blaðið - 14.04.2007, Blaðsíða 39

blaðið
LAUGARDAGUR 14. APRÍL 2007 39
Kaffið frá Te & Kaffi
Te & Kaffi býður nú þrjár gæðablöndur í hagkvæmum
400 g umbúðum. Þú finnur kaffi við þitt hæfi frá
Te & Kaffi í verslunum um land allt.
stundin - bragðið - stemningin
Drakk marga lítra af vatni
Ásrún greip til ýmissa ráða til að
láta sem hún hefði þyngst þar sem
hún var vigtuð reglulega. „Eg drakk
marga lítra af vatni til að sýnast
þyngri svo ég gæti útskrifast af deild-
inni. Einhvern tímann var ég líka
með lóð falin inni á mér. Ég hugs-
aði aldrei lengra en það, ég hugsaði
ekki út í að ég væri að léttast með
vatnsdrykkjunni og þyrfti að drekka
ennþá meira næst. Þetta er náttúr-
lega heilbrigð skynsemi, þú drekkur
ekki fjóra lítra af vatni í einu því lík-
aminn þolir það ekki en ég sá bara
ekkert annáð í stöðunni. Eg þurfti
að vakna klukkan fimm á morgnana
og ég kastaði oft upp inn á milli en
svo hélt ég bara áfram. Ég man hvað
þetta var erfitt og ömurlegt en samt
fannst mér verra að sýna að ég var
búin að léttast. Ég þurfti alltaf að
drekka meira og meira vatn og svo
veiktist ég rosalega. Ég vissi ekki ná-
kvæmlega af hverju ég var veik en þá
var það vegna þess að líkaminn hafði
ofkælst og blóðið var orðið of þunnt.
Ég var í vinnu hálfan daginn þetta
sumar, allt í einu sá ég ekki neitt og
það leið yfir mig. Ég fór heim, lagðist
í rúmið og var allan daginn að reyna
að standa upp en gat ekki staðið í fæt-
urna. Ég man hvað ég varð hrædd
því ég hélt að ég hefði lamast.“
Fór að trúa á sjálfa mig
Þegar Ásrún var 22 ára þá úskrif-
aði hún sig af spítalanum með sam-
þykki móður sinnar. 1 fyrsta sinn
í langan tíma sá hún vonarglætu.
„Það varð einhver hugarfarsbreyt-
ing hjá mér en það gerðist eigin-
lega bara eftir að ég fór að ganga
til sálfræðings, Björn Harðarsonar.
Hann vann með mig þangað til ég
vildi breyta lífi mínu en ég hafði
ekki viljað breyta .því áður. Mér
fannst ekkert vera að mér, mér
fannst ég bara vera grönn. Ég hélt
að ef ég myndi ná bata þá yrði ég
feit. Það tók marga tíma hjá honum
þar til ég vildi taka á þessu og enn
þá lengri tíma á meðan ég var að
taka á þessu. Björn einblíndi ekki
á mat og þyngd í meðferðinni eins
og var gert á geðdeildinni heldur
einbeitti hann sér að undirrótinni,
„Mataræði mitt er orðið
nokkurn veginn eðlilegt
en efþað er niikið að gera
hjá mér þá á ég til að létt-
ast auðveldlega en það er
aldrei með vilja
&
KAFF
fE
%
hugsununum. Hann byggði upp þá
trú í mér að ég gæti þetta og að ég
gæti treyst honum. Eg held að það
hafi hjálpað mér langmest. Ég held
í rauninni að það sé engin leið að
lækna átröskun með mat, þó það sé
ásýndin á sjúkdómnum.“
Þarf að passa mig að borða
Aðspurð hvort átröskunin muni
ekki alltaf fylgja henni þó í dvala
sé segir Ásrún að það hjálpi henni
ekki að hugsa á þeim nótum. „Ég
veit alveg að ég er í mikilli hættu ef
ég verð fyrir áfalli og þá verð ég að
passa mig. En mér finnst þetta samt
ekki vera þannig að ég þurfi stöð-
ugt að passa mig. Ég finn alveg að
þetta er einhvers staðar inni í mér
og ég þarf að passa mig að borða en
mér finnst þetta ekki vera eins og
stöðug fíkn. Mataræði mitt er orðið
Þetta er náttúrlega heil-
brigð skynsemi, þú drekkur
ekki fjóra lítra afvatni í
einu því líkaminn þolir það
ekki. en ég sá bara ekkert
annað í stöðunni.
nokkurn veginn eðlilegt en ef það er
mikið að gera hjá mér þá á ég til að
léttast auðveldlega en það er aldrei
með vilja. Mér finnst ég ekki þurfa
að minna mig á að borða en ég þarf
að passa mig á að borða nógu mikið
því ég léttist mjög auðveldlega.
Áftur á móti er ég enn þá dálítið
matvönd, ég borðaði rosalega ein-
hæft þegar ég var með átröskunina
og þarf að venjast ákveðnum matar-
tegundum aftur. Ég er ekki eins og
ég var áður, hrædd við mat. Það er
aðallega að venjast bragðinu,“ segir
Ásrún og viðurkennir að stundum
sjái hún eftir þeim tíma sem hún
var veik. „Sérstaklega þegar ég
hugsa um hvað ég hefði getað verið
að gera,. En ég sé minna eftir þessu
núna eftir að ég náði bata. Núna
líður mér einhvern veginn það vel
að ég reyni að hugsa ekki um þetta
lengur. Eg er til dæmis ekki búin að
lesa bókina eftir að hún kom út því
það hefur áhrif á mig að rifja þetta
upp.“
Hef sannað mig
Ásrún segir að það hafi ansi
margt breyst eftir að hún sigraðist
á átröskuninni. „Fyrst fannst mér
ótrúlega skrýtið að geta vaknað
glöð, kvíða ekki neinu og hlakka til
dagsins. Mér datt ekki í hug að ég
gæti haft gaman af lífinu af því ég -
hélt að lífið væri bara átröskunin
eins og það hafði verið svo lengi. Ég
var líka hrædd við að sigrast á átrösk-
uninni því ég vissi ekki hvernig hitt
lífið væri, hvernig væri að vera heil-
brigð og hvort ég yrði kannski öm-
urleg þannig. Núna finnst mér ótrú-
lega gaman að fara í skólann, vinna
og gera þetta venjulega því áður var
aldrei neitt venjulegt," segir Ásrún
sem lítur björtum augum fram á
veginn. „Ég hlakka til að klára mitt
nám og fara út á vinnumarkaðinn.
Ég kvíði ekki fyrir neinu eins og ég
gerði áður en ég kveið alltaf að ég
myndi ekki standa mig og myndi
ekki verða eins góð og ég ætlaðist
til af mér. Núna finnst mér ég hafa
sannað mig með því að ná bata.“
svanhvit@bladid.net