Jazzblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 16

TROMPETLEIKARINN
Framhaldxímt/a eftir Dorothy Baker.

Rikki hafði sig á brott. Honum var ljóst,
að hann hafði ekki farið rétt að með valið,
og honum kom í hug að snúa við og við-
urkenna skyssuna og láta skrásetja sig í
heiðarlega iðngrein, eins og manni sæmdi.
Hann hægði á sér, og þegar hann var bú-
inn að draga það mikið af sér, að hann
stóð í stað, ieit hann upp og sá: Allrasúlna-
kirkja. Komiö inn. Hvílist o</ biðjist fyrir.
Hann fór inn. Þar var enginn fyrir.
Þetta var stór salur með kollóttum bekkj-
um, prédikunarstól, og í einu horninu stóð
píanó. Rikki hlammaði sér niður á bekk,
tók sálmabók og fór að lesa allt hvað af
tók, það sem fyrst vaj'ð fyrir, þegar hann
opnaði bókina, en það var þá efnisyfirlitið.
Það var svo sem ekki skemmtilegt aflestr-
ar, gaf aðeins byrjunina á nöfnum sálm-
anna og númer:
Gef oss í dag ..................... 7
I sælurann ....................... 43
Hvort hlotnazt .................. 202
Það var ekki til þess að dreifa hugan-
um frá leiðindunum, svo að hann fletti
upp annarsstaðar í bókinni og fór að syngja
sálm númer 14, eftir nótum. Það hafði hann
þó lært í barnaskólanum, hann gat lesið
nótur eins og að drekka vatn. Þegar hann
var búinn að finna lagið, hætti hann að
syngja nóturnar og fór að syngja textann,
en textinn var svo nauða ómerkilegur, að
hann gat ekki haldið sér við efnið, og þá
datt honum í hug, að það væri reynandi
að prófa sálminn á píanóinu.
Það gekk ágætlega. Þennan dag fór
Rikki fyrst að ganga ágætlega. Hann stóð
þarna og hallaði undir flatt Og braut heil-
ann um þetta. Og innan stundar dró hann
einn bekkinn upp að píanóinu og tyllti sér
á annan endann. Hann var þarna fram í
myrkur, og ég á bágt með að trúa því,
en sagan segir, að hann hafi getað spilað
á píanóið í myrkri, hann hafi getað spilað
sálm nr. 14 á píanóið í myrkri, hafi ekki
fundið ljósahnappinn. Svo hélt hann heim
og beint í háttinn og fór að hugsa um
þetta, hvernig í ósköpunum honum hafi
tekizt þetta, og um það, hvort ekki væri
reynandi að spila sálmana með tilbrigðum.
Daginn eftir mætti hann ekki í stofu nr.
200 á annarri hæð klukkan hálf níu. Hann
var kominn upp í Allrasálnakirkju klukkan
hálf átta, og þar leið honum vel.
Það virðist vera öfugmæli, að farið hafi
á þennan veg fyrir Rikka Marteins. Mað-
ur skyldi halda það sjálfsagt, að hann
myndi mæta því sem næst á hverjum
morgni í gagnfræðaskólanum, og með því
að hann var siðprúður, viðkvæmur og hugs-
unarsamur drengur, myndi hann hafa feng-
ið áhuga fyrir Ivari hlújárn og Goðsögun-
um, eða hann hafi komizt vel niður í latn-
eskri orðaskipun eða reglum efnafræðinn-
ar, allt hafi verið í himnalagi og honum
leikur einn að komast gegnum gagnfræða-
skóla og menntaskólann og hann myndi
útskrifast með því öryggi og þeirri vissu,
sem stúdentar virðast hafa að séreign gagn-
vart heiminum. Hann gæti hafa gerzt miðl-
ari eða fai'ið í fasteignasölur og orðið kvitt-
ur og óháður öllum. Fjölmargir ungir menn
höfðu orðið kvittir og klárir með því að
gerast miðlarar nákvæmlega á því reki,
sem mátulegt var fyrir Rikka að byrja á
því. Maður skyldi sannarlega halda, að
eitthvað þvílíkt hefði komið fyrir, alveg
eins og af sjálfu sér, til þess að beina
braut hans inn í hið daglega athafnalíf,
hið eðlilega, barnslega, saklausa líf, sem
stjórnmálamenn og verkfræðingar lifa. Ef
hann hefði haldið sér við efnið og lokið
við skólann, myndi honum að minnsta kosti
16 ^,ZJ,LU