Svart á hvítu - 01.06.1978, Blaðsíða 34

hálfa kókflösku yfir borðið, Hrólfur blandaði og
saup drjúgan.
— Þú mátt halda vel áfram ef þú ætlar að ná mér,
sagði sá einfætti í sófanum. Ég er búinn að vera að
í tvo tíma. Þess vegna sit ég. Einfættur maóur
verður að sitja þegar hann er fullur. Passaðu á þér
lappirnar ef þú ætlar ekki að sitja öll fyllirí sem þú
átt eftir ólifuð. Ég óska engum manni þeirra örlaga.
Hann lagði stubbinn á sófaborðið milli glasanna.
Hesturinn kom í svörtum jakkafötum með bindi.
— Jæja, á maður ekki aó fá neitt? Eruð þið að
safna?
Bróðir hans gaf honum Sjenever. Hann blandaði
hann með dálitlu kóki. Þeir sátu þegjandi.
— Heyrðu, sagði Hesturinn eftir nokkra stund.
Hann var góður Lollinn þegar hann kom um borð
síðast. Hlaupandi berfættur með skyrtuna flakandi
frá sér og æpti.
Já, sagði Hrólfur of hátt og fann að hann hló
meira en hann var vanur, jafnvel fullur.
— Það eru emileruð fiðrildi í rúminu mínu, sagði
hann. Þeir hlógu mikið.
— Hvað var að honum, sagði sá einfætti.
— Konan og börnin fóru vestur, sagði Hesturinn
flissandi, að hitta foreldra hennar og hann hélt
þetta líka dúndrandi partý. Hann missti af skipinu
og var enn fullur þegar við komum inn næst og
konan ekki komin að vestan. Þá var tekinn loka-
sprettur áður en farið yrðu út og hann endaði
svona. Sá einfætti hló með sjálfum sér og þaö var
eins og hestur væri að hneggja. Svo þagnaði hann
og Hesturinn bróðir hans fór að ókyrrast.
— Ég þarf að fara og kaupa tvo kassa af blandi,
sagði hann og stikaði til dyra á sínum tveim heilu
fótum. Hrólfur og sá fóthöggni sátu eftir einir og
þegjandi.
— Hvað ætli maður þyrfti aó drekka lengi til þess
aö fá tremma, sagði Hrólfur í samræðutón.
— Það má djöfullinn vita, helvítis fíflið þitt, öskr-
aði sá einfætti. Það er óþarfi að látast ekki sjá hann.
Hann er farinn. Farinn til andskotans og ég öryrki.
Ég fer ekki á sjó. Ég kem ekki hlaupandi niðrí skip
með skyrtuna flakandi frá mér til þess að sigla útá
sæinn og grafa gull úr iðrum hafsins.
— Blessaður vertu ekki að reyna að vera skáld-
legur, sagði Hrólfur. Svo leit hann framan í mann-
inn og sá að það var að koma skeifa á munninn og
augun voru rök.
— Hef ég gert þér eitthvað, sagði hann og reyndi
að vera kærulaus að sjá. Sá einfætti svaraöi engu
og Hrólfi jókst kjarkur.
— Hvað hef ég gert þér? sagði hann hærra og
barði svolítið í borðið. En sá einfætti var nú orðinn
þunglyndur og starði niöur í borðið og virtist ekki
heyra í Hrólfi.
— Fyrirgefðu, sagði hann aó lokum. Það er rétt
sem þú segir. Þú hefur ekkert gert mér. Það væri
heldur líklegra að þú endaóir ekki ósvipað mér.
Hann leit niður á stúfinn. Ég hef séð mikið af því
vonda í manninum, sagði hann. Lengi skal mann-
inn reyna — en svona er nú einu sinni lífið.
— Skál, sagði Hrólfur og lyfti glasinu svona til að
segja eitthvað.
— Skál, sagði sá einfætti.
Þeir sátu þegjandi nokkra stund. Hrólfur var bú-
inn að gleyma hvar hann var. Hann var að hugsa
um hvað þetta væri allt djöfull leiðinlegt. Til hvers
að vera að koma í land til þess að sitja yfir geð-
vondum náunga sem kom honum ekki einu sinni
neitt við. Hann áttaði sig skyndilega á því að hinn
var farinn aö syngja um íslands Hrafnistumenn og
hann tók undir og þegar þeir voru búnir glotti sá
einfætti og sagði að þeir enduðu hvort eð er allir á
Hrafnistu. Þegar það var búið sungu þeir um hana
sem varð glöð og góð því Jón var kominn heim og
skáluðu fjórum sinnum inn í lagið. Þá hallaði ein-
fætlingur sér fram á borðið og sagði meö trúnað-
arsvip:
— Ertu trúlofaður?
— Nei, sagði Hrólfur. Ég hef engan áhuga á því
að binda mig. Ég er ekki nema nítján ára. Ætli
maður fari ekki að horfa í kringum sig þegar maður
er svona tuttugu og fimm. Hann tók eftir því að
báðir höfðu lækkað róminn.
— Passaðu þig á kvenfólkinu, sagði sá einfætti.
Ég lenti einu sinni í vandræðamáli með kvenmann.
Hún var að vísu ekki nema fjórtán en ég átján. Við
vorum í partýi og hún, athugaðu, hún fékk lánað
hjónarúmið á staönum til þess að fara í það með
mér. Svo þegar þangað er komið þykist hún ekkert
vilja. Þetta voru náttúrlega bara dyntir og ég varð
að aga hana svolítið til, skilurðu, og þá var þetta allt
í lagi — en hvað heldurðu að hún geri þá? Kærir
mig fyrir nauðgun og heldur því fram að ég hafi
barið hana linnulaust þangað til ég fékk það. Þetta
var náttúrlega helvítis lygi. Hún var bara að hefna
sín á mér fyrir að ég lét hana ekki komast að með
neina helvítis dynti.
— Ertu eitthvað verri? sagði Hrólfur.
Sá einfætti horfði á hann um stund, þú trúir víst
öllu sem þér er sagt, sagði hann að lokum.
— Mér líkar ekki við menn sem berja kvenfólk,
sagði Hrólfur, það er ræfilsháttur.
— Pö, sagði hinn.
Hrólfur saup úr hálfu glasinu. Það er ræfilsháttur,
sagði hann og bætti við eftir andartaksumhugsun:
Enda eru það alltaf þeir sem engan annan geta
barið sem það gera. Þeir litu samtímis á fótinn sem
vantaði.
— Hann var ekki farinn þá, sagði sá einfætti
furöu rólegur. Ef hann væri ekki farinn núna mundi
ég standa upp og berja þig. Ég held nefnilega að
það sé meiri ræfilsháttur að setjast að fötluðum
manni heldur en að berja konu.
Hrólfur var að því kominn að segja þetta dellu,
það væri mikið meiri ræfilsháttur að berja konu, en
hætti vió. Hann fann að hann haföi tapað og innst
inni var honum fjandans sama. Hann skammaðist
sín fyrir að vera svona — en svona var það nú samt.
Þetta hafði alltaf verið hans stóri veikleiki. Þegar
hann var strákur leyfði hann hinum strákunum að
vinna til þess að þeir yrðu ekki leióir. Þeim var ekki
sama því þeir voru eins og þeir áttu að vera. Þegar
32