Morgunblaðið - 02.11.2012, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. NÓVEMBER 2012
✝ Guðbjört M.Sigmundsdóttir
fæddist á Bíldudal
12.2. 1928. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði
24.10. 2012.
Guðbjört var
yngst tveggja
dætra og tveggja
uppeldissona
hjónanna Þórdísar
Magnúsdóttur, f. á
Geitagili í Rauðasandshreppi
17.3. 1886, d. 17.3. 1965, hús-
freyju á Lækjamóti á Bíldudal og
Sigmundar Kr. Guðmundssonar
skútuskipstjóra, f. í Dufansdal í
Suðurfjarðahreppi f. 27.9. 1872,
d. 15.10. 1947 og var þar
bernskuheimili hennar og systk-
ina en þau voru: Anna Jóhanna
Sigmundsdóttir f. 19.1. 1925, d.
30.12. 1988, Friðrik Ólafsson f.
2.9. 1918, d. 23.9. 1983 og elstur
var Jón Pétur Kristjánsson f.
31.8. 1913, d. 24.6. 1987.
Guðbjört kom sem kaupakona
að Læk í Mýrahreppi í Dýrafirði
vorið 1952, og 19. október giftist
hún Þorvaldi Ingólfi Zófonías-
syni, f. á Læk 9.11. 1917, d. 25.11.
1982. Þau tóku síðar við búskap
á Læk af foreldrum Þorvaldar,
1990. D) Margrét Jensína Þor-
valdsdóttir, Akureyri, f. 23.2.
1960; maki hennar er Kristján
Þórisson f. 1951. Dóttir þeirra er
Guðrún Kristjánsdóttir f. 1986;
börn hennar eru Valgerður
Tinna og Eldjárn Logi. E) Lilja
Þorvaldsdóttir í Glóru f. 31.1.
1963, d. 17.10. 2010. Börn henn-
ar og Jóns Sigurðar Þórissonar,
f. 1958, d. 2006, þau slitu sam-
vistum, eru Sigmundur Þórir f.
1989, Gestur f. 1989, látinn sam-
dægurs, og Tanja Rún f. 1992.
Ágúst Gísli f. 2002, faðir hans og
eftirlifandi maki Lilju er Heimir
Ólafsson f. 1955.
Guðbjört tók sér ýmislegt fyr-
ir hendur á lífsleiðinni, hún vann
t.d. í krambúðinni á Bíldudal á
meðan hún var enn innan við
fermingu, ásamt öðrum störfum
sem til féllu eins og þá tíðkaðist.
Hún hleypti heimdraganum
snemma og var m.a. í vist á heim-
ili í Reykjavík um 16-17 ára ald-
urinn. Þá bjó hún á Framnesvegi
og minntist ætíð Vesturbæjarins
og þessa tíma með mikilli gleði
og af hlýhug. Guðbjört sótti Hús-
stjórnarskólann á Varmalandi
og þar eignaðist hún fjölmargar
vinkonur sem hún hélt ævinlega
dyggu sambandi við, einnig var
hún afar frændrækin og naut sín
vel í góðra vina hópi.
Guðbjört verður jarðsungin
frá Mýrakirkju í dag, föstudag-
inn 2. nóv. 2012, og hefst athöfn-
in kl. 13. Bálför fer fram frá
Fossvogskapellu.
þeim Friðriku
Kristínu Guð-
mundsdóttur frá
Kirkjubóli í Dýra-
firði, f. 14.7. 1882,
d. 29.12. 1969, og
Zófoníasi Sigurði
Jónssyni frá Fjalla-
skaga í Dýrafirði, f.
6.9. 1886, d. 20.2.
1962.
Þorvaldur og
Guðbjört eignuðust
fimm börn,: A) Þórdís Þorvalds-
dóttir, Njarðvík, f. 10.6. 1953;
maki hennar er Jón Ingvar Páls-
son f. 1951. Börn þeirra eru
Ingvar f. 1989, Þorvaldur f. 1982
og Snorri Páll f. 1978; börn hans
eru Jón Bjarni, Anna Rakel og
Hildur Katrín. B) Zófonías Frið-
rik Þorvaldsson, Læk, f. 1.6.
1955; dóttir hans er Gabríela
Embla f. 2000, uppeldisdóttir er
Mílena Cutino Cutino f. 1987;
dóttir hennar er Carmen Kristín
Vignisdóttir; móðir Gabríelu og
Mílenu er Ivis Cutino, f. 1970.
Þau slitu samvistum. C) Sæ-
mundur Kr. Þorvaldsson, Lyng-
holti, f. 21. 6. 1956; maki hans er
Auðbjörg Halla Knútsdóttir f.
1956. Dætur þeirra eru Guðbjört
Lóa f. 1987, d. 2007 og Salvör f.
Með söknuði kveð ég tengda-
móður mína, hana Guðbjörtu eða
Buttu eins og ég kallaði hana oft-
ast.
Ég kveð hana í fullvissu um að
nú sé hún umvafin ljósi og friði og
fallegu englunum sem hún á þar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
...
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Auðbjörg Halla Knútsdóttir.
Ég fékk þær fréttir snemma
morguns að amma í sveitinni
hefði dáið. Ég hef mikið hugsað
um hana síðan og allar þær góðu
minningar sem hún skildi eftir.
Hún hét Guðbjört og ég held að
hún hefði ekki getað verið skírð
neinu nafni sem lýsir henni betur,
ein besta manneskja sem ég hef
kynnst og er klárlega á besta stað
sem „himnarnir“ hafa upp á að
bjóða, því hún var þannig mann-
eskja sem gerir heiminn að betri
stað.
Það voru forréttindi að eiga
svona ömmu og alltaf jafn gaman
að koma í Dýrafjörðinn, á Læk,
þangað sem ég fór á hverju sumri
þegar ég var krakki og þar tók
hún alltaf hress á móti manni, oft-
ast með eitthvað nýbakað. Ætt-
armótið í sumar hefði ekki getað
verið á betri tíma þar sem öll
systkinin og öll barnabörnin og
barnabarnabörnin voru á Læk yf-
ir helgi.
Ég hringdi í hana nýlega, dag-
inn sem hún kom heim eftir að-
gerðina, en þá var hún búin að
vera á sjúkrahúsi í sex vikur eftir
aðgerð á mjöðm. Hún var ekkert
smá ánægð og bjartsýn, og sátt
með að vera komin heim þar sem
henni leið hvað best. Við áttum
mjög gott spjall, ég gat loksins
sagt henni góðar fréttir af mér
sem ég er stoltur af og hún var
ekkert smá ánægð enda hefur
hún alltaf haft mikla trú á mér og
gefur það mér nú enn meiri eld-
móð í að halda áfram á þessari
braut.
Það eru margir sem sakna
hennar hérna. Hún átti langt líf,
84 ára þegar hún fór, 30 árum á
eftir afa og ímynda ég mér að það
séu núna miklir fagnaðarfundir
„hinumegin“ ásamt Guðbjörtu
Lóu og Lilju.
Ég vona að nafnið Guðbjört lifi
áfram í þessari ætt þar sem tvær
fallegar sálir með þessu nafni eru
farnar og önnur þeirra alltof ung.
Nafnið Guðbjört er að mínu mati
eitt fallegasta nafn sem ég þekki.
Ég gæti skrifað miklu lengri
ritgerð hérna enda alltaf eitthvað
nýtt að koma upp í hugann en ég
ætla að láta þetta duga.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Þorvaldur Jónsson.
Elsku amma mín, þá ertu farin
frá okkur. Ég var farinn að
hlakka mikið til að hitta þig aftur
en það verður að bíða. Þú varst
nýbúin að fara í gegnum erfiða
aðgerð og reyndi ég að sannfæra
þig um að hún yrði til þess að þú
lifðir góðu lífi í a.m.k 10 ár til við-
bótar. Það þótti þér nú vera full-
eigingjarnt af mér að segja og tók
ég undir það. Það verður erfitt að
venjast tilhugsuninni að koma á
Læk og engin amma sem tekur á
móti okkur en ég veit þér líður
betur þar sem þú ert núna og það
veitir mér hugarró. Ég vil þakka
þér kærlega fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman í
sveitinni, alveg frá því ég var lítill
krakki í sveit í dúntekjunni og öll
þau ár sem ég hef komið til þín
með fjölskyldu minni, Inga
Heiðari og öðrum vinum síðan.
Alltaf tókst þú jafn vel á móti öll-
um. Það var ánægjulegt að við
náðum öll að hitta þig í sumar á
ættarmóti á Læk. Ég ætla að
vera duglegur að heimsækja Læk
áfram og minning þín mun lifa
áfram með okkur, elsku besta
amma. Bestu kveðjur,
Snorri Páll, Ríta Björk,
Jón Bjarni, Anna Rakel
og Hildur Katrín.
Elsku amma mín, nú ertu farin
úr þessum heimi. Ég á stundum
erfitt með að trúa því. Ég verð
ævinlega þakklát fyrir að hafa
komið til þín síðasta sumar á ætt-
armót sem var haldið þér til heið-
urs. Ég kom á hverju sumri til þín
frá eins árs aldri og ég hlakkaði
alltaf til að koma aftur næsta
sumar. Það var ekkert sumar ef
ég kom ekki í sveitina þó að það
væru bara örfáir dagar. Þú hefur
gefið mér svo margt, margar af
mínum bestu minningum eru
tengdar þér og fallegu sveitinni
þinni. Það sem er mér minnis-
stæðast eru gönguferðir með þér
niður að sjó. Við komum oft við í
trjágarðinum á leiðinni og fund-
um okkur göngustaf, við spjöll-
uðum um náttúruna og fuglana.
Eða þegar þú steiktir kleinur og
leyfðir mér að steikja „dúkku-
kleinur“ úr afskurðinum. Eða öll
kvöldin sem við sátum og spiluð-
um scrabble, mörg nýyrði urðu til
á þeim kvöldum. Svo margar góð-
ar minningar á ég um þig og okk-
ar stundir saman og ég á eftir að
sakna þín rosalega mikið. En þú
munt samt alltaf lifa áfram í
hjarta mínu. Þú munt ekki
gleymast. Ég verð líka ævinlega
þakklát fyrir það að þú skyldir ná
að kynnast börnunum mínum og
þau þér. Takk fyrir allt, elsku
amma mín, þú sem hafðir alltaf
trú á mér.
Guðrún Kristjánsdóttir.
Nú verða samverustundir okk-
ar ömmu á Læk ekki fleiri að
sinni en ég á þó margar góðar
minningar um hana sem fylgja
mér út lífið, þar til ég hitti hana á
ný. Ég naut þeirra forréttinda að
alast upp í mikilli nálægð við
ömmu Buttu sem gefur af sér ótal
dýrmætar minningar frá Læk.
Þegar ég hugsa til baka er það
einkum þrennt sem stendur upp
úr sem var einkennandi fyrir
ömmu, bakstur, sögur og sauma-
skapur. Ég hef ekki tölu á því
hversu margar kleinur, pönnu-
kökur, skonsur með hangikjöti og
snúða ég hef innbyrt yfir ævina,
oft á tíðum undir berum himni,
sem amma töfraði fram eins og
ekkert væri í eldhúsinu sínu.
Enda var það gefin regla hjá
barnabörnunum sem komu í sveit
á Læk að maður þyngdist um
þrjú kg hið minnsta á meðan á
heimsókninni stóð. Það neitar
enginn bestu kleinum í heimi og
það skemmtilegasta við dúntekt-
ina á sumrin voru blessaðir nest-
istímarnir. Það var líka nánast
regla að þegar fjölskyldan mín
sneri aftur heim í Lyngholt eftir
viku í burtu eða lengur, að ömmu-
pönnukökur biðu okkar í póst-
kassanum eða fyrir innan þrösk-
uldinn.
En amma gerði meira en að
baka. Hún las og söng fyrir okkur
systurnar á kvöldin fyrir svefn-
inn, að ógleymdum böngsunum
og dúkkunum sem þurftu að sjálf-
sögðu líka að fá sínar vögguvísur.
Hún hjálpaði okkur að búa um
þær í sófanum frammi í stofu og
síðan man ég að hún var alltaf
tilbúin í að hjálpa okkur að sauma
föt á dúkkur og bangsa og laga
eitt og annað, sem fyrir öðrum
hefði talist ónýtt. Síðan má hún
státa sig af því að hafa saumað
örugglega allar dúnsængur innan
ættarinnar eins og hún leggur sig,
og gott betur. Ömmusængur voru
alvöru sængur.
Í seinni tíð hef ég dáðst að því
hversu góður sögumaður amma
var. Á níræðisaldri gat hún rakið
atburðarás langt aftur í tímann á
nákvæman og skemmtilegan hátt
og það var afskaplega skemmti-
legt að hlusta á hana segja sögur.
Það var líka gaman að sitja og
spjalla við hana yfir kaffibolla og
nokkrum snúðum um lífið og til-
veruna. Hún var viskubrunnur
sem hafði upplifað margt og var
algjörlega með á nótunum um
samfélagið og fólkið í kringum
sig. Ég á eftir að sakna þess mik-
ils að eiga afslappað vinkonuspjall
með ömmu við eldhúsborðið á
Læk.
En gangur lífsins verður ekki
stöðvaður og ég er þakklát fyrir
þann stóra part sem amma Butta
hefur leikið í mínu lífi og stolt af
því að vera barnabarn hennar,
enda hörku kona og dugnaðar-
forkur. Núna er hún eflaust að
koma sér fyrir á nýja staðnum þar
sem tekið hafa á móti henni afi,
Lilja og Guðbjört Lóa stóra syst-
ir. Ég efast ekki um að hún sé sátt
að vera komin í þeirra félagsskap.
Ástarkveðja til þín, elsku
amma með þökk fyrir allt.
Salvör Sæmundsdóttir.
Látin er, rétt hálfníræð, Guð-
björt Sigmundsdóttir, húsfreyja á
Læk í Dýrafirði til 60 ára. Guð-
björt var gift föðurbróður okkar
Þorvaldi Zófoníassyni bónda þar
en Lækur er orðinn einskonar
ættaróðal því nú býr á bænum
þriðja kynslóð frá þeim afa og
ömmu, bræðurnir Zófonías og
Sæmundur synir Guðbjartar en
Zófonías afi og Friðrika amma
keyptu jörðina og settust þar að
fyrir sléttum hundrað árum.
Vel er okkur eldri systkinunum
í minni þegar Guðbjört kom sem
kaupakona á bæinn sumarið 1952
þar sem gömlu hjónin bjuggu ein
með yngsta syni sínum. En
kaupakonan fór nánast ekki aft-
ur; þau giftu sig, Valdi og hún,
seint um haustið og tóku við jörð-
inni. Allur bragur á heimilinu
breyttist og brátt heyrðist barns-
grátur í bænum og síðan hjal. Alls
urðu systkinin fimm, allt hin
mannvænlegustu börn. En lífið er
bæði sætt og súrt. Þótt dæturnar
flyttu burt fór það svo að báðir
synir hennar settust að lokum að
á Lækjartorfunni með fjölskyld-
ur sínar þannig að Guðbjört hafði
gott skjól af sonum sínum á efri
árum. En hún mátti sjá á bak
yngstu dóttur sinni í blóma lífsins
sem og sonardóttur, varla kom-
inni af unglingsaldri, áður en hún
sjálf kvaddi þennan heim. Þegar
við minnumst Guðbjartar kemur
þakklæti upp í hugann. Með stór-
an hóp barna á ýmsum aldri og
mannmargt sveitaheimili á sínum
snærum annaðist hún tengdafor-
eldra sína í ellinni. Amma var
rúmfastur sjúklingur síðustu árin
og í dag hefði hún talist þurfa
umönnun á öldrunarsjúkradeild
en Guðbjört sá um hana ein
ásamt öllu hinu sem bóndakonu
bar. Ólöf, sú elsta í systkinahópi
okkar, minnist þess, eftir
kaupakonusumar á Læk undir
leiðsögn Guðbjartar, hve góð
móðir hún var börnum sínum sem
og mikil húsmóðir því vandvirkni
og rausn var henni sem í blóð bor-
in. Á æðarbúinu Læk rak Guð-
björt svo oft endahnútinn á fram-
leiðsluna með dúnsængum sem
hún saumaði og fullbjó sjálf með
rómuðu handbragði. Flest dvöld-
um við systkinin líka á Læk við
leik og störf um lengri eða
skemmri tíma á sumrum allt fram
á unglingsár. Við eigum öll hlýjar
og góðar minningar frá þeim tíma
þar sem þrjár kynslóðir settust
niður á matmálstímum í sama
eldhúsinu þar sem Guðbjört þjón-
aði til borðs og fékk sér aldrei
sæti. Orðið kynslóðabil var þá
ekki til enda var þetta tími vinnu
og þroska sem enst hefur öllum
vel út á lífsbrautina. Á fullorðins-
árum þegar horft er til baka var
ætíð kærkomið að koma við á
Læk. Það var eins og gamli tím-
inn kæmi til baka þegar maður
var sestur í gamla eldhúsið hjá
Guðbjörtu. Hún var allt í einu
orðin elsti borgari þessa hrepps
og hafði flest á hreinu þegar rætt
var um fólkið í sveitinni, ættir
þess og örlög. Þegar talinu var
beint að æskuslóðum hennar suð-
ur í Arnarfirði og að svæðinu þar
fyrir sunnan, þaðan sem móður-
leggur okkar á sér rætur, kom
maður heldur ekki að tómum kof-
unum hjá Guðbjörtu sem segja
má um að hafi verið bráðvel gefin
íslensk alþýðukona sem vissi sínu
viti en flíkaði lítt við ókunnuga.
Við systkinin vottum frændsystk-
inunum frá Læk okkar dýpstu
samúð við fráfall ástkærrar móð-
ur.
Ólöf, Einar, Sigurður
og Brynjólfur Jónsbörn
(Einar Jónsson).
Nú kveðjum við Guðbjörtu á
Læk, djúpvitra og fagra persónu
með höfðingslund.
Við Butta hittumst ekki ýkja
oft á lífsleiðinni, en þó hefur hún
fylgt mér alla tíð.
Sem barn heyrði ég margar
sögur af vinkonunum Stellu,
Nönnu og Buttu, þegar þær voru
litlar. Ævintýrin þóttu mér
mögnuð og jafnvel skelfileg, þótt
ekki væru hetjurnar háar í loft-
inu, og vettvangur þeirra var ým-
ist undralandið Lækur eða furðu-
veröld Bíldudals. Þegar ég var
sjálf orðin stór og komin með tvö
börn bárust iðulega frá Læk um
jólaleytið mjúkir pakkar með
hlýjum prjónuðum gjöfum, vett-
lingum og sokkum. Úr þessu
spannst svolítill leikur með boð-
skiptaleiðum þeirra tíma, á þá
lund að ég kvittaði fyrir með
skeyti, og valt undirritunin á inni-
haldi pakkans: hlýjar hendur í
Kópavogi, heitar tær í Kópavogi
og þar fram eftir götunum. Þetta
voru dásamleg samskipti.
Við hjónin komum að Læk fyr-
ir nokkrum árum og áttum
ógleymanlega stund með Guð-
björtu. Milli Dýrafjarðar og Bret-
aníuskaga hafa löngum legið
huldir þræðir. Nú er hugurinn
hjá afkomendum Guðbjartar og
aðstandendum.
Ég finn til þakklætis.
Ólöf.
Guðbjört M.
Sigmundsdóttir
✝ Rannveig G.Lúðvíksdóttir
fæddist 13. júlí
1938. Rannveig lést
á Landspítalanum í
Fossvogi aðfara-
nótt 29. október
2012.
Hún var einka-
barn hjónanna Lilju
Guðmundsdóttur, f.
9. júní 1907, d. 17.
maí 1981 og Lúð-
víks Jónssonar kaupmanns, f.
22. nóvember 1887, d. 17. janúar
1974. Rannveig og Sæþór
Skarphéðinsson giftu sig 13. júlí
1955 og áttu saman
dæturnar Lilju
Lind, f. 21. janúar
1956 og Írisi Láru,
f. 10. nóvember
1958. Þau skildu að
skiptum. Seinni
maður Rannveigar
var Ingólfur Finn-
björnsson, f. 25.
apríl 1925, d. 5.apr-
íl 2010. Þau eign-
uðust saman dótt-
urina Lísu Björk Valgerði Sögu
f. 12. júlí 1966.
Jarðarför Rannveigar hefur
farið fram í kyrrþey.
Elsku amma.
Amma, ég elska þig og alveg
sama hvað ég myndi segja það oft,
þá myndirðu aldrei skilja hvað ég
elska þig mikið. En núna vil ég að
þú vitir það.
Ég brosi bara við tilhugsunina
um Melhagann. Þegar ég var lítil
fannst mér fátt skemmtilegra en
að fara til ömmu og afa, af því að
mér leið svo vel með ykkur. Það
var líka alltaf eitthvað að gera.
Manstu þegar ég tók alla púðana
úr stólunum og bjó til hús og svo
komst þú að leika við mig? Eða
þegar ég, þú og afi fórum upp í
rúm og þú dróst undan rúminu
kassa með bókum og ég valdi Geit-
urnar þrjár sem þú last fyrir mig
og afa? Eða þegar við lékum okkur
með glasamotturnar og kepptum
um það hver næði að rúlla þeim
lengra og svo gerðum við það sama
með bílunum? Eða litli „Rúsínutr-
úðurinn“ sem ég „troddi“ í rúsín-
um? Ég held meira að segja að það
séu ennþá nokkrar rúsínur, sem
ég gleymdi að borða, í vösunum
hans. Manstu líka eftir húsinu sem
afi gerði og öllum dýrunum? Eða
myndinni á veggnum sem var með
stigum? Þessu öllu man ég eftir og
mun aldrei gleyma.
Við vorum líka rosa duglegar að
búa til leiki eins og myndaleikinn á
rauða veggnum. Svo líka leikirnir
„feldu hlut“ með peðinu sem var
með rauða trefilinn. Eða þegar ég
átti að finna músina. Svarti Pétur
og langavitleysa. Ég gæti haldið
endalaust áfram.
Þú ert búin að standa þig eins
vel og hægt er í að vera amma. Þú
ert búin að vakna og taka upp
barnatíma og hefur safnað flott-
asta spólusafni í heimi, bara fyrir
okkur barnabörnin.
Þú gerðir allt svo skemmtilegt.
Meira að segja lærdóm. Allavega
minn lærdóm. Ég gleymi því aldr-
ei þegar ég átti að lesa nokkrar
blaðsíður og eftir eina blaðsíðu þá
skiptum við um herbergi. Ég man
að einu sinni sat ég í baðinu og las
fyrir þig. Hvað heldurðu að fólk
hefði sagt ef það hefði séð okkur
þá? Við gerðum svo mikið furðu-
legt.
Þú og afi óluð mig að einhverju
leyti upp og auðvitað bróður minn
líka. Afi var alltaf jafn æðislegur.
Ég elskaði hann alveg jafn mikið
og þig og orð fá ekki lýst hvað ég
sakna hans mikið. Ég og afi áttum
líka nokkra hluti saman eins og
þegar hann sótti mig í leikskólann
og sagði „hó hó“. Eða þegar við
fórum í löggubústaðinn og hann
fór með mig að brúnni og lék tröll-
ið undir brúnni. Eða þegar við fór-
um að kaupa ís. Ég gæti talið upp
endalaust af hlutum, bæði með þig
og afa.
Ég vil semsagt bara segja takk
fyrir allt og fyrir alla hjálpina,
bæði frá þér og afa. Og takk fyrir
að gera yngri árin mín að
skemmtilegasta tíma í lífi mínu.
Þetta er ástæðan fyrir því að ég
virkilega elska þig. Af því að þú
elskar mig og hefur sýnt það frá
því ég fæddist. Ég er ekkert að
grínast þegar ég segi að þú ert
besta amma sem nokkur getur
hugsað sér af því að þú ert sérstök
og enginn er eins og þú. Takk fyrir
allt, amma, ég veit ekki hversu
mikið ég get þakkað þér en enn og
aftur TAKK.
Ég er svo stolt af því að heita
sama nafni og þú. Þegar ég eign-
ast barnabörn eruð þið afi fyrir-
myndir mínar. Þið eruð æðisleg-
ustu amma og afi í heimi.
Kær kveðja.
Álfadísin þín,
Rannveig Birna.
Rannveig G.
Lúðvíksdóttir