Morgunblaðið - 07.04.2012, Blaðsíða 23

undir því að vel gangi þarna uppfrá,“
segir Gunnar Sigurðsson, bæjar-
fulltrúi á Akranesi, og bætir því við
að aðrar nágrannabyggðir og höfuð-
borgarsvæðið njóti einnig góðs af
starfseminni.
Einar Þorsteinsson, forstjóri El-
kem, segir að framleiðslan gangi vel.
Elkem hefur haft áform um stækkun
verksmiðjunnar og að hefja fram-
leiðslu á sólarkísil sem er mun verð-
mætari afurð en kísiljárn. Hann seg-
ir þó ekki vænlegt að ráðast í slíkar
fjárfestingar í því umhverfi sem nú
er á Íslandi. Nefnir hann áform um
kolefnisskatt sem komu fram hjá rík-
isstjórninni í vetur og eyðilagt hefði
rekstrargrundvöll fyrirtækisins. Þá
segir hann að stefnu vanti í orku-
málum og getur áforma Landsvirkj-
unar um að stórhækka orkuverð í
framtíðinni. Það geti haft mikil áhrif
á það hvort hagkvæmt verði að fram-
leiða vörur hér á landi. Loks nefnir
hann erfiðleikana á Evrópumarkaði
sem er mikilvægur fyrir Elkem Ís-
land.
Vilja samvinnu um vöktun
Umhverfismálin voru mikið um-
rædd þegar ákveðið var að byggja
kísilmálmverksmiðju á Grund-
artanga á sínum tíma og hafa verið
alla tíð síðan. Sumir af næstu ná-
grönnum verksmiðjanna og Kjós-
verjar sem búa hinum megin Hval-
fjarðar hafa mótmælt uppbyggingu á
þeim forsendum að mengun þaðan
kunni að spilla möguleikum þeirra og
lífsskilyrðum.
Svartur reykur sem stöku sinnum
stígur upp frá járnblendiverksmiðj-
unni er sýnilegasta birtingarmynd
mengunarinnar. Reykurinn frá ofn-
unum er hreinsaður í gríðarmiklum
hreinsivirkjum verksmiðjunnar en
þegar eitthvað bregst þar verður að
hleypa reyknum óhreinsuðum út. Í
starfsleyfi verksmiðjunnar eru
ákveðnar heimildir til að hleypa
reyknum út. Lengi vel var miðað við
2% af rekstrartíma ofnanna en er nú
1%. Þorsteinn Hannesson, þróun-
arstjóri Elkem Ísland, segir að reyk-
urinn sleppi út í 0,1% af rekstrartíma
ofnanna sem samsvarar átta klukku-
stundum á ári af þeim 80 klukku-
stundum sem heimilt væri ef nauð-
syn krefði.
Stóriðjufyrirtækin þurfa að upp-
fylla skilyrði starfsleyfa og halda um-
hverfisáhrifum innan þeirra marka
sem þeim eru sett og þau annast og
kosta tilteknar umhverfisrannsóknir
og vöktun. Gísli Gíslason telur að
ekkert hafi komið fram sem bendi til
annars en að fyrirtækin séu innan
þess ramma sem settur hafi verið.
Faxaflóahafnir eru að undirbúa
umhverfisstefnu og hafa í þeirri
vinnu óskað eftir víðtækri samvinnu
við fyrirtækin á iðnaðarsvæðinu og
Umhverfisstofnun um að skoða um-
hverfismálin heildstætt. „Það er lyk-
ilatriði að allar upplýsingar um um-
hverfið séu réttar og óumdeildar. Við
þurfum að tileinka okkur bestu að-
ferðir í því efni. Við höfum möguleika
á að vera fyrirmyndarathafnasvæði,
ekki aðeins hér innanlands heldur í
samanburði við stærri svæði erlend-
is,“ segir Gísli.
Morgunblaðið/RAX
Hafnarstjóri Gísli Gíslason vonast til að Faxaflóahafnir séu komnar í þá
stöðu að geta valið fyrirtæki inn á nýja athafnasvæðið á Grundartanga.
Endurvinnsla Arnar Jónsson og Arthur Garðar Guðmundsson vinna við
uppbyggingu endurvinnslufyrirtækjanna á Grundartanga.
Reykhreinsivirkin minna á
stórborgarlandslag þar sem
skýjakljúfar marka umhverfið.
FRÉTTIR 23
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2012
„Við borðum hér saman og það
myndast tengsl. Okkur þykir
vænt um samstarfsfólkið og
verðum frekar eins og ein fjöl-
skylda en starfsfólk á vinnustöð-
um þar sem fólkið getur alltaf
skroppið frá,“ segir Ólöf Agnars-
dóttir, starfsmaður á skrifstofu
Elkem á Grundartanga. Hún segir
að þessi tengsl komi vel fram
þegar eitthvað bjátar á, þá
standi allir saman sem einn
maður.
Ólöf hefur lengi unnið fyrir
járnblendiverksmiðjuna, eða frá
árinu 1985. Hún byrjaði í afleys-
ingum en hefur lengi verið fastur
starfsmaður. „Ég hef alltaf verið
ánægð hér,“ segir Ólöf.
Enn lengri starfsaldur á Guð-
mundur Þórisson sem byrjaði
1980, árið eftir að framleiðsla
hófst. Hann hefur gengið í ýmis
störf, er nú við meðhöndlun af-
urðanna fyrir útflutning.
„Ég var á sjónum en átti orðið
börn og konu og vildi vera meira
heima. „Ég gat verið meira
heima en lækkaði í staðinn í
launum. Ég taldi mig vera að
fara í örygga vinnu og það hefur
sýnt sig að svo er,“ segir Guð-
mundur.
Ólöf og Guðmundur búa bæði
á Akranesi. Þau segja að Grund-
artangi sé ákaflega mikilvægur
vinnustaður fyrir bæjarbúa. At-
vinnufyrirtækin sæki einnig tölu-
verða þjónustu til Akraness.
„Bærinn væri öðruvísi ef ekki
hefði byggst upp hér. Hann væri
svefnbær,“ segir Ólöf og Guð-
mundur tekur undir það, segir að
atvinnan þar hafi bjargað miklu.
Starfsfólkið stendur saman
þegar eitthvað bjátar á
MARGIR STARFSMENN MEÐ LANGAN STARFSALDUR HJÁ ELKEM
Starfsmenn Guðmundur Þórisson, Ólöf Agnarsdóttir og Þorsteinn Hann-
esson hafa lengi unnið hjá járnblendinu. Starfsfólkið tengist vel.
„Þetta er hafnsækin starfsemi. Hér liggur hún vel við
flutningum, bæði við aðdrætti og dreifingu,“ segir Berg-
þóra Þorkelsdóttir, framkvæmdastjóri Líflands.
Athygli vakti þegar Lífland byggði nýja fóðurverk-
smiðju sína á Grundartanga en áður hafði hún verið við
Sundahöfn í Reykjavík. Fóðurstöð Líflands er nú eitt af
táknum Grundartanga þótt byggingarnar jafnist ekki á
við stóriðjuverin. Nú er verið að byggja við verksmiðjuna,
stækka geymslur fyrir hráefni og tilbúna vöru, til að geta
nýtt verksmiðjuna betur.
Bergþóra fær oft spurningar um hvort skynsamlegt sé
að vera með fóðurverksmiðju í túnfæti stóriðjunnar. „Við
kynntum okkur vel hvernig staðið er að mengunarvörn-
um áður en við ákváðum að byggja hér upp. Flúormeng-
un er mjög lítil enda hafa orðið stórstígar framfarir í
mengunarvörnum frá því fyrsta álverið var byggt hér á
landi. Flúormagn er minna innan þynningarsvæðisins en
kröfur eru um utan svæðisins,“ segir Bergþóra. Hún
bætir því við að aðeins plöntur í vexti taki upp flúor en
það geti korn í tönkum ekki gert. „Þetta er ekki mengun
sem sest á vörurnar,“ segir hún. Aðalmálið við uppbygg-
ingu fóðurverksmiðjunnar var að tryggja smitvarnir,
koma í veg fyrir að sjúkdómavaldandi örverur sem geta
slæðst með hráefni komist í tilbúnar afurðir. Það hefur
heppnast.
Aðalmálið að tryggja smitvarnir við framleiðslu
FÓÐURFRAMLEIÐSLA Í TÚNFÆTI STÓRIÐJUNNAR
Lífland Bergþóra Þorkelsdóttir við hráefnistanka verksmiðjunnar.