Birtingur - 01.12.1963, Side 30

PIER PAOLO PASOLINI: ÚR VERALDLEGUM LJÓÐUM
I
Við horfum á kvikmynd, og þarna birtist
borgin á einni nakinni og fátæklegri stundu sinni
sem er ægileg einsog öll nekt.
Jörð í báli og bruni hennar
á morgun í nótt eða fyrir þúsund árum
endalaus hrúga af bleikum rústum
kolum og hvítnandi beinum, grindur húsa
vatni lamdar og síðan sviðnar
af nýrri sól. Geislavirkur Appíavegur
morar í þúsundum skordýra,
menn dagsins í dag, nýraunsæir
áhugamenn um Miðaldaannála.
Síðan birtist Leirbrot í þessum hunangslega
bjarma sem varpast niður á jörðu
frá því handan við gröf. Kannski er sprungin
Sprengjan, án vitundar minnar.
Reyndar. Vissulega er svo. Og Endalok
Heimsins hafa dunið yfir. Hljóðlátur
atburður hefur færzt yfir í skuggsjá rökkursins.
Skuggi sem grúfir yfir þessum tíma.
Æ, heilaga Nítjándaöld, svið andans
þar sem Opinberunin var þegar gamall
viðburðurl
Málarinn Pontormo hefur með hárnákvæmum
myndatökumanni flutt til horn af gulleitum
húsum
til að skera þetta hrunfúsa og mjúka Ijós
sem á leið frá gulum himni verður brúnt
mulið gull yfir borgaralegum heimi ...
og líkt og væru rótlausar jurtir, vekja hús og
menn
á malbiki brostins demants
aleinir óendanlega minnisvarða ljóss
og skugga, iðandi: af því að
dauði þeirra býr í hreyfingu þeirra.
Likt væri hljóðræmulaust
aka bílar og trukkar um bogagöngin,
yfir malbikið, í trássi við bensínmælinn,
í gullinu, úr gulli, í Hírósíma,
að tuttugu árum liðnum núna, sífellt innar
í þessum patandi dauða sínum: og ég
strandaglópur dauðans, í ofvæni
eftir hinu sanna lífi, svolgra martröð
Ijóssins einsog klárt vín væri.
Þjóðirnar sviptar von. Opinberunin