Stundin - 01.10.1940, Síða 24

24
STUNDIN
burtu. Nú skildi ég, hvað hann hafði verið að gera nótt-
ina góöu, þegar hann reif upp dyrnar aö skonsunni,
hann hafði ætlað sér að koma rottunum að óvörum,
ef nokkrar væru þá eftir. Kjötinu hafði hann dreift
hingaö og þangað um þá staði, þar sem helzt mátti
vænta að rottur væru á ferli, og morguninn eftir haföl
hann svo ætlað sér að sjá, hvort bitarnir væru horfn-
ir. Og atburðurinn með köttinn. Af því að hann gat ekki
lengur veitt rottur, át hann auðvitað meira en ella,
og reiði skipstjórans stafaöi af því, aö kötturinn gaf
honum svo ótvíræðar sannanir fyrir því, að engar rott-
ur væru um borð. Og svo sjálfsagt af því að skipshöfn-
in hafði komizt á snoöir um þetta og var svo hjátrúar-
full að halda, að rotturnar yfirgæfu alltaf þau skip,
sem sigla hinztu för sína. li
Morguninn eftir, þegar við stóöum við borðstokkinn
og litum yfir Hornafjörðinn og sveitirnar, sem liggja
að Vatnajökli, komst ég að áhyggjum skipstjórans.
— Nú veit ég, hversvegna allt hefur veriö svo undar-
legt hér, sagði ég, það eru engar rottur um borð.
Hann leit á mig sljóum augum.
— Þú varst lengi að þefa það uppi, sagði hann. Svo
hélt hann áfram og virtizt eiginlega helzt tala við sjálf-
an sig: — Þær hljóta að hafa stungið af í Reykjavík
meðan skipið var mannlaust, kvikindin aö tarna. Mig
grunaði ekkert fyrr en við vorum í rúmsjó, annars hefði
ég smalað þeim saman og rekið þær allar um borö
aftur eins og fénað.
Svo sigldum við út úr Hornafirðinum og stefndum
í austur, en um kvöldiö sló óhug á okkur. í veðurfregn-
um útvarpsins var tilkynnt að suðaustan stormur og
rigning væri í aðsigi. Mér varð' illt viö, voru nú nátt-
úruöflin að gera sitt til, aö skip gætu farist? Þulurinn
hélt áfram að endurtaka sömu setninguna: — Suövest-
an stormur og rigning, suðvestan stormur og rigning,
og þá gerði skipstjórinn nokkuð, sem mig hefði aldrei
grunað að hann ætti til. Án frekari íhugunar skipaði
hann stýrimanninum að taka land í næsta firði — og
kynda undir kötlunum til hins ýtrasta.
En þegar til þorpsins kom, varð ég að viðurkenna,
að það var ekki af hræðslu heldur af hjátrú, sem hann
tók land, hann var þögull og dularfullur í orðum og
athæfi og ég gat ekki togaö eitt orð upp úr honum viö-
víkjandi erindi hans. í tvo tíma dvaldist honum í landi,
svo heyrðum við hann hrópa til okkar og báturinn var
sendur upp að bryggju eftir honum, en þar hafði heil-
HÚSRÁÐ
1. Bezta ráðið til að halda
krómuðum hlutum gljáandi, er
að þurrka þá daglega með
þunnum silkipappír. Það er
fyrirhafnarminnsta aðferðin
til þess að aldrei falli á þá.
2. Það guetr jafnan þótt
mikill ókostur á miðstöðvar-
ofnum, hvað mikið ryk vill
setjast á þá. Helzta ráðið til að
halda þeim hreinum er að
hengja vota rýju bak við ofn-
inn og nota síðan ryksuguna.
4. Haldið steikarapönnunum
hreinum með þvi að þvo þær
upp úr sterkum sápulút. Setjið
tvær matskeiðar af sóda út í-
tvo lítra af heitu sápuvatni.
Leggið pönnuna í bleyti og
sjóðið hana í lútnum í fimmtán
mínútur.
* * *
Maðurinn, sem faldi ChurchiU.
Nýlega er látinn maður að
nafni John George Howard, en
honum átti Churchill forsætis-
ráðherra Breta líf að launa. 1
nóvember 1899 var Churchill
stríðsfréttaritari stórblaðsins
Morning Post í Búastríðinu. En
vegna óaðgætni sinnar og fram
hleypni var hann tekinn fast-
ur og hafður í varðhaldi í
skóla einum í Pretonia. Er
hann hafði setið í varðhaldi
röskan mánuð tókst honum að
flýja, sem farþjófur á jám-
brautarlest að næturþeli. Fyrir
birtingu morguninn eftir yfir-
gaf hann járnbrautarlestina og
gekk langan veg unz hann kom
að húsi einu og baðst ásjár.
Þetta var hús Johns Georges
Howard, er skaut skjólshúsi
yfir flóttamanninn í 3 daga,
eða meðan hann var að skipu-
leggja flótta Churchills, en þá
tróð Howard gamli stráknum
Churchill ofan í ullarballa á
flutningalest og þannig komst
Churchill heill á húfi til Portu-
gal,