Kjalnesingur - 01.12.1930, Blaðsíða 7

-7-
var hnipið allan Þann dag.
Bylgjan, sera bar Það uppi,
var blóðug um sólarlag".
Margt Það, er vió sjáum eða heyrura eða skynjum
á annan hátt, og segjum að sé gott eða fag\ort, er
Þsnnig, að ef viö eigum að segjá hvað Það sé er-
gefur Þvi Þá eiginléika, Þá getum við Það ekki.Við
komumst að raun um að vitsmunir okkar og orðsnild
biugst. og að tilfinningin kamst lengra og leitar
djTpra en hugsunin.
Þannig eru mörg kvasði, sem við lesum- er hrifa
Hugblær okkar kemst i samnHni við Þann hug-
blæ sem er i kvæðinu. Ef við virðum kvæðið fyrir
tkkur, Þá sjáum við ef til vill, áð Það er lát'aust
f o crðalagi og einfalt að formi. Grundva11arhugsun
k’ '.eöisins Þarf ekki að vera ný, og hún getur verið
1 ósarmani við lifskoðanir okkar sjálfra og hug-
r;„ndir. Jafnvel getur svo farið, að við finnum ekkL
neina verulega undirstöðu. En okkur hlýtur að finn-
ast kvæðið gott Þrátt fyrir allt. Það hefur talað
til innra mannsins. Tilfinningarnar hafa lagt sinn
mælikvarða á Það.
Þannig mun flestum fara er lesa "HeimÞrá”. Það
er ekki formið og ekki efnið, sem hrifur i Þvi
kvæði, heldur Þunglyndisblasrinn, sem er yfir Þvi,
og Þráin eftir mættinum, er andar frá hverju orði.
Eg geng Þess eigi dulinn, að ég skil ekki fylli-
lega hugsunarferil skáldsins i öllum-atriðum, er
Það yrkir "HeimÞrá". En ég hugsa til mannanna er
virðast"velkjast til og frá" undsn straumi örlag-
enna og stormi atvikanna, Mannanna, sem ef til vilh
áttu sér eitt sinn samastað, Þótt Það hafi verið
lág Þúfa eða lítið hreysi. Mannanna, sem eru tjóðr--
aðir við hrygðina, vonleysiö 6g Þrána, sem sjá og
skilja, en geta ekki hafið sig til flugs frá "böl-
heimi" til "yndisheima". Mér virðast Þeir vera i-
nynd Þangsins "sem velkist til og frá".
Eg hugsa lika til mótsetningar Þeirra, mannanna
ssm lausir eru úr ströngustu viðjunum, hafa fengið
^roskann til Þess að fagna yfir lifinu og tilver-