Svart á hvítu - 01.06.1978, Blaðsíða 56

Dásamlegur dagur í lífi Baltazars
Gabriel García Márquez
Fuglabúriö var fullgert. Af gömlum vana hengdi
Baltazar þaö á þakskeggið. Þegar hann lauk
morgunverði sínum var altalað aö þetta væri fal-
legasta búr í heimi. Margir komu að skoða það svo
þyrþing myndaðist fyrir framan húsið og varð
Baltazar að fjarlægja búriö og loka trésmíðaverk-
stæðinu.
— Þú verður að raka þig, — sagði Úrsúla konan
hans við hann. — Þú lítur út eins og hettumunkur.
— Það er ekki gott aö raka sig eftir morgunmat,
— svaraði Baltazar.
Hann var með tveggja vikna gamalt skegg, stutt,
hart og útstandandi eins og fax á múldýri. Hann
minnti helst á hræddan strák, en það var hann þó
ekki. Hann var þrítugur síðan í febrúar og hafði búið
með Úrsúlu í fjögur ár án pappíra og barna. Lífiö
hafði gefið honum mörg tilefni til varkárni en ekki
neitt til aö hræðast. Hann vissi ekki einu sinni aö
sumum fannst þetta nýsmíðaða búr hans það fal-
legasta í heimi. Hann sem hafði gert fuglabúr frá
blautu barnsbeini áleit þetta búr varla meira verk en
hvert annað.
— Hvíldu þig þá í smástund, — sagði konan. —
Þú getur ekki látið sjá þig með þetta skegg.
Á meðan hann hvíldist varö hann nokkrum
sinnum aö yfirgefa hengirúmið til að sýna ná-
grönnunum fuglabúrió. Úrsúla haföi ekki enn veitt
því nokkra athygli. Henni gramdist hvernig hann
hafði vanrækt verkstæðið og helgað sig eingöngu
búrinu. í tvær vikur hafði hann sofið illa, bylt sér og
ruglað, honum hugkvæmdist ekki einu sinni að
raka sig. Gremja hennar hvarf frammi fyrir full-
smíðuðu búrinu. Þegar Baltazar vaknaði af miö-
degisblundi var hún búin aó strauja buxur hans og
skyrtu og leggja á stól við hengirúmið. Því næst bar
hún búrið inn á matarborð og virti það nú þögul
fyrir sér.
— Hve mikið ætlarðu þér að fá fyrir það? —
spurði hún.
— Ég veit ekki, — svaraði Baltazar — ætli ég
setji ekki upp þrjátíu pesa og sjái til hvort þau borgi
mér tuttugu.
— Settu upþ fimmtíu, — sagöi Úrsúla — þú
hefur ekkert sofið í þessa fimmtán daga. Auk þess
er það vel stórt. Ég held aö ég hafi aldrei séð stærra
fuglabúr.
Erla Sigurðardóttir þýddi.
Baltazar fór að raka sig.
— Heldurðu að þau borgi mér fimmtíu pesa?
— Þaö er ekkert í augum Don Chepe Montiel og
búrið er vel peninganna virði, — sagói Úrsúla. —
Þú ættir að setja upp sextíu. Húsið stóö í kæfandi
hita. Nú var byrjun aprílmánaöar og hitinn virtist
enn síður þolanlegur vegna flautsins í trjátítunum.
Þegar Baltazar hafði klæðst, opnaði hann bak-
dyrnar til aó hleypa fersku lofti inn. Krakkahópur
barst inn í stofuna.
Fréttin hafði breiðst út. Gamli læknirinn, Octavio
Giraldo, sem var ánægður með lífið en leiður á
starfi sínu, hugsaöi um búriö hans Baltazars á
meðan hann snæddi hádegisverð með sjúkri konu
sinni. Á innri veröndinni, þar sem þau settu borðið
á heitum dögum, var mikið af blómapottum ásamt
tveimur búrum meö kanarífuglum. Konan hans var
hrifin af fuglum. Hún var svo hrifin af fuglum, að
hún hataði ketti því þeir gátu étið fugla. Á heimleið
úr sjúkravitjun síðla sama dags varö lækninum
hugsaö til hennar og kom því viö hjá Baltazari til að
skoða griþinn.
Margmenni var í stofunni, þar sem búrið stóö til
sýnis á borðinu. Risastórt hvolfþak með þremur
hæðum, stigum, hólfum til að boröa og sofa í og
róla í loftinu fyrir fuglana til aö leika sér í. Þetta
virtist vera líkan af risastórri klakahöll. Læknirinn
virti þaö vandlega fyrir sér, án þess að snerta það
og hugsaði meö sér að búrið væri vandaðra en
hann hafði grunað og miklu fallegra en hann hafði
nokkurn tíma dreymt um fyrir konu sína.
— Þetta er ævintýraferó hugmyndaflugsins, —
sagöi hann. Hann leit á Baltazar meðal fólksins og
bætti við með móðurlegu augnaráði:
— Þú hefðir orðið frábær arkitekt.
Baltazar roðnaði við.
— Ég þakka, — sagði hann.
— Það er satt, — sagói læknirinn. Þétt hold
hans var slétt og mjúkt eins og konu, sem hafði
verið fögur á sínum yngri árum og hendur hans
voru fínlegar. Rödd hans líktist prestsrödd þyljandi
latínu.
— Það þyrfti ekki einu sinni aö setja fugla í það,
— sagði hann og sneri búrinu fyrir augum á fólki
eins og hann væri að selja það. — Nóg væri aö
hengja það upp í tré til að það færi aó syngja.
54