Teningur - 01.01.1989, Síða 36

H.F.: Já, en það stafar bara af því aö
þegar maður tekur Ijósmynd eða
skrifar eitthvað þá vísar maður til
kunnuglegs veruleika sem maður
þekkir. En þegar maður skapar verk í
raun og veru þá fjarlægist maður þann
sjónræna veruleika sem maður kann-
ast við. Allt opnast og það er þetta
sem mér finnst skemmtilegt.
J-H.M.: Væri þér sama þótt ég kallaði
það metafórískt?
H.F.: Því ekki það? Ef þú sérð það
þannig þá á það jafnan rétt á sér og
hvaðeina sem ég segði um það. Og
ég get ekki auðkennt það með neinu
orði.
J-H.M.: Hinn mismunandi efniviður
og hvernig hann er samsettur virðist
skipta miklu máli í nýrri verkum
þínum.
H.F.: Sjálfur efniviðurinn skiptir ekki
máli. Það eina sem skiptir máli er að
það sé einn eða fleiri efniviður og að
hann miðli einhvers konar tilfinningu.
Ég held ekki upp á neitt eitt frekar en
annað. Það er tilviljun að viður hefur
undanfarið verið aðalefnið sem ég hef
notað.
J-H.M.: Mér finnst vera sami fínleik-
inn í framsetningu verka sem byggj-
ast á Ijósmyndum og texta og í vali
efniviðarins í nýrri verkunum.
H.F.: Ég get ómögulega sagt
hvernig ég vel þetta og geri upp hug
minn. Þegar ég sé verk aftur eftir
nokkurn tíma finnst mér ég vera
áhorfandi og ég sé ýmislegt sem ég
hafði enga hugmynd um og var áreið-
anlega ekki að hugsa um þegar ég var
að búa til verkið.
J-H.M.: Mér er kunnugt um að þú vilt
ógjarnan tala um hvað vaki fyrir þér
þegar þú ert að skapa verkin. Menn
kynnu að ætla að þú sért fyrst og
fremst að hugsa um formið. Það
finnst mér ósennilegt. Mér virðist til
að mynda mótsögn milli fegurðar
efniviðarins og þversagnakenndrar
fjölbreytni hans. Þú getur ekki verið
alsaklaus af þessu.
h.f.: Þaö sem ég mundi vilja sjá
gerast í verkum mínum er eins konar
samspil, annað hvort samsvörun eða
andstæður. Einingarnar verða að
samsvara hver annarri, annað hvort
sem andstæður eða vegna þess að
þær vega hver aðra upp, svo að þær
geti kallast á innan verksins sjálfs.
Þess vegna nota ég mismunandi
aðferðir og mismunandi efnivið. En
það væri hægt að ná alveg sama
árangri með bara einu efni og á mjög
einfaldan hátt. Þetta er bara tækni,
ekki inntak.
J-H.M.: Nú fórstu sjálfur að tala um
inntak.
H.F.: Inntakið er sú staðreynd að
verkið er til. Miðillinn verður að vera
innihaldið.
J-H.M.: Þér er illa við að ræða þetta.
H.F.: Það er bara af því að ég veit
ekki hvað það er.
J-H.M.: Ég man eftir því að fyrir tólf
árum settirðu smáauglýsingu i blað,
sem hét Fandango að mig minnir, og
baðst lesendur að senda þér leynd-
armál sín. Þá varstu með leyndarmál
á heilanum. Sérðu nokkurt samband
milli þessa og verka þinna?
H.F.: Þetta var ein hugmynd af
mörgum á þessum tíma, þetta var
eins konar leikur. Meginhugmyndin
var sú að safna einhverju sem ekki
væri hægt að safna. Þetta var ágæt
hugmynd, en ég fékk ekki mörg
leyndarmál.
J-H.M.: Hve mörg?
H.F.: Ég man ekki eftir neinum.
j-H.M.: Þú baðst fólk að senda þér
leyndarmál sín og lofaðir því að segja
þau engum. Af þessu mætti draga þá
ályktun að það sé eitthvað leyndar-
dómsfullt við verk þín, eins og „From
time to time" svo dæmi sé tekið.
H.F.: Það er ég viss um. Þegar ég
geri verk eru mér ekki Ijós nein tákn-
ræn atriði. En svo heyri ég fólk tala
um verkin og um tákn dauðans til
dæmis. En í rauninni er ég bara að
34