Líf og list - 01.10.1950, Side 13

skemmtilegur leikur, þ. e. a. s. e£
menn líta á það gegnum leikhús-
kíki skáldsins. Þarna geystist tudd-
inn inn, bölvandi og ragnandi,
stangandi allt og alla, og plægði
upp jarðveginn."
„Sáuð þér þar kannske írnynd
kapítalismans?"
„Að vísu má líta svo á, en þessi
leikur er miklu skrautlegri.“
Og skáldið heldur áfram:
„ . . . og hinn hugdjarfi Tor-
ero, sem hérlendir kalla Tor-
eador, veifar rauðri dulu og tudd-
inn tryllist og froðufellir, og sér
allt rautt, unz hinn vaski Torero
tekur sér sverð réttlætisins í hönd
og rekur það beintíhjartastaðbola
og blóðið roðar gulansandinn. Hið
bandóða dýr tekur dauðateygjurn-
ar og iýðurinn hrópar til nauta-
banans: Vive la Madre che te
barió, sem þýðir: Lifi sú móðir ,er
þig bar! Hetja dagsins er borin út
á gullstól. Leiknum er lokið, og
hið radíkala atómskáld rekur bens-
ínstöngina á kaf í hjarta bílsins,
karbúratórinn, og hinn kapítal-
istikt byggði skrautvagn geysist
bara áfram með enn meiri hraða.
„Varið yður, þér akið of liratt,
akið ekki hús skáldsins í klessu."
„Ha, Gljúfrastein," segir skáld-
ið. „Engin hætta, Gljúfrabúinn
býr ekki í glerhúsi."
„Hví flaggar ekki Gljúfrasteins-
búinn í dag?“
„Hans sunnudagar eru ekki ann-
arra manna.“
Og uppi á hárri heiðarbrún-
kveða við hvellir og skellir í púst-
rörinu og bifreiðin staðnæmist.
„Nei, hver andsk., bíllinn er þó
ekki bensínlaus? Bensínmælirinn
miðar á E, sem auðvitað getur ekki
þýtt annað en enoughsegir
Tlior. Feimnislega lauma ég út úr
mér: „Stundum þýðir það líka
empty." — Og ég af stað niður á
Þingvöll eftir brúsa af bensíni. Þar
hitti ég fyrir fagforeiningu bólstr-
ara á skemmtiferðalagi, sem bólstr-
uðu mig fullan af brennivíni og
buðust til að aka tneð brúsann til
baka upp í heiðina fyrir ofan, þar
sem skáldið beið, og það eina, sem
ég man, var að ég söng hástöfum
með undirtekt bólstraranna:
Stendur i brekku Brúsaskeggur
og biður mín þar.
En þegar ég kom til sjálfs mín,
og óminnishegri var floginn aftur
til fjarlægra stranda, mundi ég, að
nú bíða állir eftir liinum brúsa-
skeggjaða Öku-Thór á brothættum
skxautvagni skáldskaparins og nýja
skáldverkinu hans, sem hann nefn-
ir:
Maðurinn er alltaf einn.
Og vér vonum, að hann með-
liöndli hið viðkvæma farartæki
giftusamlega á vegarenda (”dead
end“) frægðarinnar án þess að
verða bensínlaus, án þess að
púnktera, án þess að aka í klessu.
Örlygur.
o O o
LÍF og LIST
13