Birtingur - 01.01.1959, Blaðsíða 9

oft hafa ætlað að reynast taugum mínum ofraun: eins og fingurnir ætli
að éta síðurnar.
Það er þetta kvæði hérna: Síldarminning, ort um borð í Skúla fógeta
haustið 1938 á suðurleið úr síldinni. Það er um stelpu frá Isafirði. Ég
held ég hafi ekki kynnzt henni neitt, man ekki hvort ég sá hana einu
sinni eða hvort ég heyrði einungis talað um hana:
hún kverkaði síld og bjó í bragga
inn undir Bökkum á Sigluí'irði
Ég fer að blaða í bókinni, nem staðar við eitt kvæðið af öðru, spyr höf-
undinn um tildrög: Náttljóð?
Það er ort á vertíð í Vestmannaeyjum. Ég var að snúast í kringum stelpu:
hún leigði herbergi á loftinu í Mandal, og það var styttra þaðan til sjávar
en heiman frá mér. Undir niðri var ég alltaf dauðhræddur um að einhver
annar færi að sofa hjá henni, af þeim ótta er allt þetta tal um möruna
sprottið:
Mara, þú sem gengur yfir öfuga skó mína
til atlögu við mig,
Mara, varaðu þig
— ég á voldugasta sprota í heimi.
Stef er ort um sama leyti:
Þú óró hins myrka blóðs
og eitur grannra beina . . .
Eitur grannra beina, endurtekur skáldið: hvílíkt andskotans kjaftæði!
Serenade er frá sama tíma, einnig I nóttinni:
Hin vitfirrta ást mín
kveikir í myrkrinu,
brennir myrkrinu
á altari sínu.
Og ég stökkvi rauðu blóði,
þínu blóði,
á logann.
Það neyðarlegasta er að öll þessi örvilnunarljóð eru ort rneðan hamingjan
stóð sem hæst: ég fann þetta allt á mér. Og auðvitað fór svo allt í hund-
ana. En lengi á eftir var ég vitlaus í afbrýðisemi og stóð á gægjum við
húshorn til að njósna um hvort nokkur annar væri hjá henni.
Segðu mér eitthvað um þessi mergjuðu kvæði, til dæmis Draugasker: er
það byggt á persónulegri reynslu?
Að nokkru leyti: ég hafði í huga siglingu vestur á Hafursfirði undan
Birtingur 7