Jazzblaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 37

Don Marino segir frá
Þegar Steini Steingríms og Grettir spiluðu í Höfn
Nafniö „Don Marino" sást fyrst í Jazzblaö-
inu fyrir tœplega tveimur árum. Það stóð undir
aðsendu greinarkorni, er nefndist „Hugmynd".
Höfundurinn var Marínó Guðmundsson, sem
hafði leikið á trompet með hljómsveit Baldurs
Kristjánssonar i Tjarnarcafé. Marínó, sem er
loftskeytamaður, hefur síðan þá verið í sigl-
ingum, að undanskyldum þeim mánuðum, er
hann dvaldist í Danmörku, eins og frá greinir
hér á eftir. Hann hefur skrifað nokkrar smá-
sögur fyrir tímarit hér og hefur hinn létti
stíll hans hrifið marga. Ef til vill mun Marínó
skrifa meira í Jazzblaðið, því að hann hefur
frá mörgu að segja. Á ferðalögum sínum hefur
hann jafnan leytað uppi jazzleikara, hvort sem
það hefur verið á „Bop City“ í New York eða
neðanjarðarsjoppum i Tékkóslóvakiu.
Það má merkilegt heita, eins og við
eigum marga afbragðs hljóðfæraleik-
ara, hve þeir eru þolinmóðir að hanga
yfir jafnlélegri atvinnu og þeir flestir
hafa. Auk þess, að þeim leiðist meira
og minna allflesta daga ársins, að örfá-
um undanskildum. Þess vegna var það,
að þeir Steini Steingríms og Grettir
flugu yfir hafið einn sólbjartan sumar-
dag í þeim tilgangi að hætta að láta
sér leiðast. Ég var þá búinn að vera
á ferðalagi um nokkurt skeið og þannig
höguðu örlögin því, að einn góðan veð-
urdag var ég á gangi yfir Ráðhústorgið
í Kaupmannahöfn og rakst ég þá á
Steina og Gretti upp úr þurru.
Fór nú í hönd langur og skemmti-
legur tími og var aldrei vöntun á pípu-
tóbaki. í því landi eru hjólreiðar mjög
vinsælar og leið ekki á löngu áður en
við áttum allir sinnhvern hestinn. Fór-
um við dag einn hjólríðandi út í busk-
ann, og var það merkilegt ferðalag.
Gekk sú ferð að óskum eins og við var
að búast og endaði með því að við fór-
um ekki lengra og snérum við. Það var
þó ekki fyrr en löngu eftir að við týnd-
um Gretti. Svoleiðis var, að hans hest-
ur var minnst latur og einn sunnudag
á meðan ég og Steini vorum að éta
kjúklinga, þá hvarf Grettir. Sást hann
ekki fyrr en löngu síðar, og var þá
hesturinn fyrir löngu farinn til annars
eiganda, en við Steini vorum þá í Es-
bjerg, og athuguðum með bissniss. Sá
bissniss hefði gengið, ef við hefðum
komið tveim til þrem vikum fyrr, en
þar voru þeir búnir að fá mikið af
frönskum hnákum, sem spiluðu á píanó
og sungu. Voru það hin vinsamlegustu
kynni, að minnsta kosti r’eyndi enginn
þeirra að kasta píanói í hausinn á
Steina, eins og þeir reyndu eitt sinn,
þegar hann var að spila á barnum á
National Scala í Kaupmannahöfn, en
það er önnur saga.
Þegar við komum aftur til Hafnar,
fórum við strax að leita að Gretti. Það
var ekki nema um tvennt að ræða:
annað hvort var hann að spila eða að
hann var ekki að spila. Köstuðum við
upp krónu og kom kórónan upp: Það
þýddi, að Grettir væri að spila og bið-
um við ekki boðanna og byrjuðum að
leita hans. En Kaupmannahöfn er borg
með margar búllur og leitin gekk hægt.
Loks þegar við gengum fram hjá
Skipper Kroen, heyrðum við að nikkari