessu. Þá sagði hún: „Ég held það nú!
Þetta var maðurinn minn. Hann drakk alltaf kaffi úr glasi
og var alltaf með undirskál.
Mjög oft gerist það þannig að einhver smáatriði í fasi hins
framliðna verða eftirÚfendum til sönnunar á miðilsfundum.
Eins og þegar maðurinn kom með húfuna skakka og öfuga
á höfðinu og ég ætlaði ekki að þora að segja frá því. Þá segir
konan sem er hjá mér: „Heyrðu, mér þykir skrýtið að afi
minn sé ekki hérna!" Þá hugsaði ég: „Ég hefði átt að nefna
karlinn!," alveg miður mín yfir því að ég skyldi ekki hafa
nefnt hann. En það kemur stundum fyrir að ég er óörugg
við að skUa því sem ég sé og heyri. Maður spyr sig stundum:
„Er þetta virkilega rétt eða er þetta sjónhverfing?" Þetta er
mesti vandinn fyrir þá miðla sem ekki falla í trans.
12