Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Qupperneq 32

132
Þ J Ó Ð I N
stúlkur. En nú beið hann ekki boð-
anna. Hann fékk einhvern til að
kynna sig lienni, þegar í stað. Og
þegar hann tók í hönd liennar, var
eins og heitur straumur færi gegn-
um þau hæði. Þau horfðust i augu
nokkrum augnahlikum lengur en
nauðsynlegt var. Skyldir strengir
titruðu í hjörtum beggja.
Það, sem nú gjörist, er alkunn-
ugt. Jón fer að halda sér til. Og
liugsanirnar um Siggu sækja ú hann
og trufla hann, þegar hann er að
vinna störf sín.
Einhver ný ,orka víirðist einnig
hafa altekið Siggu. Hún er rjóðari
í kinnum. Hún er ákveðnari i göngu-
lagi. Hún sér andlitið á Jóni fyrir
augum sér, þegar minnst varir. Þau
fjarlægjast umhverfi sitt og gleyma
öllu, nema hvort öðru.
Þau eru stöðugt saman. Þau tala
— en tal þeirra er vitleysa, eins
og' allir vita, sem orðið liafa ást-
fangnir. Og þó þurfa þau varla að
nota orð. Það er eins og þau hafi
þekkst í margar aldir. Þeim finnst
þáu vera eitt.
Ef til vill hafa þau orðið ósain-
mála og deilt hvort á annað. Ef til
vill hafa þau orðið hrædd hvort
um annað. Ef til vill hefir mis-
skilningur kolnið upp á milli þeirra.
En þrátt fyrir það komast þau hrátt
að þeirri niðurstöðu, að hezt fari
á því, að þau giftist. Siðan ganga
þau upp að altarinu, meðan hrúð-
kaupssálmurinn er sunginn. Þau
flýja vini sína, til þess að komast
hurtu inn i sinn eigin heim, á hveiti-
hrauðádögunum.
Mánuður líður — ef til vill sex
mánuðir eða eitt ár, — og þá er
leiksviðið orðið annað. Sigga er
orðin skapstygg og gagnrýnin. Hún
er stöðugt að setja úl á háttalag
Jóns. Jón er orðinn leiðinlegur og
drekkur ef til vill meira en hann
ætti að gjöra. Þeim finnst báðum,
að þau hafi að einhverju leyti ver-
ið svikin. Bæði eru óhamingjusöm.
Framundan er hamingjusnautt lif,
ótrúmennska, skilnaður, tauga-
veiklun eða eitthvað þess háttar.
Hvað hefir gerzt? Hvers vegna
getur draumurinn ekki orðið að
veruleika? Öldum saman liafa
menn og' konur, skáld og heimspek-
ingar reynt að skýra þetta einkenni-
lega fyrirbrigði: að verða ástfang-
inn, en skýringin fékkst ekki fvrr
en sálfæðingar nútímans, er fetuðu
í fótspor Freuds, Jungs, og sérstak-
lega Adlers, fundu lausnina.
Með því að kafa njður í djúp und-
irvitundarinnar, fundu sálfræðing-
ar nútímans skýringu á „að verða
ástfanginn“ og á vonbrigðunum,
sem fylgja á eftir. — Sálfræðingur-
inn athugar háttalag, framkomu,
minningar elskendanna, m. ö. o.
trannsakar hið mikjla dýpi undir-
vitundarinnar.
„Að verða ástfanginn“ er áreið-
anlega skvldara hrjálsemi en ást.
Það ástand skapast aðallega af eig-
ingirni, ágirnd og sjálfshlekkingu.
Fólk, sem verður ástfangið, verður
aldrei ástfangið af lifandi veru.
Það verður ástfangið af einstökum
einkennum eða hæfileikum, sem
virðast minna á eittlivað táknrænt.
Eitthvað geðþekkt, sem vér höf-
um reynt í æsku, gjörir oss mót-