Morgunblaðið - 06.03.2010, Blaðsíða 42

42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MARS 2010
✝ Eggert IngvarIngólfsson fædd-
ist hinn 15. maí 1940 í
Neðri-Dal undir Eyja-
fjöllum. Hann and-
aðist á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut sunnu-
daginn 21. febrúar sl.
Foreldrar hans
voru hjónin þar, Ing-
ólfur Ingvarsson
bóndi, fæddur í
Selshjáleigu í Austur-
Landeyjum og Þor-
björg Eggertsdóttir
húsfreyja, fædd í Dældarkoti í
Helgafellssveit. Ingvar var elstur
fimm systkina þeirra; Guðbjargar
Lilju, f. 1943, Svölu, f. 1944, d.
1992, andvana fæddrar systur
1948, Tryggva, f. 1950. Fóst-
ursystir hans er Ásta Gréta
Björnsdóttir, f. 1957.
Fyrri eiginkona hans var Aðal-
heiður Sæmundsdóttir frá Heylæk
í Fljótshlíð, foreldrar hennar voru
Guðlaug Einarsdóttir og Sæmund-
unnusta hans er Guðný María Sig-
urbjörnsdóttir. Ingvar ólst upp í
Neðri-Dal og hóf snemma að taka
til hendinni þar og aðstoða foreldra
sína við búskapinn og önnur störf.
Hann hóf ungur störf hjá Vega-
gerðinni og fór á vertíðir til Vest-
mannaeyja og var m.a. á bátunum
Ófeigi, Halkíon og Kap. Síðan flutti
hann til Hvolsvallar þar sem hann
stofnaði heimili og vann hann hjá
Kaupfélagi Rangæinga, fór á náms-
samning hjá þeim og varð vél-
virkjameistari 1970. Fljótlega upp
úr því hóf hann að starfa hjá verk-
takafyrirtækinu Suðurverki og
vann þar til dauðadags. Ingvar átti
heimili sitt á Hvolsvelli þar til þau
hjónin, hann og Helga Fjóla, fluttu
heimili sitt að Skarði á Landi 2004.
Sem starfsmaður Suðurverks kom
hann að fjölþættri uppbyggingu
virkjana víða um land og vega- og
samgönguframkvæmdum, nú síðast
á sínum heimaslóðum við uppbygg-
ingu Landeyjahafnar í Bakkafjöru.
Hann var félagi í björgunarsveit-
inni Dagrenningu á Hvolsvelli og
ungmennafélaginu Trausta.
Útför hans verður gerð frá
Skarðskirkju á Landi í dag, laug-
ardaginn 6. mars, kl.14.
ur Úlfarsson. Börn
þeirra eru þrjú; 1)
Guðlaug, f. 1963,
heilsunuddfræð-
ingur, maður hennar
er Olav Heimir Dav-
idson og eiga þau
þrjár dætur, 2) Ing-
ólfur, f. 1966, sjómað-
ur, kvæntur Snjó-
laugu Elínu
Árnadóttur og eiga
þau þrjú börn, 3) Sæ-
mundur, f. 1969, vél-
smiður, kvæntur
Björgu Egilsdóttur
og þau eiga eina dóttur.
Eftirlifandi eiginkona hans er
Helga Fjóla Guðnadóttir frá Skarði
í Landsveit, þar fædd, dóttir
hjónanna Sigríðar Theodóru Sæ-
mundsdóttur og Guðna Krist-
inssonar og eignuðust þau þrjá
syni; 1) Erlendur, f. 1981, bóndi,
kona hans er Guðlaug Berglind
Guðgeirsdóttir og eiga þau tvö
börn, 2) andvana fæddur drengur
1984, 3) Guðni, f. 1986, rafvirki,
Í dag kveð ég pabba minn með
miklum söknuði.
Minningarnar hlaðast upp og í
senn hugsa ég með kvíða til þeirra
stunda sem ég mun ekki koma til
með að fá að deila með pabba mínum.
Fyrsta minningin sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa til pabba er
þegar við vorum að stússast saman í
bílskúrnum í Stóragerðinu. Þar var
margt bardúsað, ýmis tækin og tólin
tekin sundur eða sett saman og auð-
vitað var hlustað á handboltalýsing-
arnar í útvarpinu með Bjarna Fel.
Þeir sem þekktu pabba vissu að
hann var mikið fyrir handbolta, en
það eru ekki margir sem vita hversu
mikla aðdáun í raun pabbi hafði á
leiknum og var hann alla tíð dyggur
aðdáandi íslenska landsliðsins. Með
áhuga sínum á leiknum náði hann að
smita sína nánustu af handbolta-
áhuganum og var það þar með
kveikjan á mínum handboltaferli.
Pabbi studdi mig í spilamennskunni
frá fyrstu stundu og var stuðningur
hans dyggari með hverju árinu og
verð ég ævinlega þakklátur fyrir
hversu oft hann lét sjá sig á leikjum
og þá sérstaklega síðustu misseri.
Það eru ófáir landsleikirnir sem
við höfum farið á saman og stórmótin
sem við höfum fylgst með hvor í sín-
um stólnum í stofunni heima. Þegar
spennan magnaðist í leikjunum lét
hann ekki spennu sína í ljós með
miklum æsing, heldur hallaði hann
sér rólega fram í stólnum og handlék
tóbakshornið af miklum ákafa og eft-
ir mikla spennuleiki mátti sjá á horn-
inu bletti sem höfðu eyðst upp í öllum
ákafanum.
Sumrin 2003 og 2004 eru mér afar
minnisstæð, en þá unnum við feðg-
arnir saman fyrst við Þórisós og síð-
ar við Kárahnjúka. Stoltur strákur-
inn fylgdist með pabba sínum við
störfin, lærði af honum og fann virð-
inguna og traustið sem vinnufélag-
arnir báru til hans. Í Þórisós kenndi
gamli mér á ýtu og gæti ég ekki
hugsað mér betri leiðbeinanda, sem
er ekki skrítið miðað við hversu lengi
hann hafði sjálfur unnið við slíkt.
Sumrin sem ég fékk að eyða með
pabba á þessum slóðum voru í senn
lærdómsrík og skemmtileg.
Pabbi minn, besta fyrirmynd sem
ég gæti hugsað mér. Hann gerði allt
sitt besta til að ég og öll mín fjöl-
skylda hefðu það sem allra best, var
mjög vandaður í verkum sínum og
miðlaði þekkingu sinni markvisst til
allra þeirra sem urðu þeirrar gæfu
njótandi að fá að starfa og standa við
hlið hans öll þessi ár. Það verður erf-
itt að geta ekki leitað til pabba í
framtíðinni en það er þó huggun í
harmi að geta yljað sér við góðar
minningar um frábæran mann.
Takk fyrir allt, elsku pabbi, hvíldu
í friði.
Þinn sonur,
Guðni.
Elsku pabbi, afi og tengdapabbi.
Ekki óraði mig fyrir því er við töl-
uðum saman föstudaginn 29. janúar
sl. klukkan rúmlega fjögur og rædd-
um um kaup á dekkjum undir fjór-
hjólið að það yrði okkar síðasta sam-
tal, því klukkustund síðar fékkst þú
hjartaáfall. Á gjörgæsludeild Land-
spítalans við Hringbraut háðir þú
mikla baráttu sem lauk rúmum
þremur vikum seinna.
Ég á eftir að rifja upp allar þær
góðu stundir sem við áttum saman á
hverjum degi. Allur sá stuðningur
sem þú veittir mér í gegnum tíðina er
mér ómetanlegur. Má þar nefna
hestamennskuna og bústörfin hér
heima í Skarði. Öll þau hestamót sem
þú fórst með mér á og fylgdist með
mér keppa og tókst upp á video eru
miklar heimildir sem ekki hefðu
komið til nema vegna þess mikla
áhuga sem þú sýndir áhugamálum
mínum. Ferðin sem við fórum með
Jóni heitinum í Skollagróf norður
Kjöl mun seint gleymast, þessi ferð
verður mín besta minning um þig
sem góðan pabba. Eftir að þú festir
kaup á rauða Bensanum og við
keyptum traktorsgröfuna í samein-
ingu voru þér allir vegir færir. Hug-
urinn hjá þér var mikill þegar þú
byrjaðir að keyra í nýja rúlluplanið
og fyrstu útreikningar leiddu í ljós að
það þyrfti 40 bílhlöss, þegar búið var
að sturta fyrsta hlassinu var endur-
reiknað og kom þá í ljós að þyrfti 400
og að sjálfsögðu var planið klárað.
Allar þær viðgerðir og smíðar sem
þú framkvæmdir fyrir okkur eru
okkur ómetanlegar, hvert sem mað-
ur lítur í dag hér heima í Skarði sér
maður verk eftir þig. Þú hafðir metn-
að fyrir búskapnum hér í Skarði, þín
verður sárt saknað þegar við látum
lömbin á sláturbílana því þar varst
þú alltaf til taks þegar þú gast. Óum-
beðin tókst þú þér frí í vinnunni sl.
haust og smíðaðir framlengingu á
Scaníuna „afa Stóra“, eins og Sum-
arliði kallar hana, til að koma fleira
fé heim úr réttunum. Síðastliðin 23
ár höfum við farið í netaveiði inn í
Veiðivötn sem hafa verið skemmti-
legar fjölskylduferðir og alltaf
fiskast vel. Nú verða miklar breyt-
ingar á þeim ferðum, enginn pabbi til
að gera bátinn kláran og setja veið-
arfærin um borð en við reynum að
gera okkar besta. Í dag heima í
Skarði ert þú ekki lengur til staðar.
Þegar þú komst heim í frí leið aldr-
ei langur tími þar til þú komst og
kíktir á Helgu Fjólu og Sumarliða
sem settust hjá þér og fóru að kíkja í
skyrtuvasana og það sem þau fundu
alltaf var sími, greiða, penni og lítil
símaskrá. Sumarliði var mikið
ánægður að fá að fara með þér ferðir
í „afa stóra“. Helga Fjóla flýtti sér að
byrja að labba svo þú gætir séð það.
Við munum aðstoða mömmu við að
klára þær framkvæmdir sem eftir
eru í Bælinu og passa hana svo henni
muni líða sem best.
Takk fyrir allar þær stundir sem
við áttum með þér.
Erlendur, Berglind, Sum-
arliði
og Helga Fjóla.
Það var erfitt að trúa því að Ingvar
tengdafaðir minn væri látinn. Hann
vildi öllum vel og var umhugað um
velferð allra í fjölskyldunni. Mig
langar að þakka honum samfylgdina
og hans velvilja gagnvart mér og
mínum.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson.)
Helgu Fjólu og fjölskyldunni allri
votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, Guð blessi þig.
Snjólaug Árnadóttir.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
fyrir þær skemmtilegu og góðu
stundir sem við áttum saman í sveit-
inni. Það hefur alltaf verið gaman að
koma til ykkar ömmu Helgu, en það
verður skrítið að koma næst og þú
verður ekki lengur heima.
Ég vona að þér líði vel þar sem þú
ert núna og ég skal passa ömmu fyrir
þig. Það var gott að koma og kveðja
þig á laugardaginn og ég mun alltaf
muna eftir þér.
Aðalheiður Stella.
Þegar ég rita þessi fátæklegu
minningarorð um Ingvar bróðir
minn, finnst mér það svo ótrúlegt að
þetta skuli vera raunveruleikinn.
Hann horfði á handboltaleik ásamt
okkur Distu á fimmtudegi, Ísland –
Noregur í Evrópukeppninni, en
Ingvar var mikill áhugamaður um
handbolta.
Á föstudagskvöldið fengum við
þær fréttir að Ingvar hefði fengið
slæmt hjartaáfall og yrði að gangast
undir erfiða aðgerð strax. Hann var
ætíð vinnusamur og virtist vel á sig
kominn, því komu þessar fregnir
sem reiðarslag. Það var dæmigert
fyrir Ingvar og lífshlaup hans að það
einkenndist af fumleysi og ákveðni.
Þannig voru líka síðustu viðbrögð
hans, er hann fann að lengra yrði
ekki komist, lagði bílnum í bílastæði,
hringdi í 112, síðan hringdi hann í
eiginkonu sína, og lét hana vita
hvernig væri komið fyrir sér.
Ingvar var fæddur og uppalinn í
Neðri-Dal og var hann elstur okkar
systkina. Það var því ósköp eðlilegt
að ég, tíu árum yngri, liti upp til stóra
bróður. Á uppvaxtarárum okkar í
sveitinni urðu miklar breytingar,
hestar viku fyrir dráttarvélum o.s.
frv. Í Neðri-Dal varð bylting árið
1954 þegar einn vormorguninn var
mættur splunkunýr bensín-Fergu-
son í hlaðið. Þar með var vélvæðingin
hafin í Neðri-Dal, og Ingvar sjálf-
sagður forystumaður í þeirri deild.
Þarna held ég að áhugi hans á vél-
um hafi vaknað fyrir alvöru og lagt
grunn að hans starfsævi, að vinna við
vélaviðgerðir og stjórnun vinnuvéla.
Undanfarin ár tók Ingvar mikið af
myndum af þeim fjölmörgum stöð-
um, vítt og breitt um landið. Það
voru ófá myndakvöldin, þegar hann
kom og sýndi mér myndir m.a. af
framkvæmdum við Kvíslaveitur
Kárahnjúka, álversframkvæmdir á
Reyðarfirði og nú síðast af fram-
kvæmdum við Landeyjahöfn.
Þú mín fagra fold með fangið mjúka,
beltin vatnabreið og bláa hnjúka,
þegar finn ég frið í faðmi þínum
leggðu bjarkarlauf að legstað mínum.
(Guðrún Auðuns.)
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
votta ég Helgu Fjólu og börnum okk-
ar dýpstu samúð.
Tryggvi Ingólfsson.
Árið 2010 rann upp, lífið gekk sinn
vanagang og þorrinn á næsta leiti.
Ekki óraði okkur fyrir að á þorra-
blótið á Brúarlundi myndi einn aðal
dansherrann til fjölda ára ekki mæta
og „þeyta“ dömunum um gólfið en
daginn áður hafði hann Ingvar okkar
fengið slæmt hjartaáfall. Ingvar kom
inn í fjölskylduna fyrir rúmum 30 ár-
um sem unnusti Helgu frænku.
Þær eru margar samverustund-
irnar sem við höfum átt með Helgu
og Ingvari á þessum árum og margs
er að minnast. Bíllinn hans, Nallinn,
var skemmtilegur bíll með talstöðv-
ar, risastórt loftnet og Gufunesradíó
og á honum fórum við meðal annars í
Þórsmörk sem Ingvar þekkti svo vel.
Það var gaman fyrir okkur krakk-
ana að fara í heimsókn í Stóragerði
18 á Hvolsvelli þar sem þau áttu
heima í mörg ár, fara í Björkina að
kaupa nammi og skoða verkstæðið
þar sem Ingvar vann. Þegar kapp-
reiðarnar voru upp á sitt besta lagði
Ingvar sitt af mörkum við að koma
kappreiðahrossunum landshorna á
milli og ekki hægt að fá ábyrgari
mann í hlutverkið. Í 15 ár fór Laufey
með Helgu, Ingvari og strákunum í
Veiðivötn og skemmtilegast var að
fara með Ingvari og Guðna frænda í
einkasiglingu á rauða bátnum.
Myndbönd frá hinum ýmsu tækifær-
um eru til en Ingvar var mikill tækja-
kall og fannst gaman að taka myndir
á upptökuvélina og voru margar víd-
eóstundirnar sem við áttum að skoða
afraksturinn. Lífið getur tekið
óvænta stefnu og það er djúpt skarð
höggvið í hjarta okkar við fráfall
Ingvars.
Að lokum viljum við systkinin frá
Skarði þakka fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum með Ingvari
við leik og störf. Hugur okkar er hjá
ykkur, Helga, Gulla, Ingólfur, Sæmi,
Elli, Guðni og fjölskyldum. Megi
góður Guð styrkja ykkur á erfiðum
tímum. Blessuð sé minnig Ingvars.
Borghildur, Magnús, Guðni,
Sigríður Theodóra og Laufey.
Snemma í febrúar sl. fékk ég þær
óvæntu fréttir að Ingvar væri kom-
inn á Landspítalann mikið veikur, en
vonaðist til að hann fengi skjótan
bata. Eftir rúmar þrjár vikur kvaddi
hann þetta líf, en fjölskyldan vinir og
ættingjar fylgdust vel með líðaninni.
Hann sem var svo heilsuhraustur.
En eigi má sköpum renna.
Við Ingvar kynntumst í lok árs
1973 er framkvæmdir við Sigöldu
hófust og vorum við miklir félagar æ
síðan. Ég lét af störfum árið 2002
fyrir aldurs sakir. Síðast hitti ég
Ingvar í árslok 2009 en við nokkrir
félagar höfum komið saman og borð-
að á Hvolsvelli og Ingvar var einn af
okkur hress og kátur eins og venju-
lega. Mér fannst Ingvar alveg frá-
bær persóna og hans vinátta var
mikils virði. Við fylgdumst hvor með
öðrum í gegnum síma og með heim-
sóknum. Við heimsóttum Tryggva
bróður Ingvars. Stundum kastaðist í
kekki milli okkar Ingvars en það stóð
ekki lengi yfir.
Ég læt hér með fylgja línur úr
kvæðinu Gunnarshólma eftir Jónas
Hallgrímsson sem mér finnst fegurst
kvæða ort á íslenska tungu og margt
sem stendur þar minnir mig á Ingv-
ar, í nálægð við íslenska fjallasýn og
hetjuskap.
Skein yfir landi sól á sumarvegi
Ingvar Ingólfsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, okkur þykir ákaf-
lega vænt um þig og við sökn-
um þín mikið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Minningarnar eru margar og
góðar og við erum rík að hafa
átt þig að.
Kveðja frá barnabörnunum,
Ingvari, Þorbjörgu Júlíu
og Árna Þór.
Mig langar að minnast með fáein-
um orðum góðs manns og félaga sem
í gær var lagður til hinstu hvílu. Jó-
hannes G. Hermundarson, eða Gósi
eins og hann var jafnan kallaður, var
einn af stólpunum í framvarðarsveit
róttæks fólks á Akureyri þegar ég
fór að koma þar fyrst við sögu og
jafnan á sínum stað eftir það eins og
heilsa og aðstæður leyfðu. Ekki svo
að skilja að hann væri fyrir það að
trana sér fram því hógværari og
traustari maður var vandfundinn.
En hann var fastur fyrir að sama
skapi og hafði sínar meiningar um
menn og málefni og fastmótaðar
skoðanir.
Ég á afar góðar minningar frá
nokkrum fyrstu árum þingmennsku
minnar þegar ég hafði meira og
Jóhannes Gunnar
Hermundarson
✝ Jóhannes GunnarHermundarson
húsasmíðameistari,
eða Gósi Hermundar,
eins og hann var oft-
ast kallaður, fæddist
á Akureyri 6. mars
1925. Hann lést á
Kristnesspítala að-
faranótt 24. febrúar
sl.
Útför Jóhannesar
fór fram frá Akureyr-
arkirkju 5. mars
2010.
minna fasta búsetu á
Akureyri sumarlangt
og fór af og til í morg-
unkaffi á verkstæðið
til Gósa. Þar voru mál-
in krufin til mergjar
og spaugsyrði látin
fljóta með. Ekki síst
var farið yfir, á köflum
stormasama sögu, rót-
tækrar stjórnmála-
baráttu á Akureyri og
norðan heiða. Gósa
fannst til dæmis
merkilegt hversu illa
sósíalistum hélst á
húsum sínum vegna sviptinga á
vinstrivængnum eða aðstöðu til
blaðaútgáfu og svo rakti hann það
allt saman fyrir mér.
Þegar Stefán Jónsson lét af þing-
mennsku héldum við honum sam-
kvæmi á Akureyri og var fjölmenni í
Golfskálanum. Stefán ávarpaði sam-
kvæmið, byrjaði á því að líta yfir
hópinn og spurði svo: „Hvar er
Gósi?“ Stefán sá að bragði að ekki
var fullmætt, það vantaði þann í hóp-
inn sem hvað traustastur var og
hann hafði einna mestar mætur á.
Vantaði þó ekki mannvalið. Eins er
því farið nú. Gósi er farinn, það vant-
ar félaga og vin í hópinn.
Ég votta Önnu og fjölskyldunni
allri samúð mína.
Steingrímur J. Sigfússon.