Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 75

Annars er ég svangur, bætir Pelinn við; ég ætla að vita hvort það er ekki
til kalt kjöt frammi, mig langar í kalt kjöt.
Hann fer fram og kemur aftur með flöskur, glös og tvær skálar. 1 skál-
unum er kjöt og grænmeti. Þeir eta kjötið og drekka kókið með, græðgislega,
því víndrykkja næturinnar hefur skolað burtu nokkru af áunninni siðfágun.
Gott, kalt kjöt, — finnst þér ekki? spyr Pelinn.
Prýðilegt, áttu nokkuð út í?
Nei, ég þorði ekki að stela meiru, en þeir eiga nóg; við skulum flýta okkur
að éta þetta og leggja svo af stað.
Ég ætla ekki að borða meir, lánaðu mér tusku svo ég geti þurrkað mér um
hendurnar.
Siggi hendir í hann nátttreyju og síðan eru þeir tilbúnir.
Einar Gríms á heima í kjallara í gömlu, stóru timburhúsi. Einu af þessum
húsum, sem eru brot á öllum lögmálum öðru en því að hægt er að búa í þeim.
Þau geta á engan hátt vakið ánægju eða glatt augu íbúanna. Og það virðast vera
örlög svo margra slíkra húsa, að eigendurnir virðast hafa komið sér saman um
að halda þeim sem Ijótustum. Illa festar og' ryðgaðar plötur 'hanga utan á þeim,
að því er bezt verður séð af gömlum vana. Sundurtættar þakrennur lafa niður
með húshliðinni og dyraumbúnaðurinn virðist frekar gerður fyrir ferfætlinga en
menn. Þegar þeir koma að húsinu vekur það hjá þeim undarlegar kenndir.
Þetta hús er eins og dottið út úr skáldsögu eftir Dostojefski.
Eða Leyndardómum Parísarborgar, segir Siggi.
Ætli þeir séu byrjaðir?
Áreiðanlega; gerir ekkert; það er víst nóg til.
Þeir banka.
Kom, hrópar drukkinn unglingur fyrir innan.
Hæ, strákar, við erum byrjaðir. Nunc est bibendum, það á að drekka kert-
ið niður, segir Einar og bendir á stórt kerti á borðinu. Það er eina ljósið í her-
berginu, og birtan flöktir um loft og veggi. Leikur á andlitum mannanna tveggja,
sem fyrir eru. Þeir eru orðnir góðglaðir.
Setjizt þið, strákar, já setjizt þið bara á gólfið, fínt. Hér eru púðar. Jón,
láttu strákana fá vín.
tJtvarpið er á erlendri stöð og í því eru danslög, það er stillt lágt. Þegar
þeir eru búnir að fá vín í glösin er skálað.
Má ekki hækka útvarpið? spyr Gestur.
Alls ekki, maður, rólegur; þá getur hún vaknað, hún Þóra, segir Einar.
Hvaða helvítis Þóra? spyr Siggi og er kominn í skap.
Þekkið þið ekki Þóru, geimkerlmguna mína, haha. Hún er í Strætinu.
Ég hélt að allir þekktu Þóru, drafar í Jóni. Passið ykkur að vekja hana ekki,
og hann sækir í sig veðrið. Hún verður áreiðanlega þyrst, þyrst, þegar hún vaknar.
Er það ekki allt í lagi? Er ekki til nóg vín? spyr Siggi. Vín, svo við getum
líknað einni dóttur götunnar.
Hættið þessu rugli, skýtur Gestur inn í, drekkum bræður, skál, skál.
Og glösin eru tæmd, aðeins dreggjarnar lita botninn.
TlMARITIÐ VAKI
73