Morgunn - 01.06.1991, Blaðsíða 47

morgunn
„Ó, Nikkólína!"
Þá segir fröken Jóna: „Já, en hann Grétar er víst á skrifstof-
unni hjá honum."
En um það hafði ég þá enga hugmynd. Urðum við nú
báðar mjög spenntar og undrandi og ákváðum að hringja
daginn eftir niður á Landlæknisskrifstofuna og reyna að ná
tali af Grétari Fells.
Næsta morgun hringdi ég svo niður á skrifstofuna - og þó
með hálfum hug, því að ekki þekkti ég Grétar neitt persónu-
lega og vissi ekkert um hvernig hann myndi taka svona
sendingu.
Þegar Grétar kemur í símann segi ég honum að ég sé með
orðsendingu til hans, sem ég vilji ekki bregðast að skila, þótt
nokkuð einkennilega standi á henni og spyr hann hvort
hann hafi nokkuð þekkt Nikkólínu Árnadóttur. Kannaðist
Grétar strax við nafnið og kveðst hafa þekkt Nikkólínu vel.
Sagði ég honum þá að ég hefði verið á miðilsfundi hjá Láru.
Þar hefði Nikkólína komið fram og beðið mig að skila kveðju
til hans. Enn fremur hefði hún gefið mér upp þetta síma-
númer, en sjálf kvaðst ég ekki hafa neitt vitað um að hann
ynni á skrifstofu hjá landlækni.
Er skemmst frá því að segja að Grétar tók þessari kveðju-
orðsendingu mjög vel. Seinna komst ég að því að Grétar
hefði gert hlýleg og fögur erfiljóð eftir Nikkólínu og hefur
hún sennilega viljað á einhvern hátt votta honum þökk
sína.
Að lokum vil ég geta þess að sökum þess að ég var alveg
ókunnug aðstandendum Nikkólínu, eða þeim sem stóðu að
útför hennar, átti ég ekkert við það að leita mér upplýsinga
um hvaða sálmar hefðu þá verið sungnir. En lítil ástæða er
hl að ætla að þar hafi ekki allt getað staðið heima - rétt eins
og með símanúmerið hjá landlækninum.
45