Félagsbréf - 01.01.1958, Blaðsíða 34

24
FELAGSBREF
t
tiltölulega fátæku fólki og munnarnir margir: ein á hvem. Það sagði
ekkert í villikisuna þeirra, en hún var háttvís stúlka og gáfuð og
vildi ekki særa móður sína með því að nauða á henni að taka út
allan skammtinn. Hún hafði gleypt sína appelsínu með öllu eins
og hún kom fyrir, og börkinn af öllum hinum hafði liún því næst
hámað í sig. Þó var það engin
saðning. Hún var ekki mönnum
sinnandi lengi á eftir og hljóp æ
glæfralegar í fjörugrjótinu og
tiplaði á bólverkinu, livemig sem
viðraði, og skeytti ekki hætis liót,
þótt ískaldur sjórinn ryki framan
í hana og gegnbleytti hana. Seltu-
bragðið gat þá stundum fróað
henni.
Nú stóð hún þarna við verzl-
unargluggann, lengi, eins og límd
við jörðina, með aldinanganina í
vitunum, starandi stórum græn-
um augum á auglýsingaspjaldið
með appelsínunum. Hún rankaði
við sér, þegar hún sá skömmina
hann Jenna kíma að sér og segja
stundarhátt gegnum rúðuna: „Ég hef heyrt, að nokkuð af þeim sé
skemmt. Við fleygjum því í sjóinn; þú veizt, hvert þær berast með
flóðinu, litla mín“.
Hún heyrði þetta tæpast og liljóp í hendingskasti heim á leið
út fjöruna, ekki götuna eins og flestir í aðfalli. Hún flaug yfir odd-
hvasst grjótið og í miðbugðinni kom fyrsta skvettan yfir liana og
var nærri búin að skella lienni um koll. Hún holdvotnaði, og innan
skamms reið önnur stærri demba á. Nú hrasaði hún og stórhruflaði
sig á hnénu, en liún fann ekkert til, og hélt sér dauðalialdi með
báðum höndum um stóran stein, sem hún náði ekki nærri því utan
um, og blindaðist stundarkorn, því að augun fylltust af slepjugum
söltum sjónum. Þegar sogaði út, sætti liún færi og þaut eins og kólfi
væri skotið yfir klungrið á leiðarenda, og fyrr en varaði, stóð liún
Steingrímur SigurSsson.