Teningur - 01.01.1989, Síða 21

annað. Maisie sagði að sér liði illa.
Undanfarið hafði hún setið allan lið-
langan daginn einhvers staðar í hús-
inu og gluggað í bækur um sálarfræði
og dulspeki, og hana dreymdi illa
næstum hverja nótt. Síðan við áttum í
höggorustunni og biðum færis með
sama skóinn úti fyrir baðherberginu til
að geta barið hvort annað, hafði ég
haft litla samúð með henni. Hluti
vandamáls hennar var afbrýðisemi.
Hún var mjög afbrýðisöm . . . út í
fjörutíu og fimm binda dagbók langafa
míns og gagnvart eindregnum vilja
mínum og kappsemi vfð að undirbúa
útgáfu hennar. Hún var ekkert að
gera. Ég var að leggja frá mér eitt
bindi og taka upp annað þegar Maisie
kom inn með teið.
„Má ég segja þér draum minn?“
spurði hún. „Ég var að fljúga þessari
flugvél yfir eins konar eyðimörk ..."
„Segðu mér það seinna, Maisie",
sagði ég. „Ég er á kafi í dálitlu hérna."
Eftir að hún var farin starði ég á vegg-
inn yfir skrifborði mínu og hugsaði um
M, sem kom reglulega til skrafs og
kvöldverðar hjá langafa um fimmtán
ára skeið, allt fram að bráðri og óút-
skýrðri brottför hans kvöld eitt árið
1898. Hver var hann þessi M? Svo
mikið er víst að hann var einhvers
konar lærdómsmaður jafnframt því að
vera athafnamaður. Að kvöldi níunda
ágúst 1870 voru þeir t.d. að ræða
stellingar við ástaratlot, og M segir
langafa að samfarir a posteriori séu
eðlilegasti mátinn með tilliti til legu
snípsins og vegna þess að aðrir tví-
fætlingar aðhyllist þessa aðferð. Lang-
afi minn, sem hafði samfarir um það
bil sex sinnum á ævinni, og það með
Alice fyrsta hjónabandsárið, lét í Ijós
forvitni á því hver skoðun kirkjunnar
væri, og M getur þegar í stað tjáð
honum að sautjándu aldar guðfræð-
ingurinn Theodore áleit samfarir a
posteriori vera synd í flokki með
sjálfsfróun og þess vegna verða fjöru-
tíu syndarefsinga. Seinna sama kvöld
kom langafi fram með stærðfræðilega
sönnun á því að hámarksfjöldi stell-
inga gæti ekki farið fram yfir prím-
töluna sautján. M hæddist að þessu
og sagðist hafa séð teikningasafn eftir
Romano, nemanda Raphaels, þar
sem sýndar voru tuttugu og fjórar
stellingar. Og hann bætti því við að
hann hefði heyrt getið um herramann
að nafni F. K. Forberg sem hefði gert
grein fyrir níutíu. Þegar ég mundi loks
eftir teinu sem Maisie hafði skilið eftir
við olnbogann á mér, var það orðið
kalt.
Hjónband okkar náði mikilvægu
upplausnarstigi á eftirfarandi hátt.
Kvöld eitt sat ég í baðherberginu við
að skrifa niður samtal sem við Maisie
höfðum átt um Tarotspil, þegar hún
stóð skyndilega fyrir utan dyrnar,
barði á hurðina og skók hurðarhún-
inn.
„Opnaðu dyrnar," hrópaði hún.
„Ég vil komast inn.“
„Þú verður að bíða nokkrar mínútur
í viðbót,“ sagði ég. „Ég er næstum
búinn.“
„Hleyptu mér inn núna", æpti hún.
„Þú ert ekki að nota salernið."
„Bíddu,“ svaraði ég, og bætti við
einni eða tveimur línum. Nú var
Maisie byrjuð að sparka í hurðina.
„Ég er byrjuð á túr og verð að ná í
svolítið. “ Ég sinnti ekki köllum hennar
og lauk við pistilinn, sem ég áleit sér-
staklega mikilvægan. Ef ég slægi því
á frest myndu viss smáatriði glatast.
Ekkert heyrðist í Maisie núna og ég
gerði ráð fyrir að hún væri í svefnher-
berginu. En þegar ég lauk upp dyrun-
um stóð hún andspænis mér með skó
í hendinni. Hún beindi hælnum með
snöggri sveiflu að höfði mér, og mér
gafst einungis tími til að víkja örlítið til
hliðar. Hællinn skall ofan á eyra mér
og skar það illa.
„Svona,“ sagði Maisie og smaug
framhjá mér inn á baðherbergið, „nú
blæðir okkur báðum," og hún skellti
aftur hurðinni. Ég tók skóinn upp,
stóð hljóður og þolinmóður fyrir utan
baðherbergið og hélt vasaklút að
blæðandi eyranu. Maisie var um það
bil tíu mínútur í baðherberginu, og
þegar hún kom út, gaf ég henni lag-
legt og nákvæmt högg beint á hvirfil-
inn. Ég gaf henni engan tíma til að
víkja undan. Hún stóð grafkyrr eitt
augnablik og horfði beint í augu mér.
„Kvikindið þitt," hreytti hún út úr sér
og fór inn í eldhús til að huga að höfuð-
áverka sínum án þess að ég sæi.
Við kvöldverðarborðið hélt Maisie
því fram að maður sem væri innilok-
aður í klefa og hefði einungis Tarot-
spil í fórum sínum, hefði greiðan
aðgang að allri þekkingu. Hún hafði
verið að lesa sig til síðdegis og spilin
lágu enn dreifð um gólfið.
„Gæti hann fengið vitneskju um
gatnakerfi Valpariso í spilunum?"
spurði ég.
„Enga vitleysu“, svaraði hún.
„Gæti hann fundið út bestu aðferð-
ina til að koma á fót þvottahúsi, búa til
eggjaköku eða nýrnavél?"
„Þú ert svo þröngsýnn," kvartaði
hún. „Þú ert svo takmarkaður, svo
auðútreiknanlegur."
„Gæti hann,“ spurði ég krefjandi,
„sagt mér hver M er, eða hvers
vegna ..."
„Siíkir hlutir skipta ekki máli, “ hróp-
aði hún. „Þeir eru ekki nauðsynlegir."
„Þeir eru samt þekking. Gæti hann
komist að þessu?"
Hún hikaði. „Já, það gæti hann.“
Ég brosti og þagði við.
„Hvað er svona sniðugt?“ spurði
hún. Ég yppti öxlum og henni fór að
hitna í hamsi. Hún vildi fá afsönnun.
„Af hverju spurðirðu allra þessara til-
gangslausu spurninga?"
Ég yppti öxlum á ný. „Mig langaði
bara að vita hvort þú meintir þetta
allt. “
Maisie barði í borðið og öskraði,
„Fjandinn hafi þig! Af hverju ertu alltaf
að prófa mig? Af hverju segirðu ekki
eitthvað af viti?" Og þar með gerðum
við okkur bæði Ijóst að við vorum
komin að því marki sem allar sam-
ræður okkar stefndu að, og bitur
þögnin tók við.
Ekki er hægt að halda áfram vinn-
unni að dagbókunum fyrr en ég hef
afhjúpað leyndardóminn sem umlykur
M. Hann hreinlega hverfur af síðum
dagbókarinnar eftir tíðar kvöldverðar-
heimsóknir í fimmtán ár og eftir að
hafa lagt langafa til mikið efnismagn
fyrir kenningar hans. Á þriðjudegi,
þann sjötta desember, bauð langafi
minn M til málsverðar næsta laugar-
dag, og þó að M kæmi, skrifar langafi
einfaldlega í innfærslu þess dags, „M
til kvöldverðar". Alla aðra daga eru
samræður við þessi kvöldverðarborð
19