Morgunblaðið - 18.11.2013, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. NÓVEMBER 2013
✝ Hugi Krist-insson fæddist
að Strjúgsá í
Djúpadal 24. júní
1924. Hann lést á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 5.
nóvember 2013.
Foreldrar hans
voru Kristinn Jóns-
son, f. 1880, d.
1954, bóndi á
Strjúgsá og síðar í
Ytra-Dalsgerði og Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 1888, d. 1956,
húsfreyja. Systkini Huga voru:
Gestur, f. 1910, d. 1956, Jóhann,
f. 1912, d. 1926, Þorbjörn, f.
1915, d. 1928, Sigríður, f. 1918,
d. 1938, Heiðbjört, f. 1921, d.
2011 og Jónína, f. 1928, dó á
fyrsta ári.
Hugi kvæntist Rósu Hjalta-
dóttur, f. 1923, d. 2007, 21. júní
1947. Hún var dóttir Hjalta Sig-
urðssonar, f. 1891, d. 1979, hús-
gagnasmíðameistara á Akureyri
og Önnu Jónatansdóttur, f.
1901, d. 1937, húsfreyju. Börn
þeirra eru: 1) Anna Guðrún, f.
1947, náms- og starfsráðgjafi.
Eiginmaður hennar var Guð-
sinna þar til hann fluttist til Ak-
ureyrar 1947. Hann vann fyrst í
stað almenna verkamannavinnu
og var einn vetur háseti á tog-
ara. Síðan varð hann versl-
unarmaður hjá Bygging-
arvöruverslun Tómasar
Björnssonar en lengst af hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga. Líf
Huga var alla ævi samofið hest-
um og hestamennsku. Hann hélt
áfram þeirri hrossaræktun sem
Kristinn faðir hans og Gestur
eldri bróðir hófu og kennd var
við Strjúgsá en nú í um áttatíu
ár við Ytra-Dalsgerði. Hugi tók
virkan þátt í félagsstarfi hesta-
manna og starfaði um árabil í
nefndum og stjórn Hestamanna-
félagsins Léttis á Akureyri sem
gjaldkeri og veðbankastjóri á
kappreiðum, enda mikill áhuga-
maður um þá grein hesta-
mennskunnar. Hann tók einnig
þátt í starfi Hrossarækt-
arsambands Norðurlands. Hann
var útnefndur heiðursfélagi í
Létti árið 2006.
Útför Huga fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 18. nóv-
ember 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.30.
mundur Hall-
grímsson, f. 1939,
d. 2013, lyfjafræð-
ingur. Börn þeirra
eru: Vera, f. 1968,
líffræðingur, Daði,
f. 1970, doktor í að-
gerðarannsóknum,
Hugi, f. 1977, tón-
skáld og Alma, f.
1984, tónlist-
arkona. 2) Hjalti, f.
1952, prófessor,
kvæntur Ragnheiði Sverr-
isdóttur, f. 1954, djákna. Börn
þeirra eru: Hugrún, f. 1976,
kynjafræðingur og Markús, f.
1982, tæknimaður á RÚV. 3)
Kristinn, f. 1958, búfjárkynbóta-
og stjórnsýslufræðingur, kvænt-
ur Guðlaugu Hreinsdóttur, f.
1960, skrifstofustjóra LL. Barn
þeirra er Rósa, f. 1993, nemi í
HR, stjúpbörn Kristins eru:
Hjalti Hreinn, f. 1980, doktor í
rafmagns- og tölvuverkfræði,
Ásta María, f. 1983, vefhönn-
uður og Sigrún Marta, f. 1985,
nemi í HÍ. Faðir þeirra er Sig-
mar Sigurðsson, f. 1956. Barna-
barnabörnin eru 14.
Hugi vann að búi foreldra
Sagan af því þegar pabbi sex
ára gamall fluttist með fjölskyldu
sinni frá Strjúgsá út í Ytra-Dals-
gerði neðar í Djúpadalnum er
táknræn fyrir lífshlaup hans.
Móðir hans, Guðrún Guðmunds-
dóttir frá Þormóðsstöðum,
teymdi uppáhaldskú sína og
dráttarhryssuna Finnu sem
Hugi, yngsta barn hennar, sat.
Þegar komið var út á svokallaða
Hólabrún og sá út á bæina bað
Hugi mömmu sína að sleppa.
Hann vildi ríða einn inn í „fjöl-
mennið“ og það varð lífsmottóið:
Að standa á eigin fótum.
Þrátt fyrir lífsmottó sitt var
pabbi þó ekki á móti samstarfi
eða samvinnu en vildi hafa það
með þeim hætti að hönd tæki í
hönd í krafti frjáls vilja. Hann
var hófsemdarmaður, óáreitinn
um annarra hag og laus við þörf
til að reyna að hafa vit fyrir öðr-
um, hann var andstæðingur for-
sjárhyggju og valdboða. Þegar
honum dámaði fór hann stundum
með vísuna:
Upp er skorið, engu sáð,
allt er í varga ginum.
Þeir, sem aldrei þekktu ráð,
þeir eiga að bjarga hinum.
(Sigm. Sigurðsson
úrsm. á Akureyri)
Þessa vísu setti pabbi oftast í
samhengi við hrossapólitík og
forsjárhyggju á því sviði, þótt
hún sé af stjórnmálalegum rót-
um. Þeim rótum var hann einnig
sammála en pabbi var alla tíð ein-
lægur sjálfstæðismaður.
Í hestamennskunni byggði
pabbi á bjargi sem reynsla kyn-
slóðanna skóp. Heimilisvinir í
Ytra-Dalsgerði, þegar hann var
að alast þar upp, voru menn eins
og Hesta-Bjarni og Sigurður
Jónsson frá Brún. Úr vopnasafni
því sem hann kom sér upp með
kynnum við þann fyrrnefnda dró
hann fram, þegar við þurfti, ráð
er dugðu. Lærdómurinn frá hin-
um síðarnefnda var af öðrum
toga. Hann hafði ljóð hans á
hraðbergi og varð fyrir andleg-
um áhrifum af þeim og mannin-
um sjálfum, enda var pabbi
glettilega flinkur í hestaviðskipt-
um:
En stundum er gesturinn greindur
og gamall í hettunni, reyndur
og skynbær á skaðann og haginn
…
(Sig. Jónsson frá Brún)
Og það er ótrúlegt hversu ung-
ur pabbi var þegar hann fór með
söluhross í umboði Gests eldri
bróður síns lengst austur í Þing-
eyjarsýslur og rekstrarmennirn-
ir sem með honum fóru voru
miklu eldri, en hann hafði
ábyrgðina.
Þótt það heyrði til undantekn-
inga að pabbi ólmaðist við verk
var hann afkastamikill, enda afar
laghentur á tré og leður. Hann
var mjög ungur þegar hann byrj-
aði að járna og var prýðilegur á
því sviði og gat verið afar fljótur,
enda mótaður á þeim tíma þegar
afköst þóttu taka dútli fram og
oft þurfti að járna fjölda ferða-
hesta.
Við pabbi áttum langt sam-
starf og á það bar varla nokkurn
skugga. Slíkan samverkamann
get ég vart fengið aftur, enda
vorum við samþættir að eðli þótt
ólíkir værum um margt. Síðan
verða hrossin sem við ræktuðum
sjálf að tala sínu máli.
Þessa langa tíma sakna ég nú
mjög. Þótt ég hafi fyrir nokkru
áttað mig á að „kallið væri komið
og komin væri nú stundin“ er ég
innilega þakklátur.
Það hversu ljúfur og traustur
faðir hann var okkur systkinun-
um og hversu gott heimili þau
mamma skópu okkur, þar sem
við fengum hvatningu til mennta
og góða uppfóstran, var að auki
ómetanlegt veganesti.
Guð blessi minningu Huga
Kristinssonar.
Kristinn Hugason.
Árið 1975 hitti ég Huga og
Rósu tengdaforeldra mína í
fyrsta skipti. Þau voru að koma
af flugvellinum á Akureyri og
höfðu ætlað að sækja Hjalta son
sinn sem var að koma heim í frí.
Flugvélinni seinkaði og hann
kom ekki en ég var mætt á heim-
ili þeirra í Hafnarstræti 79.
Hjalti hafði sagt í bréfi til mín: „Í
húsi föður míns eru mörg híbýli“
sem þýddi að mér var velkomið
að gista á heimili foreldra hans.
Ég tók hann á orðinu og fór til
Akureyrar án þess að tilkynna
það frekar. Ferðatöskuna mína
skildi ég eftir niðri í forstofu og
þegar þau hjón komu og sáu hana
hélt Rósa að frænka sín væri
komin og hrópaði nafn hennar og
var hin glaðasta. En Hugi sagði
ekki mikið, hvað þá að hann
hrópaði. Þau komu upp stigann
og hittu ókunna stúlku sem var
komin til að hitta Hjalta. Þetta
var allt mjög furðulegt og þau
voru eitt spurningarmerki. En
síðar varð ég tengdadóttir þeirra
og kynntist þeim betur en samt
segja fyrstu kynni mikið um þau
hjón og hversu ólík þau voru.
Hugi var hávaxinn og mynd-
arlegur maður og systir hans
Heiða sagði mér að hann hefði
verið sá myndarlegasti í sveitinni
þegar þau voru ung. Hún var að-
eins eldri en hann og hafði oftast
orð fyrir þeim því Hugi var feim-
inn og lítið fyrir að tjá sig. Heiða
sagði að hún hefði talað fyrir
hann, síðan hefði Rósa tekið við
og ég lofaði að vera honum innan
handar ef þess þyrfti með ef þær
færu á undan honum. Kannski
vorum við of málglaðar því hann
þurfti stundum tíma til að tjá sig.
Þó var undantekning á því þegar
um hestamennsku og búskap var
að ræða. Þá var hann í essinu
sínu og hafði margt til málanna
að leggja. Eitt sinn heyrði ég
hann tala af miklum móð í síma
og heyrði allt í einu: Ég kem al-
veg á nó-inu! Ég man að ég
skemmti mér yfir þessu samtali
og skyndilegum viðbrögðum
hans sem ég átti ekki að venjast.
Hugi stundaði hrossarækt.
Gestur bróðir hans byrjaði þessa
ræktun og Hugi hélt henni áfram
þegar Gestur lést. Tilfinning mín
er sú að hann hafi meðal annars
haldið þessu starfi áfram vegna
þess hve mikið hann leit upp til
Gests og saknaði hans sárt. Hugi
var bóndi í sér og átti kindur um
tíma auk hrossanna. Nýtni ein-
kenndi hann eins og svo marga af
þeirra kynslóð og hann gæti ver-
ið fyrirmynd í sjálfbærum lífsstíl.
Það var þó ekki meðvitað val því í
raun var ekki annað í boði.
Á Akureyri er gott að geta
kynnt sig sem tengdadóttur
Huga. Margir þekktu hann bæði
úr hestamennskunni og ekki síð-
ur úr timburporti KEA. Ég
sakna hans og mun aldrei heyra
hann segja aftur „ég fer þá að
síga“ eins og hann gerði alltaf
þegar hann kvaddi. Mér fannst
þessi kveðja svo skemmtileg því
ég sá hann alltaf fyrir mér síga
niður stigaopið í kaðli eins og
þegar sigið er í bjarg. Þessu gát-
um við hlegið að saman.
Hugi fæddist í torfbæ og upp-
lifði hrímaðan vegg við rúmið sitt
sem barn. Hann upplifði miklar
breytingar og kvaddi þennan
heim í hlýju rúmi í vel kyntu húsi.
Að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir yndislega samfylgd með
Huga, hlýju hans og notalegheit.
Minning hans mun lifa með mér.
Ragnheiður Sverrisdóttir.
Nýtni, heiðarleiki, yfirvegun,
ró, virðing og væntumþykja eru
orð sem koma upp í hugann þeg-
ar ég hugsa um afa og hvað hann
kenndi og gaf mér á lífsleiðinni.
Hann komst allt þó rólega færi.
Hann var hávaxinn en gekk örlít-
ið hokinn alla tíð, sem ég man eft-
ir honum en það var samt yfir
honum glæsileiki og hann lagði
mikið upp úr snyrtimennsku.
Aldrei fann maður af honum
hestalykt utan hesthússins og
hann hafði gaman af að vera fínn
og vel til fara. Hann hafði ein-
staka nærveru og ég naut þess
alltaf að vera með honum og
horfa á hann vinna, allt var gert
af mikilli vandvirkni og hægð,
hvort sem það var að hnýta
gjarðir, bursta skó eða taka af
eldhúsborðinu. Hann gekk alltaf
með vasahníf í vasanum sem
hann notaði við ýmis verk, til
dæmis til að opna gjafir, þá skar
hann upp límbandið af mikilli
vandvirkni svo hægt væri að nota
pappírinn aftur.
Ömmu fannst nýtni hans
stundum ganga of langt og man
ég svo vel eftir einu atviki þar
sem við amma sitjum í sófanum í
stofunni þeirra í Hafnarstræti 79
og afi er að máta sparifötin sín
fyrir eitthvert tilefni og líklega
hafa mér þótt buxurnar hans
frekar niðurmjóar því ég segi
stundarhátt við ömmu, sem
næstum hneig niður af hlátri,
„Amma, afi er í gulrótabuxum“.
Greinilegt var að afa var skemmt
líka og sagði að líklega væri nú
kominn tími á að endurnýja
sparifötin þó óslitin væru. Það
skal tekið fram að þetta var á
tímum útvíðu tískunnar í kring-
um 1973 en jakkafötin tilheyrðu
tísku brilljantínáranna.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa því þar gíraðist
maður niður í annan hraða. Allt
tók sinn tíma þegar afi var ann-
ars vegar. Fyrst var stundum
erfitt að sitja á sér að botna ekki
setningar hans en fljótlega hafði
róleg nærvera hans náð að róa
æsta borgarbarnið og samtölin
fóru að ganga betur.
Ein af mörgum notalegum
minningum um afa var að sitja og
horfa á hann dunda við pípuna
sína, hreinsa hana og fylla og
kveikja í henni eftir hádegismat-
inn. Ég elskaði ilminn af reykn-
um og heyra hann totta pípuna
enda gat maður lesið á svip hans
að hann naut þessara stunda. Það
var lengi sem ég saknaði þeirra
þegar hann hætti að reykja, en
það gerði hann á fyrsta reyklausa
daginn. Það sýnir glöggt stað-
festu hans og ef til vill vissa
þrjósku, að hann ákvað þetta án
þess að segja það nokkrum
manni og reykti aldrei eftir það.
Ég hugsa oft til þess hvað afi
upplifði ólíka tíma og kjör á ævi
sinni. Sérstaklega dag einn þegar
við vorum í heimsókn og langafa-
börnin voru að leika sér með iPod
og sýndu langafa sínum allt sem
hægt væri að hlusta og horfa á í
þessu undratæki. Þarna sat
hann, sveitadrengurinn, sem
fæddist í torfbæ, með tæki á
stærð við lítinn GSM síma og
horfði á bíómynd með Tomma og
Jenna. Á svip hans mátti glöggt
sjá að hann náði þessu ekki alveg.
Ég gæti haldið lengi áfram að
rifja upp kærar minningar um
afa en læt hér staðar numið. Góð-
ur Guð blessi minninguna um
yndislegan afa og langafa.
Vera Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
Með þakklæti í hjarta og ótal
góðar minningar í farteskinu
kveðjum við Huga afa. Margar
kærustu æskuminningarnar eru
frá heimsóknum okkar til hans
og ömmu. Ekki af því að þar væri
verið að spilla okkur með ofdekri
og sprelli heldur miklu frekar
þessi einstaka ró og andi gamla
tímans sem fyllti mann vellíðan á
allan hátt. Hugi afi var nefnilega
sérstaklega rólyndur, yfirvegað-
ur og ekki margmáll. Án tilgerð-
ar og orða vissum við að hann
elskaði okkur og naut þess að
hafa okkur hjá sér. Innilegt bros-
ið faldi ekkert og gleðin skein af
honum án margra orða. Oftast
hló hann miklu meira en hann
talaði.
Það er mikil blessun að hafa
átt í afa svo góðan vin og fyr-
irmynd. Það er ekki sjálfsagt að
upplifa þá óskilyrtu ást og um-
hyggju sem var til staðar öll þau
ár sem við áttum saman. Þegar
maður lítur yfir farinn veg og
hefur upplifað hve mannleg lund
getur verið brigðul, sér maður að
það er fátt betra veganesti en það
sem hann sýndi okkur staðfast í
verki. Fyrir það erum við inni-
lega þakklát.
En hvaðan kom þessi yfirveg-
un sem einkenndi hann? Hugi afi
stamaði víst sem drengur,
kannski átti það þátt í því hve ró-
lega og formlega hann tók til
orða. Ekki vitum við hvernig
hann sigraðist á staminu en
þannig var það oftast með hann.
Hann náði árangri þar sem hann
beitti sér án þess að nefna það,
eins og það væri bara sjálfsagt.
Hugsanlega var það róin og yf-
irvegunin sem gaf honum tólin til
að sigrast á staminu. Svo var það
bara í sumar sem við komumst að
því hve erfið æskuár afa voru.
Hann missti þrjú systkini úr
berklum og svo seinna bróður á
besta aldri. Ef við munum rétt þá
hélt amma Rósa að öll sorgin og
erfiðleikarnir sem hann gekk í
gegnum hefði átt þátt í því hve
fámáll, yfirvegaður og stundum
dulur Hugi afi var. Eftir það sem
hann upplifði var hugsanlega lítil
ástæða fyrir hann að stressa sig á
veigaminni hlutum og atburðum.
En það má vel ímynda sér að
þetta yfirvegaða, vinsamlega og
þægilega atgervi hans hafi gefið
honum sérstaka eiginleika til að
ná sambandi við hestana sem
voru honum svo kærir.
Okkur er líka minnisstætt
hvernig Hugi afi breytti högum
sínum seint á ævinni til að hjálpa
ömmu þegar hún byrjaði að
missa sjónina. Hægt og bítandi,
eins og honum var tamt, byrjaði
hann að hjálpa til við elda-
mennskuna og húsverkin án þess
að gera mál úr því. Á þeim tíma
byrjaði hann líka að lesa fyrir
ömmu úr blöðum og bókum. Það
var einmitt þannig að við áttuð-
um okkur á hve trúrækinn afi
var. Eins og með annað flíkaði
hann því ekki. Með kæra minn-
ingu í huga þar sem hann les ró-
lega upp úr biblíunni fyrir ömmu
kveðjum við kæran afa og biðjum
Guð að blessa minningu hans.
Daði, Hugi og Alma.
Kynni okkar Huga hófust fyrir
um aldarfjórðungi þegar ég
keypti minn fyrsta hest, fimm
vetra hest sem átti eftir að nýtast
mér vel. Klárinn var úr ræktun
Huga sem hann kenndi við Ytra-
Dalsgerði. Kynni okkar urðu
meiri síðar þegar ég leigði hest-
hús hjá Huga og vann þar við
tamningar, bæði fyrir Huga og
aðra. Á þessum árum var Hugi
hættur í sinni föstu vinnu hjá
KEA þar sem hann starfaði
mestalla sína starfsævi. Hann sá
um hirðingu á folöldum sínum og
trippum. Hrossin nálgaðist hann
fumlaust og af yfirvegun. Þannig
voru hans vinnubrögð, enginn asi
en þó alltaf að.
Þessa fjóra vetur hittumst við
Hugi flesta daga og það var alltaf
gott að hitta Huga, við ræddum
gjarnan um hross og hvernig
trippin tækju tamningunni.
Hann hafði lag á að gera það já-
kvæða í tamningunum að aðal-
atriðinu í spjalli okkar og bætti
gjarnan við að þennan góða eig-
inleika hefði trippið frá móður-
inni. Hugi skipti sér ekki af
tamningunum, bar traust til
tamningamannsins en gaf góð
ráð þegar til hans var leitað.
Hugi var af þeirri kynslóð sem
ólst upp við að allir hlutir væru
nýttir til fulls og það tamdi hann
sér við sín störf. Mér eru minn-
isstæð orð Huga eitt sinn er hann
leit við í hesthúsinu, rölti inn fóð-
urganginn og greip upp hey-
tuggu og lagði ofan í stallinn og
sagði „hvert strá er peningur“.
Ekki meðtók ég alveg strax hvað
kallinn ætti við, en síðar gerði ég
mér það ljóst og nýtti í mínum
búskap.
Hugi var heiðursfélagi Hesta-
mannafélagsins Léttis, en það er
æðsta viðurkenning félagsins.
Honum þótti vænt um viður-
kenninguna þótt hann hefði ekki
mörg orð um það. Hann vann að
ýmsum málum innan félagsins og
sat í stjórn þess um árabil. Hugi
stóð meðal annarra fyrir kaupum
félagsins á Kaupangsbökkum,
þar sem félagsmenn gátu fengið
sumarhaga fyrir hrossin sín.
Þrátt fyrir sitt rólega og yf-
irvegaða fas hafði Hugi gaman af
skemmtilegum sögum af mönn-
um og málefnum. Einnig gat
þessi orðvari maður verið hnytt-
inn í tilsvörum. Eitt sinn þegar
Hugi var við afgreiðslustörf í
timburporti KEA kom þar inn
bóndi framan úr firði sem var illa
fyrirkallaður og heimtaði af-
greiðslu strax. Hugi leit á hann í
rólegheitum og sagði: „Sigurður
minn, er þetta síðasti dagurinn í
lífi þínu?“ Hann lét menn ekki ná
sér svo auðveldlega úr jafnvægi.
Það var mitt lán að kynnast
Huga Kristinssyni. Fyrir það vil
ég þakka.
Ég sendi fjölskyldu og vinum
innilegar samúðarkveðjur.
Erlingur Guðmundsson,
fv. formaður hesta-
mannafélagsins Léttis.
Hugi Kristinsson
✝
Ástkær eiginkonan mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
FJÓLA SIGURÐARDÓTTIR,
Krummahólum 25,
Reykjavík,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
föstudaginn 8. nóvember.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 19. nóvember
kl. 13.00.
Sérstakar þakkir fær starfsólk 11-G á Landspítalanum fyrir hlýtt
viðmót og góða umönnun.
Guðlaugur Jónas Guðlaugsson,
Sigríður Guðlaugsdóttir,
Guðlaugur Guðlaugsson, Guðrún Pétursdóttir,
Gunnar Guðlaugsson, Anna Guðjónsdóttir,
Sveinbjörn Guðlaugsson, Sigurrós Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
PÁLL ÞÓRHALLSSON
læknir,
Laugarnesvegi 89,
sem lést miðvikudaginn 6. nóvember, verður
jarðsunginn frá Neskirkju miðvikudaginn
20. nóvember kl. 13.00.
Hildigunnur Halldórsdóttir,
Hjördís S. Pálsdóttir, Björgúlfur Pétursson,
Þorgerður B. Pálsdóttir, Guðmundur K. Marinósson,
Bentína U. Pálsdóttir, Kristinn Á. Halldórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.