Morgunblaðið - 02.02.2012, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2012
✝ Steinþór Hauk-ur Oddsson
fæddist í Steinholti
í Fáskrúðsfirði 5.6.
1941. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 26. janúar
2012.
Foreldrar hans
voru Oddur Stef-
ánsson, sjómaður
og bóndi frá Skála-
vík í Fáskrúðsfirði,
f. 7.8. 1911, d. 17.11. 1983 og
Sigurrós Gísladóttir, húsmóðir
frá Steinholti á Búðum í Fá-
skrúðsfirði, f. 24.9. 1915, d.
4.10. 1998. Bræður Steinþórs:
Pétur Oddsson, f. 25.8. 1943, d.
29.6. 1956, Gísli Oddsson, f.
15.7. 1946. Hinn 18. ágúst 1964
kvæntist Steinþór Grétu Kol-
brúnu Guðvarðardóttur Jóns-
sonar málarameistara og Krist-
bjargar Reykdal húsmóður, f.
18. 8. 1943 á Siglufirði.
Börn þeirra: 1) Oddur Stefán
Steinþórsson, f. 14.10. 1965.
Maki Medha Sector. Þau eiga 7
börn. 2) Guðvarður Stein-
þórsson, f. 7.11. 1966. Maki Sa-
ichon Khlaiphut.
Þau eiga 3 börn. 3) Gréta
Mjöll Storm Jakobsen, f. 20.12.
1967, d. 15.7. 2005. Maki Henn-
ing Storm Jakobsen. Þau eiga 2
syni. 4) Heiðbrá Rósa Steinþórs-
leitaði alltaf út á sjó. Hann hafði
ekki nógu góða sjón til að fara í
stýrimannanám, þess í stað
ákvað hann að fara í nám í loft-
skeytaskólanum, fékk þar inn-
göngu haustið 1959 og lauk
prófi sumarið 1961. Ekki reynd-
ist auðvelt að fá vinnu á fiski-
flota Íslands vegna verkfalls.
Steinþór sótti um og fékk strax
vinnu á norsku olíuskipi. Síðar
réð hann sig á annað norskt
skip. Ótal margar hafnir, skurði
og höf sigldi hann um á þessum
árum og hafði frá mörgu að
segja um þann góða tíma. Sum-
arið 1964 hætti hann til sjós og
fór heim, hitti þá æskuástina
aftur. Hann vann á Ritsímanum
á Akureyri. Á fertugsaldri sett-
ist hann svo á skólabekk með
vinnu og útskrifaðist frá mála-
deild MA (öldungadeild) 1981
þá fertugur að aldri. Síðan lá
leiðin til Danmerkur. Þar
stundaði hann nám við Odense
Teknikum í Óðinsvéum. Hann
lauk tæknifræðinámi sumarið
1987, flutti svo heim og fékk
vinnu hjá Símanum sem tækni-
fræðingur, þar starfaði hann í
um 17 ár. Eða þangað til honum
var sagt upp vegna „hagræð-
ingar“. Um svipað leyti missti
hann eina af dætrum sínum, en
hún lést úr krabbameini. Stein-
þór greindist fyrst með krabba-
mein í maí 2011 og barðist
hetjulega alveg fram á síðasta
dag.
Steinþór verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju í dag, 2.
febrúar 2012, og hefst athöfnin
kl. 13:30.
dóttir, f. 3.2.1974.
Sambýlismaður
hennar er Rúnar
Eiríksson, f. 29.1.
1968.
Þau eiga 5 börn.
Börn Grétu:
Harpa Þorbjörg
Jónsdóttir, f. 28.8.
1960. Maki Guðjón
Eiríksson. Þau eiga
3 börn og 2 barna-
börn. Hallur Þeyr
Reykdal, f. 22.6. 1963. Maki
Kirsten Reykdal. Þau eiga 4
syni. Steinþór ólst upp í
Brekkugerði á Búðum. Hann
fór snemma að vinna fyrir sér
við ýmis störf í frystihúsum
staðarins, einnig tók hann virk-
an þátt í heyskap fyrir foreldra
sína. En þau héldu á þessum
tíma 15-20 kindur og eina kú. 14
ára fór hann sem fullgildur há-
seti á síðutogarann Austfirðing.
Steinþór fór á síldarvertíð 1958
og kynntist þá tilvonandi konu
sinni, Grétu Kolbrúnu Guðvarð-
ardóttur, sem þá var aðeins 15
ára, á dansleik í Freyvangi í
Eyjafirði, þá nýorðinn 18 ára.
Kláraði unglingaskólann á Fá-
skrúðsfirði 1955 með hæstu ein-
kunn þar. Hann fór á Eiðaskóla
1956 og tók gagnfræðanám á
einu ári, vildi ekki fara í lands-
próf vegna þess að hugur hans
Mig langar til að minnast fóst-
urföður míns, eða pabba eins og
ég kallaði hann alltaf, með örfáum
orðum. Steini, eins og hann var
jafnan kallaður fór alltof snemma
frá okkur. Hann átti eftir að gera
svo margt, eins og að fara með
heittelskaðri konu sinni, Grétu, í
siglingu um Karíbahafið. Þau áttu
líka eftir að keyra um okkar fagra
land á nýja húsbílnum sem ekki
var einu sinni búið að gefa nafn.
Það er sérstaklega eitt atriði
frá minni æsku sem er mér mjög
kært og minnisstætt. Það var nú
ekki mikið um að fólk ætti af-
gangs pening á þessum tíma, gjaf-
ir yfirleitt ekki stórar og oftast sá
mamma um öll gjafakaup. En eitt
skipti er pabbi fór suður á nám-
skeið, þá hef ég verið um ferming-
araldur, kom hann með gjafir
handa okkur eins og þá var venja.
Ég hafði bara aldrei fengið eins
stóra og flotta gjöf, gallafatajakka
og hann var sko keyptur í Kar-
nabæ, helstu tískuverslun ung-
linganna á þessum tíma. Við eig-
um eftir að sakna þess að hafa
ekki þinn smitandi hlátur og alla
tvíræðu brandarana við matar-
borðið hjá okkur nú og um
ókomna tíð. Vertu sæll, elsku
pabbi.
Harpa.
Elsku afi minn, loftskeytamað-
urinn mikli. Ég á erfitt með að
átta mig á að þú sért farinn frá
okkur. Ég trúði því varla þegar
mamma sagði mér að þú værir
kominn með æxli. Ég hugsaði
með mér af hverju í ósköpunum
amma og afi þyrftu endalaust að
ganga í gegnum svona erfiðleika.
Samt var ég svo viss um að þetta
myndi allt saman fara vel, amma
hafði sigrað öll sín veikindi og ég
var handviss um að það yrði eins í
þínu tilfelli. Því miður skjátlaðist
mér, þessi veikindi voru ósigran-
leg.
Þú varst svo lífsglaður og dug-
legur. Alltaf að „dúllast“ eitthvað í
garðinum. Naust góða veðursins á
svölunum með ömmu meðan við
krakkarnir hlupum skríkjandi í
gegnum úðarann og þið gátuð
fylgst með og haft gaman af.
Allar fjöruferðirnar sem þú
varst svo duglegur að fara með
okkur barnabörnin í, ásamt
ömmu. Þá var nú safnað allskyns
steinum og kuðungum og sett í
poka. Hjólaðir alltaf í vinnuna á
gamla hjólinu sem ég hélt alltaf að
myndi einn daginn detta í sundur.
Ferðaðist meir um heiminn en
nokkur maður sem ég þekki. Ekki
nóg með það heldur ferðuðust þið
amma um allt Ísland á Rúbín-
kagganum.
Þau voru ófá skiptin sem þú og
amma komuð í mat til okkar á
neðri hæðina og var skálað í víni
meðan Hallur bróðir sagði brand-
ara og þú hlóst þínum elskulega
„afahlátri“ eins og ég og Hallur
kölluðum hann. Þá hlóstu það
mikið að það kom bara svona hálf-
gert ískur frá þér, sem gerði það
að verkum að þú smitaðir alla
aðra og þetta endaði með hláturs-
kasti um borðið. Það var alltaf
hægt að stóla á það að þú myndir
hlæja að bröndurunum hans
Halls, sem voru nú oft mjög vafa-
samir.
Það var alltaf hægt að vita þeg-
ar afi var heima. Þá heyrðust
reglulega hressileg hnerr og
ræskingar að ofan. Stundum voru
vinir manns í heimsókn og þeir
heyrðu þessi hljóð að ofan og
spurðu hvað í ósköpunum þetta
væri. „Æi þetta er bara hann afi
að hnerra.“ Þótt það megi þykja
furðulegt þá mun ég sakna þessa
hljóðs.
Þú varst alltaf svo vel klæddur,
sama hvert tilefnið var. Alltaf í
fínni skyrtu með bindi og bind-
isnælu, greitt hárið og með rak-
spíra. Ekki smá svo gleyma besta
fylgihlutnum þínum, gleraugun-
um. Þú varst ekki afi nema vera
með gleraugun uppi, þau voru þitt
einkenni.
Ég á eftir að sakna afa á efri
hæðinni – vel klædda hnerrandi
loftskeytamannsins. En ég minn-
ist þín með gleði í hjarta og bros á
vör.
Heiða Björg.
Elsku afi, þú fórst svo fljótt að
það er erfitt að átta sig á því. Mér
verður hugsað aftur í tímann þeg-
ar ég var barn, eftir að við fjöl-
skyldan fluttum suður, þá grét ég
oft af söknuði, þá vildi ég hvergi
annars staðar vera en hjá afa og
ömmu fyrir norðan.
Þú kenndir mér svo marga
hluti, ég man alltaf þegar þú
kenndir mér að fleyta kerlingar í
fjörunni, ég hélt alltaf að þú einn
værir fær um að gera þetta. Ég
lærði að meta náttúruna og dýrin
enda voru fjöru- og berjamóaferð-
irnar ófáar og þú varst alltaf jafn
fyndinn með skósíða vasana fulla
af grjóti, þetta grjót allt saman
fékk svo að verða að fallega slíp-
uðum steinum sem þér þótti svo
gaman að dunda þér við.
Það var líka alltaf jafn ánægju-
legt að fylgjast með þér borða, ég
man varla eftir einu skipti þar
sem skyrtan þín fékk ekki smá
smakk af matnum líka.
Þú átt svo ótalmarga gullmola
sem tæki daga að þylja upp. Hlát-
urinn þinn, brandararnir og
hvernig þú knúsaðir mann alltaf
svo vel, þessar minningar mun ég
alltaf halda fast utan um í hug-
anum.
En nú ertu farinn okkur frá,
elsku hjartans afi minn, ég vil
þakka þér innilega fyrir allar
dásamlegu stundirnar sem við
höfum átt saman frá því að þú
hélst á mér fyrst og þar til nú. All-
an þennan tíma hefur þú verið í
lífi mínu og það brýtur hjartað
mitt að þurfa að kveðja þig strax.
Þú stóðst þig eins og hetja í bar-
áttunni og ég er og mun alltaf
verða stolt af því að hafa átt þig
sem afa.
Vonandi hefurðu fundið engil-
inn þinn og friðinn, elsku hjartað
mitt.
Minning þín lifir að eilífu og
megir þú hvíla í friði, ég elska þig
afi.
Díana Karen Rúnarsdóttir.
Ég kynntist Steinþóri Odds-
syni þegar ég var að eltast við
mágkonu hans fyrir meira en
fjörutíu árum. Þegar það loksins
tókst fylgdi auðvitað öll ættin með
í kaupunum. Þannig urðum við
Steini vinir. Heimsóknir í báðar
áttir urðu tíðar og tengdu okkur
saman. Ýmis sameiginleg áhuga-
mál leiddu okkur líka sömu braut-
ina. Við vorum ekki alltaf sam-
mála, sem betur fer, þá hefði nú
verið lítið gaman að þrasa yfir
kaffibolla. Oft þurfti öfluga jarð-
ýtu og stóran valtara til þess að fá
Steina til þess að skipta um skoð-
un, því hann gat verið mjög
þrjóskur. En það gerði svo sem
ekkert til því að lokum var alltaf
hlegið og allir skildu sáttir.
Steinþór var sigldur maður og
lærður loftskeytamaður og sem
slíkur sigldi hann um öll heimsins
höf á norsku fraktskipi í nokkur
ár og sjóferðasögurnar bar oft á
góma. En svo festi hann ráð sitt
og fór í land. Hann starfaði um
langt skeið hjá Landsímanum við
móttöku og sendingu skeyta á
meðan það var og hét. En allt er
breytingum háð og störfin líka.
Því settist Steinþór á skólabekk í
öldungadeild Menntaskólans og
lauk þaðan stúdentsprófi og síðan
lá leiðin til Danmerkur með fjöl-
skylduna þar sem hann lauk námi
sem tæknifræðingur eftir nokk-
urra ára dvöl.
Helstu áhugamál Steina hin
síðari ár voru ferðalög á húsbíln-
um „Rúbín“ og uppeldisbær hans
Fáskrúðsfjörður var sóttur heim
að ég held á hverju ári. Því einu
sinni Fáskrúðsfirðingur alltaf Fá-
skrúðsfirðingur. Hann var auðvit-
að áskrifandi að dagatali þaðan í
gegnum átthagafélagið. Svo var
hann einnig áskrifandi að tímarit-
inu National Geography. Í um-
ræðum vitnaði hann oft í greinar
sem hann hafði lesið í því ágæta
blaði. Hann vantaði víst ekki
nema eitt eintak til þess að eiga
fyrstu 100 árgangana af tímarit-
inu „komplett“ í safni sínu. Hann
tók líka öll blöðin saman og bjó
sér til heilmikið efnisyfirlit yfir öll
blöðin og einkaherbergið hans
var þakið í bak og fyrir með þessu
blaði eða einhverju því tengdu. Ef
umræðuefni skorti þá spurði
maður bara: „Jæja, hvað segir
Geography í dag?“
Eftir áratugastörf hjá Síman-
um var honum sagt upp störfum
ásamt fleirum, sökum hagræð-
ingar hét það. Öllum sem til
þekktu fannst sú ákvörðun Land-
símans óréttlát, því Steini var
góður fulltrúi þeirrar stofnunar
og talaði oft máli Símans. Örlögin
höguðu því líka þannig að við urð-
um einskonar starfsfélagar á
Flugsafninu undir það síðasta og
þar bar engan skugga á samstarf-
ið því Steini var trúr því sem hann
tók sér fyrir hendur.
Elsku Gréta, missir þinn og
fjölskyldunnar allrar er mikill.
Ég sendi ykkur öllum mínar og
fjölskyldu minnar dýpstu samúð-
arkveðjur með þakklæti fyrir hið
liðna.
Valgarður Stefánsson.
Mig langar til að segja ykkur
aðeins frá kynnum mínum af hon-
um Steina og fjölskyldu hans.
Og ég ætla ekki að fara að tala
um alla erfiðleikana og mótlætið
sem hann og fjölskylda hans hafa
þurft að ganga í gegnum síðustu
ár, heldur minnast góðu áranna í
Odense.
Það var 1983 sem ég og þáver-
andi eiginmaður fluttum út til
Danmerkur, með 2 börn, 3 og 7
ára, þar sem bóndinn ætlaði að
stunda nám við tækniskólann í
Odense. Við fengum íbúð á 4. hæð
í blokk.og fljótlega komumst við
að því að í raðhúsi bakvið blokk-
ina bjuggu hjón frá Akureyri,
með 4 börn, yngsta þá 9 ára og
hitt voru orðnir stálpaðir krakk-
ar, og hjónin komin yfir fertugt.
Hugsið ykkur hugrekkið að taka
sig upp með stóra fjölskyldu og
skella sér til útlanda í 4 ára nám.
Hjónin voru Steini og Gréta, og
þvílík dásemdarhjón. Þau urðu
mjög fljótt okkar bestu vinir, og
sonur minn og yngsta dóttir
þeirra brölluðu margt saman.
Danmerkurárin voru litrík og
skemmtileg, það var mikið brallað
og hlegið þessi ár, margt sér til
gamans gert. Þau voru ófá Trivial
Pursuit spilin sem spiluð voru
„uppi“ hjá okkur, á dönsku,
skemmtum okkur vel yfir ýmsum
spurningum sem ekki eru til í ís-
lensku útgáfunum, t.d. Hvilken
fisk kan man ikke spise? Nilfisk!
Saman uppgötvuðum við
Thurö, og skemmtilega minigolfið
þar. Við skelltum okkur til Þýska-
lands í skemmtilega túra, löbbuð-
um um Odense og tókum myndir,
spjölluðum og spekúleruðum.
Þetta voru ár sem lítið var um
reiðufé, og reynt að skrimta af
námslánum, en þau Steini og
Gréta voru alltaf svo sniðug að
finna ódýrar lausnir og finna upp
á einhverju okkur til skemmtunar
og yndisauka. Auðvitað sat Steini
yfir námsbókunum á veturna og
þá sá maður hann bara um helgar.
Hann vissi svo ótrúlega margt
og sagði svo skemmtilegar sögur.
Við fluttum öll heim til Íslands
sumarið 1987, pöntuðum okkur
flutningabíl og hrúguðum öllu
okkar hafurtaski í hann, keyrðum
upp Jótland, og tókum Norröna
heim, með viðkomu í Færeyjum,
þar sem við gistum í húsi vinkonu
minnar öll saman, en vinkonan
sjálf var í Noregi. Það er ógleym-
anlegt ferðalag.
Það var skrítið að búa aftur á
Íslandi og hitta þau kannski bara
einu sinni á ári, eins og samgang-
urinn hafði verið mikill, en alltaf
var gott að koma á Ránargötuna
þegar leið lá um Norðurland. Og
alltaf var eins og við hefðum síð-
ast hist í gær.
Ekki datt mér í hug, þegar ég
heimsótti hann í fyrra á Borgar-
spítalann, að það yrði í síðasta
skipti sem ég heyrði hláturinn
hans.
Elsku Gréta, Harpa, Hallur,
Oddur, Guðvarður, Heiðbrá og
ykkar fjölskyldur, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð, um leið
og ég þakka fyrir að mér skuli enn
finnast ég vera ein af fjölskyld-
unni.
Linda.
Steinþór Haukur
Oddsson
Bergþóra, nágrannakona mín
til margra ára, hefur kvatt jarð-
lífið, fegin hvíldinni, búin að skila
sínu og hefur verið sátt við að
kveðja.
Fyrir hálfum öðrum áratug
fluttu Bergþóra og Pétur, maður
hennar, til Keflavíkur til þess að
geta verið í námunda við börn sín
og áttu þar gott ævikvöld.
Það var alltaf ferskleiki sem
fylgdi Bergþóru, hún gat verið
gustmikil á stundum enda vildi
hún láta verkin tala. Bergþóra var
framúrskarandi myndarleg hús-
móðir, að ég tali nú ekki um bakk-
elsið, þar sló hún flestum við. Ég
kynntist því vel þar sem við vorum
saman í saumaklúbbi um árabil.
Alltaf var eitthvað óvænt, sem
ekki hafði sést áður á borðum.
Bergþóra átti ekki langt að
sækja myndarskapinn, móðir
hennar var Ingeborg Eide, ann-
áluð dugnaðarkona. Mér er minn-
isstætt þegar ég var krakki og
Bergþóra
Eyjólfsdóttir
✝ Bergþóra EideEyjólfsdóttir
fæddist á Fáskrúðs-
firði 26. september
1929. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Garðvangi 13.
janúar 2012.
Útför Bergþóru
var gerð frá Kefla-
víkurkirkju 20. jan-
úar 2012.
send út í Ásgarð eft-
ir prjónlesi, Inge-
borg átti prjónavél
og prjónaði mikið
fyrir fólk. Það var
segin saga, alltaf var
mér boðið inn fyrir
og eitthvert góðgæti
rétt að mér. Það
þurfti ekki að letja
mann í slíkar sendi-
ferðir.
Meðfram hús-
móðurstörfum gekk Bergþóra í
ýmis störf, flest tengd sjávarút-
vegi. Best held ég að henni hafi
fallið við matreiðsluna enda var
hún ráðin matráðskona við Dval-
ar- og hjúkrunarheimilið Uppsali
þegar það tók til starfa og vann
Bergþóra þar þangað til þau fluttu
suður.
Það var eftirsjá að Bergþóru og
Pétri, þau voru alltaf hress og kát
þegar maður hitti þau.
Ég vil þakka Bergþóru
skemmtilegu árin þegar við hitt-
umst í saumaklúbbi, þá var gert að
gamni sínu og mikið hlegið, það
fór stundum minna fyrir sauma-
skapnum, það var aukaatriði.
Nú hafa fimm vinkonur af átta
úr þessum hópi kvatt jarðvistina
og hugsa ég til þeirra með hlýju og
þakklæti.
Blessuð sé minning Bergþóru
Eyjólfsdóttur.
Guðrún Einarsdóttir
frá Odda.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, fósturfaðir, afi og langafi,
PÁLMI ANTON RUNÓLFSSON
frá Hjarðarhaga,
Hólavegi 40,
Sauðárkróki,
lést á Heilbrigðisstofnuninni Sauðárkróki
sunnudaginn 29. janúar.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 11. febrúar
kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er
bent á deild 3 á Heilbrigðisstofnuninni Sauðárkróki.
Anna Eiríksdóttir,
Fróðný Pálmadóttir, Kristján Pétur Sigurðsson,
Sigurjón Björn Pálmason, Kolbrún Reynholdsdóttir,
María Guðbjörg Pálmadóttir, Hörður Óskarsson,
Heiður Pálmadóttir, Roy Midtbø,
Sigríður G. Pálmadóttir, Kristján Ísak Kristjánsson,
Ester Gunnarsdóttir, Indriði Guðmundsson,
afa- og langafabörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn,
svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviá-
gripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent má
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og gera umsjón-
arfólki minningargreina viðvart.
Minningargreinar