Morgunblaðið - 05.09.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. SEPTEMBER 2011
✝ Finnur Jónssonverkfræðingur
fæddist í Reykjavík
8. apríl 1937. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 25. ágúst
2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Karl F.
Jónsson, endurhæf-
ingarlæknir í
Reykjavík, f. 6. nóv-
ember 1896 á Strýtu í Hamars-
firði, d. 1. janúar 1980, og Gu-
drun Margrethe Möller
sjúkraþjálfari, f. 8. júní 1906 í
Hróarskeldu, d. 13. desember
1972. Bróðir Finns er Leifur
Jónsson læknir, f. 1933, maki
Guðrún Thorstensen hjúkr-
unarfræðingur, f. 1930.
Eftirlifandi eiginkona Finns
er Þórunn Sigurðardóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 22. janúar
1938 á Seyðisfirði. Foreldrar
hennar voru Sigurður Magn-
ússon verkstjóri, f. 13. apríl 1909
á Seyðisfirði, d. 24. nóvember
2004, og Guðrún Jóhanna Magn-
úsdóttir húsfreyja, f. 1. mars
1917 í Jökulsárhlíð, d. 16. októ-
ber 2002. Börn Finns og Þór-
unnar eru: 1) Sigurður verkfræð-
ingur, f. 25. september 1961,
maki Lísa Finnsson iðjuþjálfi, f.
og Hannemann og hjá J. Jörg-
ensen A.S. í Kaupmannahöfn.
Árið 1966 hóf Finnur störf hjá
verkfræðistofunni Hönnun þar
sem hann gerðist meðeigandi.
Finnur fluttist ásamt fjölskyldu
sinni til Zürich á árinu 1970 þar
sem hann vann að forhönnun
Sigölduvirkjunar í samstarfi við
Elektrowatt. Hann var yfirverk-
fræðingur og síðan fram-
kvæmdastjóri Hönnunar um 12
ára skeið og starfaði síðan áfram
sem verkfræðingur hjá fyrirtæk-
inu til ársins 2007 er hann lét af
störfum. Hann var einn af stofn-
endum ráðgjafasamsteypunnar
Virkis og formaður FRV árin
1981-85. Finnur var mikill tón-
listarmaður og lék sér og öðrum
til skemmtunar á píanó og harm-
óniku. Þá lék hann á trompet
með Lúðrasveit Reykjavíkur í
um 25 ár og söng í kór Frímúr-
arareglunnar, þar sem hann var
félagi. Finnur var íþróttamaður
og stundaði m.a. skíði, körfu-
bolta og sérstaklega golfíþrótt-
ina á seinni árum. Hann var einn
stofnenda Golfklúbbs Garða-
bæjar og formaður sameinaðs
Golfklúbbs Kópavogs og Garða-
bæjar um skeið. Hann hafði mik-
inn áhuga á náttúru, veðurfari
og útivist og fóru þau hjónin
ósjaldan í göngur í góðra vina
hópi um hálendi landsins.
Útför Finns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 5. september
2011, kl. 15.
1965. Börn þeirra
eru Karl, f. 1992,
Emilía, f. 1996, og
Tómas, f. 1998. 2)
Ólöf lögfræðingur,
f. 7. nóvember 1962,
maki Helgi Sigurðs-
son lögfræðingur, f.
1961. Börn þeirra
eru Sigurður, f.
1991, Þórunn, f.
1993, og Finnur, f.
1999. 3) Guðrún fé-
lagsráðgjafi, f. 30. ágúst 1966,
maki Orri Þór Ormarsson lækn-
ir, f. 1965. Börn þeirra eru Finn-
ur Þór, f. 1996, Kristín, f. 1998,
Björk, f. 2001, og Árni Þór, f.
2004. 4) Hulda Björk fé-
lagsráðgjafi, f. 4. mars 1974,
maki Kristbjörn Búason verk-
fræðingur, f. 1974. Börn þeirra
eru Þórhildur, f. 2001, Bjarni, f.
2003, og Ásta, f. 2007.
Finnur ólst upp á Túngötu 3 í
Reykjavík. Hann lauk stúdents-
prófi frá MR 1957 og fyrrihluta-
prófi í verkfræði frá HÍ 1960.
Konu sinni Þórunni kvæntist
hann 1961 og fluttist fjölskyldan
til Kaupmannahafnar sama ár.
Finnur lauk M.Sc.-prófi í bygg-
ingarverkfræði frá DTH árið
1963. Að loknu námi starfaði
hann sem verkfræðingur hjá
ráðgjafarfyrirtækinu Ramböll
Ég hef oft hugsað til þess eftir
að ég kynntist Þórunni og Finni
hversu mikil gæfa það er að eiga
góða tengdaforeldra. Allt frá því
að ég hitti þau hef ég sóst eftir að
eiga samneyti við þau og notið
þess að vera í návist þeirra. Finn-
ur Jónsson var á sama aldri og ég
er nú, þegar ég hitti hann fyrst.
Hann var þá framkvæmdastjóri
eins stærsta verkfræðifyrirtækis
landsins og hafði með höndum
ýmis stór viðfangsefni á því sviði.
Slík verkefni voru oft unnin í
samvinnu við erlenda verkfræð-
inga og þar kom ekki aðeins góð
verkfræðiþekking Finns að not-
um heldur einnig frábær tungu-
málakunnátta. Raunar var það
einkenni á Finni hversu fjölhæf-
ur hann var, skipulagður og með
skýra sýn á þau markmið sem
stefnt var að.
Ég held að ég hafi aldrei látið
mér detta í hug að til væri það
verkefni sem Finnur gæti ekki
leyst af hendi. „Afi laga“ var eitt af
því fyrsta sem börnin mín lærðu
að segja, enda reyndist Finnur
drjúgur á því sviði. Það kom sér
vel enda sumir ekki til stórræð-
anna í verklegum framkvæmdum.
Þegar við keyptum framtíðarhús-
næði báðum við Finn um að vera
okkur innan handar með ýmsar
lagfæringar og breytingar. Finnur
tók þetta verkefni sömu tökum og
önnur, fór vandlega yfir verk-
fræðiteikningar og kom með hug-
myndir að lausnum sem hafa dug-
að síðan. Hann var fljótur að vinna
sér traust þeirra iðnaðarmanna
sem voru á staðnum, enda fundu
þeir að það var innstæða fyrir því
sem hann lagði til í þessum efnum
sem öðrum. Þegar þeir heyrðu að
ég ætlaði að stilla upp teikningum
Finns Jónssonar sagði einn þeirra
við mig með aðdáun: „Já svo hann
er listmálari líka.“ Að vísu voru
þetta teikningar eftir föðurbróður
hans, en Finnur var líka frábær
teiknari. Tónlistin var þó fyrst og
fremst sú listgrein sem hann lagði
stund á, enda spilaði hann listavel
á ýmis hljóðfæri.
Finnur bjó yfir þeim eiginleika
eins og margir mjög skipulagðir
einstaklingar að koma mörgu í
verk og virðast alltaf geta gefið
sér tíma þrátt fyrir margvísleg
verkefni. Hann bjó yfir mikilli
stillingu, yfirvegun og styrk sem
laðaði fólk að sér. Barnabörnin
voru þar engin undantekning en
skildu fljótt að það yrði að fylgja
þeim aga sem hann brýndi fyrir
þeim. Þó að hann hafi verið önnum
kafinn verkfræðingur var hann þó
fyrst og fremst fjölskyldumaður,
og missti aldrei sjónar á því sem
mestu máli skiptir. Hann og Þór-
unn höfðu einstaka hæfileika til
þess að skapa umgjörð til að
auðga hversdagsleikann og skapa
stemningu á hátíðum sem gaman
var að láta sig hlakka til.
Finnur var mikill áhugamaður
um golf, einkum þegar á leið og
lét sér ekki nægja að spila heldur
hannaði heilu golfvellina í leið-
inni. Hann gerði ítrekaðar til-
raunir til þess að reyna að kenna
mér þessa íþrótt, Líklega er það
eina verkefnið sem tengdafaðir
minn náði ekki árangri með.
Tengdafaðir minn tókst á við
ólæknandi sjúkdóm af þeirri still-
ingu og styrk sem hann bjó yfir.
Þar naut hann góðs af Þórunni
sem stóð með honum í þeirri bar-
áttu þar til yfir lauk. Blessuð sé
minning hans.
Helgi Sigurðsson.
Elsku tengdapabbi.
Þegar ég var að kynnast Guð-
rúnu dóttur þinni þá leið mér svo-
lítið eins og ég væri ekki beinlínis
að slá í gegn í þínum augum.
Mér er það í fersku minni þeg-
ar við dóttir þín fengum betri bíl-
inn ykkar lánaðan og ég, til að
sýna hversu verðugt efni í
tengdason ég væri, stoppaði áður
en við skiluðum bílnum og þvoði
hann rækilega. Það vildi þó ekki
betur til en svo, sennilega vegna
smásteina í þvottakústinum, að
þó ég skilaði bílnum vissulega
hreinum, þá var hann var nánast
mattur af rispum.
Þér var ekkert sérstaklega
skemmt.
Ekki batnaði það einhverju
sinni þegar Þórunn var á vakt og
ég bauð upp á eina af mínum
frumsömdu pastasósum og sá á
svip þínum að kannski væru ekki
allir jafn hrifnir af ofkrydduðum
pastaréttum.
Ég held að mér hafi verið fyr-
irgefið um síðir, ég fékk a.m.k.
ekki þvert nei þegar ég bað um
hönd dóttur þinnar.
Ég þekki fáa ef nokkra menn
sem eru jafn vandir að virðingu
sinni og samkvæmir sjálfum sér
og þú varst. Það er einmitt það
sem mér finnst ég hafa lært af
kynnum okkar.
Ef maður hefur ekkert að
segja af viti þá er betra að þegja.
Ég er ennþá að rembast við að
læra þetta.
Þegar þú fékkst þinn alvarlega
sjúkdóm lá fyrir að það yrði við
ramman reip að draga. Þú tókst á
sjúkdómnum með þinni verk-
fræðilegu nákvæmni og alltaf
með jafnaðargeði. Þetta var eins
og hvert annað verkefni sem farið
var í með yfirvegun og án alls
fums eða fáts.
Sjálfum þér samkvæmur.
Þú varst akkeri, ekki bara fyr-
ir fjölskyldu þína, heldur líka fyr-
ir okkur hin sem tengdumst þér.
Þegar skip hefur lengi notið
góðrar festu þá liggur það áfram
traust í vatninu.
Það er ein af mörgum góðum
arfleifðum þínum.
Ég kveð þig með þakklæti og
söknuði.
Orri Þór Ormarsson.
Finnur Jónsson, tengdafaðir
minn, er látinn, 74 ára að aldri.
Finnur var verkfræðimennt-
aður maður. Að eðlisfari var hann
nákvæmur, yfirvegaður og stað-
fastur og kaldhæðnisleg kímnin
sjaldan langt undan. Við minn-
umst þess hvernig Finnur sýndi
uppeldi barnabarna sinna mikinn
áhuga. Hann var virkur uppal-
andi og hafði sterkar skoðanir á
hlutverki og skyldum foreldra.
Þau hjónin Finnur og Þórunn
fylgdust grannt með barnabörn-
um sínum og mættu oft á viðburði
tengda íþróttum, hljóðfæraleik
og öðrum tómstundum. Sjálfur
var Finnur sérlega fjölhæfur og
áhugasamur tónlistarmaður.
Hann lék á harmóníku, píanó og
trompet og var iðulega sestur við
píanóið þegar komið var saman á
góðum stundum svo sem við
skírnir í fjölskyldunni eða önnur
hátíðleg tækifæri.
Sérstaklega er eftirminnilegt í
fari Finns hve greiðvikinn og
hjálpsamur hann var. Sem dæmi
má nefna þegar við hjónin stóð-
um í flutningum sem bar skyndi-
lega að fyrir liðlega ári síðan. Þá
voru Finnur og Þórunn tengda-
móðir meðal þeirra fyrstu sem
mættu á staðinn, boðin og búin til
aðstoðar.
Ósérhlífni og baráttuþrek
Finns var með eindæmum. Hann
bar veikindi sín svo vel að oft var
auðvelt að gleyma því hvaða
byrðar hann bar þessi síðustu ár
eftir að hann veiktist.
Finnur skilur eftir sig skarð
sem seint verður fyllt en eftir
sitja þó hjá fjölskyldunni góðar
minningar um sannan og gefandi
fjölskyldumann.
Við kveðjum Finn tengdaföður
og afa. Blessuð sé minning hans.
Kristbjörn Búason.
Þegar lífsins leiðir skilja
læðist sorg að hugum manna.
En þá sálir alltaf finna
yl frá geislum minninganna.
(Helga Halldórsd. frá Dagverðará)
Það er með miklum söknuði og
sorg í hjarta sem við kveðjum
elskulegan Finn Jónsson, –
„auka-pabba“ okkar eins og við
stundum kölluðum hann.
Það eru ekki allir svo lánsamir
að alast upp í fjölskyldu eins og
okkar. Svo mikil og náin var vin-
áttan sem tengdi fjölskyldurnar
tvær saman, að nær væri að tala
um eina stóra fjölskyldu en tvær
og við krakkarnir svo lánsöm að
vera alin upp af ekki minna af
tvennum foreldrum. Við eigum
vart til þær minningar að ekki séu
þau Finnur, Þórunn og krakkarn-
ir þar með okkur, hvort heldur
sem um er að ræða á hátíðis- og
tyllidögum eða bara í amstri
hversdagsins. Finnur tók okkur
sem sínum eigin og við gátum allt-
af leitað til hans þegar á þurfti að
halda. Hann var okkur fyrirmynd
í svo mörgu, vinur, stoð og stytta.
Við geymum í hjörtum okkar
þær óteljandi minningar úr
ferðalögum, útilegum, sumarbú-
staðarferðum, jóla- og áramóta-
boðum, afmælum og öðrum sam-
verustundum sem nú ylja okkur
um hjartarætur.
Elsku Þórunn okkar, Siggi,
Olla, Guðrún, Hulda Björk og
fjölskyldur.
Hugur okkar er með ykkur.
Kæri Finnur, með söknuði
þökkum við fyrir kærleikann og
hlýjuna sem þú hefur ávallt sýnt
okkur,
Þínar,
Edda og Sif.
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Þessi orð úr ljóði Davíðs Stefáns-
sonar komu ósjálfrátt upp í hug-
ann við andlát vinar míns, Finns
Jónssonar. Hann háði tvísýna
baráttu við erfið veikindi en
mætti örlögum sínum með því
æðruleysi og hugarþreki sem ein-
kenndi allt hans líf. Það er margs
að minnast eftir meira en 40 ára
vináttu, sem hófst er ég gekk til
liðs við verkfræðistofuna Hönnun
fljótlega eftir heimkomu frá námi
1967. Samstarf við Elektrowatt í
Sviss að verkefnum fyrir Lands-
virkjun leiddi til þess að við Finn-
ur vorum sendir til Zürich í tíma-
bundin störf við forhönnun
Sigölduvirkjunar. Fluttumst við
þangað ásamt fjölskyldum 1970,
við Björk nýgift og barnlaus en
Finnur og Þórunn með þrjú börn
á skólaaldri, og settumst að í ná-
grenni hvert annars.
Fjölskyldur okkar tengdust
brátt órjúfanlegum vináttubönd-
um við þessar aðstæður. Við
Finnur einbeittum okkur að virkj-
un fallvatna meðan eiginkonurnar
sinntu heimilum og börnunum og
tileinkuðu sér fjölmargar nýjar
venjur í framandi umhverfi sem
fylgt hafa fjölskyldunum æ síðan.
Við nutum frístundanna saman og
ferðuðumst um Alpahéruðin og
nágrannalöndin þegar færi gafst.
Þarna var lagður grundvöllur að
samstarfi og vináttu sem aldrei
hefur borið skugga á. Það er
gleðilegt að börnin okkar skuli
halda áfram að rækta þau vináttu-
bönd. Við höfum síðan átt ótelj-
andi góðar stundir saman í fjöl-
skylduboðum, við
sumarbústaðastúss, veiðiskap, í
skíðaferðum og öðrum ferðalög-
um innanlands og utan að
ógleymdu kórstarfi og öðru starfi
okkar Finns á vegum frímúrara.
Umhyggja þeirra hjóna og tryggð
við mig og mína fjölskyldu í gleði
og sorg verða seint fullþökkuð.
Finnur var miklum hæfileikum
gæddur og valdist til marghátt-
aðra trúnaðarstarfa. Hann var af-
ar snjall og ráðagóður fagmaður
og fljótur að tileinka sér nýjungar
á verkfræðisviði. Hann var góður
íþróttamaður og naut þess að
stunda golf á síðari árum. Hann
sérhæfði sig í byggingu og við-
haldi golfvalla og beitti sér sem
formaður Golfklúbbs Garðabæjar
fyrir byggingu nýs golfvallar við
Vífilsstaði á vegum félagsins.
Finnur var handlaginn og drátt-
hagur og veittist auðvelt að skýra
hugmyndir sínar á myndrænan
hátt, enda listræn taug í ættinni.
Föðurbræður hans voru Ríkharð-
ur Jónsson tréskurðarmeistari og
Finnur Jónsson listmálari. Minn-
ingin dvelur ekki síst við tónlist-
argáfu Finns. Hann var jafnvígur
á píanó og harmoníku og lék allt af
fingrum fram. Aðalhljóðfæri hans
framan af ævi var þó trompet, og
lék hann m.a. með Lúðrasveit
Reykjavíkur um árabil. Ógleym-
anlegar eru stundirnar hvarvetna
í gleðskap þegar Finnur settist við
hljóðfærið og lyfti huga manna á
æðra tilverustig með léttum leik.
Finnur var gæfumaður í einka-
lífi, vel kvæntur Þórunni, bráð-
duglegri kjarnakonu. Voru þau
hjón einstaklega samlynd og
samhuga um velferð barna sinna
og vaxandi hóps yndislegra
barnabarna. Missir þeirra er
mikill en minning um góðan eig-
inmann, föður og afa lifir. Við
feðgarnir ásamt fjölskyldum
vottum Þórunni og börnunum
innilega samúð okkar með þakk-
læti í huga.
Andrés og fjölskylda.
Kynni okkar, jafnaldra Finns
Jónssonar, sem þessar línur
skrifum, hófust um sjö ára aldur
okkar í Landakotsskóla. Þau hafa
haldist til þessa dags. Við höfum
fylgst að í gegn um skólakerfið, í
menntaskóla og síðar í háskóla og
enn síðar í störfum.
Í nokkur ár hafa sumir okkar,
sem útskrifuðumst úr Landakots-
skóla 1950, hist mánaðarlega,
fyrst og fremst til þess að njóta
samvista við okkar gömlu og góðu
vini, til þess að rifja upp gömlu
dagana og til þess að ræða saman.
Finnur Jónsson var á meðal okk-
ar og var reyndar frumkvöðull
þessara funda og lét sig ekki
vanta ef hann hafði heilsu og
hentugleika til þess að koma.
Finnur var hæfileikaríkur
maður og var snemma ljóst að
hann var tónelskur mjög og
minnumst við þess, að ungur lék
hann listavel á litla harmóníku,
sem hann átti. Á píanó lék hann
en uppáhaldshljóðfæri hans mun
hafa verið trompet.
Í smíðatímunum hjá systur
Clementiu léku öll verkefni í
höndum hans. Allt svo áferðarfal-
legt og vel gert. Það kom ekki á
óvart, að hann valdi sér verk-
fræði að ævistarfi, úr því að hann
ekki lagði stund á listir af ein-
hverju tagi.
Finnur var hógvær maður og
lítillátur og hreykti sér ekki. Þá
gerði hann ekki mikið úr þeim
heilsubresti, sem á hann sótti nú
síðustu árin.
Við þessir gömlu félagar hans
munum sakna hans úr okkar hópi
og minnast hans með hlýju og
þökkum honum samfylgdina
gegnum skólann og lífið.
Við sendum Þórunni konu
hans, börnum þeirra og fjölskyld-
um samúðarkveðjur.
Grétar H. Óskarsson,
Gunnlaugur H. Gíslason,
Logi Guðbrandsson,
Valdimar J. Magnússon,
Valgeir Gestsson.
Margs er að minnast þegar við
í dag kveðjum vin okkar Finn
Jónsson verkfræðing. Upphaf
vináttu okkar var hjá Verkfræði-
stofunni Hönnun en Finnur var
einn af fyrstu starfsmönnum
hennar. Fyrirtækið var lítið þeg-
ar Finnur hóf störf en var í mikl-
um vexti upp úr 1970, þegar við
kynntumst Finni. Mikil vinátta
var meðal starfsfólks og maka
þeirra og þarna bundumst við
vináttuböndum við marga þá sem
í dag eru okkar bestu vinir.
Þegar hópurinn kom saman á
gleðistundu var Finnur alltaf
tilbúinn að setjast við flygillinn
eða taka upp nikkuna enda mús-
íkalskur þannig að tekið var eftir.
Ekki skipti máli í hvaða tónteg-
und menn hófu upp raust sína;
alltaf var Finnur með á nótunum.
Fyrir allmörgum árum var stofn-
aður Drengjakór Hönnunar, tvö-
faldur kvartett þar sem Finnur
leiddi fyrsta bassann af öryggi.
Finnur var ritfær maður á
mörgum tungumálum og oft var
leitað í smiðju hans ef aðstoðar
var þörf við ritsmíðar. Þá var og
grunnt á listamanninn í honum
enda af ætt þekktra listamanna.
Árið 1996 fór nokkur hópur
Hönnunarmanna, ásamt vinum
og kunningjum, í gönguferð um
Austfirði, þaðan sem Finnur var
ættaður. Síðan þá hefur þessi
hópur hist árlega og gengið jafnt
í byggð sem í óbyggðum. Eitt
sinn eftir mikla þokugöngu var
klúbbnum gefið nafnið „Ratar“
að tillögu Finns, þar sem við vor-
um svo góð að rata, en þetta
ágæta orð hefur annars ýmsar
merkingar í orðabókum. Fyrstu
tíu árin voru gefnar út ferðasög-
ur með myndum af gönguafrek-
um og kom það í hlut Finns að sjá
um ritstörfin en annarra að
skreyta textann myndum. Þessar
sögur Finns lifa góðu lífi á netinu
í dag.
Finnur var golfari af guðs náð.
Einhverju sinni boðaði hann
áhugasama starfsmenn Hönnun-
ar á æfingarsvæðið hjá GKG til
þess að kenna þeim undirstöðuat-
riði íþróttarinnar og þar slógum
við okkar fyrstu golfhögg. Það
var þó ekki fyrr en mörgum árum
síðar að við tókum golfið föstum
tökum og smám saman smitaði
golfið inn í gönguklúbbinn, sem
nú orðið er stundum kallaður
golf- og gönguklúbburinn. Golf-
hópur klúbbsins hefur síðan 2007
farið árlega saman til Spánar á
vorin. Þótt veikindi haft sín áhrif
á Finn síðustu árin var það ekki
fyrr en í golfferðinni í vor að við
sáum að veikindin voru farin að
hafa áhrif á sveifluna.
Finnur var góður félagi og mik-
ill fjölskyldumaður enda eiga þau
Þórunn stóran afkomendahóp eða
fjögur börn og þrettán barna-
börn. Þau Þórunn og Finnur voru
sérlega samhent hjón og hefur
Þórunn sinnt honum einstaklega
vel í veikindunum og þar var aldr-
ei talað um uppgjöf. Við sendum
henni og fjölskyldunni okkar
bestu samúðarkveðjur. Finnur
mun alltaf lifa í minningunni þeg-
ar hafinn er upp söngur, land lagt
undir fót eða kylfunni sveiflað.
Fyrir hönd Ratanna,
Ólafur Sigurðsson og
Helga Kjaran.
Ég kynntist Finni árið 1957 er
við hófum báðir nám í verkfræði
við Háskóla Íslands.
Að loknu fyrrihlutaprófi við Há-
skólann fórum við báðir til fram-
haldsnáms til DTH í Kaupmanna-
höfn ásamt flestum félögum okkar
úr verkfræðideild HÍ.
Fljótlega fengum við báðir inni
á nýjum stúdentagarði ásamt fleiri
verkfræðistúdentum. Þá höfðum
við báðir stofnað fjölskyldur og
tókst strax mikil og sterk vinátta á
milli okkar. Íslensku verkfræði-
nemarnir á stúdentagarðinum
héldu hópinn og gerðum við okkur
oft glaðan dag saman þegar tilefni
gafst, einkum við áfangalok í nám-
inu eða þegar peningamillifærslur
bárust að heiman.
Alltaf var jafngott að koma til
þeirra Þórunnar og Finns. Hjá
þeim ríktu einstök rólegheit í
bland við brosmildi Finns og hlát-
ur Þórunnar. Það er mikil gæfa að
kynnast góðu fólki og eignast vin-
áttu þess. Það var samhentur
hópur sem lauk prófi í janúar 1963
frá DTH. Þarna hafði skapast góð
vinátta sem aldrei hefur borið
skugga á og þær góðu minningar
sem við eigum frá þessum árum
gleymast aldrei.
Nú er enn einu sinni höggvið
ótímabært skarð í þennan góða
hóp.
Við Katrín sendum Þórunni og
allri fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Vífill Oddsson.
Finnur Jónsson
 Fleiri minningargreinar
um Finn Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.