Morgunblaðið - 18.11.2013, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. NÓVEMBER 2013
hjá Vinnueftirlitinu á Akranesi í
apríl 1993. Störf landsbyggðar-
fulltrúa urðu flest til á árunum
1989-1993 og gegndi Súsanna
þessu starfi á Akranesi frá upp-
hafi og hafði gegnt því samfellt í
tuttugu ár þegar hún lést.
Hún var ein af sjö landsbyggð-
arfulltrúum sem haldið hafa hóp-
inn þrátt fyrir að vera dreifðar
um landið. Fljótlega komst á sú
venja að hittast einu sinni á ári í
Reykjavík til að sækja okkur
fræðslu og endurmenntun. Þenn-
an tíma notuðum við einnig til að
kynnast betur og gera eitthvað
saman, ótengt vinnunni. Fara út
að borða, spila, sprella eða bara
spjalla. Alltaf voru þetta ánægju-
stundir og tilhlökkun að hittast
þar sem þess á milli var einungis
um samskipti gegnum síma eða
tölvu að ræða. Strax skapaðist
mjög góður samhugur og vin-
skapur í hópnum sem haldist hef-
ur allar götur síðan.
Súsanna ávann sér fljótt virð-
ingu okkar og traust og við minn-
umst hennar með eftirfarandi
orðum: Hljóðlát, hjálpsöm, dugn-
aðarforkur, til í allt, hress og kát,
jákvæð, bóngóð, ósérhlífin og
með góða nærveru. Við minnumst
þess ótrúlega krafts sem hún
hafði í veikindum sínum, andlegs
styrks og æðruleysis.
Hennar verður sárt saknað.
Við sendum eftirlifandi eigin-
manni Súsönnu og börnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elísabet, Margrét,
Sigrún Daða, Sigrún A.,
Sólveig og Sveinbjörg,
landsbyggðarfulltrúar
hjá Vinnueftirlitinu.
Það er í raun undarlegt hve
dauðinn kemur manni á óvart
þegar hann kveður dyra, jafnvel
þótt viðkomandi hafi um alllangt
skeið háð baráttu við illvígan
sjúkdóm. Það átti við um vinkonu
og samstarfsfélaga okkar, Sú-
sönnu, sem við minnumst í dag.
Þá baráttu háði hún af slíkri hug-
prýði, að hún er í hugum okkar
sigurvegari þeirrar orustu, þótt
fallið hafi.
Og minningar streyma fram:
Við minnumst barns og ung-
lings, sem af áhuga var þátttak-
andi í starfi KFUM og K á Akra-
nesi, en gerðist síðan leiðtogi og
stjórnarmaður. Hún var ekki ein-
staklingur þeirrar gerðar að hún
veigraði sér við verkefnum. Af
miklum fúsleika tók hún að sér
svo margþætta þjónustu að undr-
un og aðdáun sætti. Og tæki hún
að sér eitthvert verkefni, hvort
sem það var barnastarf, mat-
reiðsla á ALFA-námskeiði, ferm-
ingarskeytasala, undirbúningur
„Jóla í skókassa“, umsjón fjár-
mála eða eitthvað annað, gátum
við verið viss um að hún sinnti því
verkefni til loka. Það var eðli
hennar og hluti af þeirri ábyrgð-
arkennd sem Guð hafði gefið
henni.
Við minnumst stúlku sem fann
ástina sína og fékk að sjá drauma
sína um heimili og börn rætast.
Heimili sem grundvallað var á
kærleika Guðs og fúsleik til þjón-
ustu hvenær sem var.
Alls þessa fengum við að njóta
um langt árabil.
Því er það, að þegar hennar
nýtur ekki lengur við, er stærra
skarð höggvið í vinahópinn en lík-
legt er að við gerum okkur grein
fyrir á þessari stundu. Klettur
sem aldrei brást er skyndilega
horfinn.
Komið er að kveðjustund. Sér-
hver kveðjustund er margþætt.
Felur í sér bæði söknuð, þakklæti
og von.
Um leið og við kveðjum góðan
vin með fátækum orðum fyllir
hryggðin hjartað, því við vildum
svo sannarlega hafa notið sam-
vista við hana lengur.
Þakklæti á hún svo sannarlega
skilið fyrir alla veru sína hér, fús-
leik og kærleika.
En framar öllu gleður það hug-
ann, að vita að hún átti þá von,
sem nú hefur orðið að fullvissu.
Þá von trúarinnar sem hún fékk
að taka við sem unglingur og mót-
aði allt hennar líf. Og nú hefur
hún fengið að ganga inn til fagn-
aðar þess Drottins, sem hún setti
traust sitt á.
Það er gott að eiga þessa von í
sorginni, þessa fullvissu á kveðju-
stundinni.
Mætti þessi fullvissa blessa og
styrkja fjölskyldu hennar og ást-
vini.
Blessuð sé minning Súsönnu
Steinþórsdóttur.
Sigurbjörg og Jóhannes.
Ég hitti Súsönnu í fyrsta skipti
í sumarbúðunum Ölveri í maí
1993 þegar ég kom þangað í
vinnuflokk. Hún var lágvaxin og
grönn, fíngerð og falleg og leit
alltaf út fyrir að vera yngri en
hún var. Hún hafði alltaf gaman
af því að vera fín og smart, átti
marga fallega kjóla og fallegar
peysur sem hún prjónaði sjálf.
Okkur varð fljótt vel til vina og
þegar ég flutti á Akranes um
haustið var gott að vita að ég var
ætíð aufúsugestur á heimili Jóns
og Súsönnu. Á þessum 20 árum
hefur vináttan aðeins eflst og
aldrei borið skugga á.
Okkur Súsönnu gekk vel að
vinna saman að hinum ýmsu
verkefnum. Við ræddum málin,
hún gerði og ég þóttist hjálpa til.
Þannig var það t.d. um kaffisöl-
urnar í Ölveri mörg undanfarin
ár, nokkrar mæðgnahelgar,
skeytasölu KFUM o.fl. Tvisvar
unnum við saman í eldhúsinu í Öl-
veri. Hún var ráðskona og ég var
bakari, hún hjálpaði mér að baka,
ég hjálpaði henni að elda. Á milli
sleiktum við sólina og prjónuðum
og spjölluðum.
Oft var Súsanna fengin til að
elda fyrir hópa, stóra sem smáa.
Eftir eitt námskeiðið þar sem fólk
var sífellt að biðja um uppskriftir
að réttunum, gaf hún út ritið
„Súsanna’s livretter alfa 2006“
með öllum uppskriftunum sem
hún hafði notað á því námskeiði.
Súsanna hafði mjög gaman af því
að elda, baka, prjóna og sauma út.
Hún var dugleg að prófa nýjar
uppskriftir og óþreytandi að gefa
góð ráð ef eftir því var leitað.
Síðustu fimmtán árin höfum
við verið saman í sumaklúbbnum
Símalandi á Akranesi með 8 öðr-
um góðum konum. Sá hópur hef-
ur farið í þónokkrar sumarbú-
staðaferðir og eina ógleymanlega
utanlandsferð. Við vorum líka
saman í öðrum saumaklúbbi sem
samanstendur af konum sem
tengjast Ölveri. Nú er stórt skarð
höggvið í báða þessa hópa og
hennar verður sárt saknað.
Það er varla hægt að tala um
Súsönnu án þess að nefna Jón.
Þau voru mjög samhent hjón og
ástin og virðingin á milli þeirra
var aðdáunarverð. Samband Sú-
sönnu og barna hennar var einnig
mjög náið og kærleiksríkt. Hún
var börnum sínum ekki aðeins
góð og skilningsrík móðir heldur
einnig félagi þeirra og studdi þau
alla tíð mjög vel í leik og starfi.
Börnin æfðu öll badminton og
dæturnar gera það enn. Eftir að
synir mínir fóru að æfa badmin-
ton hafa leiðir okkar einnig legið
saman þar.
Súsanna var mér ákaflega dýr-
mæt og góð vinkona og ég er
þakklát fyrir að hafa átt hana að.
Þó að sjúkdómurinn hafi herjað á
hana í rúm tvö ár, var hún alltaf
bjartsýn og sagðist ætla að lifa til
elliáranna. Við göntuðumst með
það hvað við yrðum skemmtileg-
ar í ellinni og hvað við myndum
njóta þess að hafa nægan tíma til
alls. En nú er tíminn liðinn. Það
var mjög erfitt að fylgjast með
veikindum hennar síðustu tvær
vikurnar. Fyrri vikuna var vonin
um heimför sterk en síðari vikuna
vissum við hvert stefndi. Það sem
huggar nú er okkar sameiginlega
fullvissa um að hún er komin til
Föður okkar á himnum og þar líð-
ur henni vel.
Kæra fjölskylda, Guð styrki
ykkur í sorginni og blessi minn-
ingu Súsönnu Steinþórsdóttur.
Kristín Halldórsdóttir.
✝ Sigríður Sig-urðardóttir
fæddist í Reykjavík
6. október 1924.
Hún lést á bækl-
unardeid Landspít-
ala í Fossvogi 9.
nóvember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Súsanna
Guðjónsdóttir, f. 11.
febrúar 1891, d. 31.
janúar 1986 og Sig-
urður Þórðarson, f. 18. október
1892, d. 10. janúar 1985. Alsystur
Sigríðar voru Margrét Sigurð-
ardóttir, f. 28. janúar 1923, d. 8.
mars 1980 og Guðlaug Erla Sig-
urðardóttir, f. 12. maí 1928, d. 22.
ágúst 1991. Hálfbræður sam-
feðra: Jónmundur Sigurvin Sig-
urðsson, f. 18. september 1917, d.
1932, Albert Sigurðsson, f. 24.
ágúst 1916, d. 1. febrúar 2007,
Björgólfur Sigurðsson, f. 31.
ágúst 1915, d. 22. mars 1972.
Hinn 26.12. 1944 giftist Sigríð-
ur Odd Kristian Thom, f. í Nor-
egi 9.9. 1918, d. 21.1. 1985. Börn
Sigríðar og Odds eru 1) Súsanna
Erla, f. 13.9. 1945, maki var Haf-
steinn Tómasson, þau skildu.
Synir þeirra eru Oddur, f. 22.9.
1965, maki María Auður, f. 28.4.
1970, Ólafur, f. 14.4. 1970, sam-
býliskona Gyða Þórisdóttir, f.
6.10. 1972, Hafsteinn, f. 18.9.
1973. 2) Aníta Fríða, f. 25.8. 1949,
maki Karl Björnsson, f. 29.2.
1948, d. 21.4. 2002.
Börn þeirra eru
Kristján Snær, f.
3.11. 1968, maki
Guðrún Friðbjörg, f.
3.3. 1970, Sigríður
Hvönn, f. 24.2. 1970,
Björn, f. 29.5. 1974,
sambýliskona Ás-
laug Ingvarsdóttir,
f. 14.2. 1981. 3) Sig-
ríður Gréta, f. 28.5.
1952, maki Auðunn
Valdimarsson, f. 6.8. 1946, d. 4.4.
2013. Börn þeirra eru Þuríður
Linda, f. 1.7. 1974, sambýlis-
maður Þormóður Skorri Stein-
grímsson, f. 5.4. 1974, Valdimar
Jón, f. 23.6. 1976, sambýliskona
Julia Doppler, f. 6.5. 1980, Sæ-
unn, f. 13.3. 1984, sambýlismaður
Róbert Óli Skúlason, f. 27.1. 1982.
Langömmubörnin eru 17.
1976 flutti Sigríður ásamt
Gunnari S. Kristjánssyni, f. 6.12.
1935, d. 11.4. 1984, til Tálkna-
fjarðar, þar sem þau bjuggu fram
til ársins 1984 er Gunnar lést.
Sigríður ólst upp í Reykjavík
hjá móður sinni ásamt tveimur
systrum. Hún tók gagnfræðapróf
frá Ingimarsskóla og vann ýmis
störf ásamt húsmóðurstörfum.
Síðustu mánuðina bjó hún á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
18. nóvember 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Komið er að því að kveðja
elskulega móður okkar, sem varð
89 ára 6. október síðastliðinn. Á
tímamótum sem þessum rifjast
upp margar minningar, og dvelur
hugur okkar þá aðallega við æsk-
una í Stórholtinu, þar sem foreldr-
ar okkar bjuggu með okkur 4
systkinin ásamt ömmu og Erlu
systur mömmu. Mamma að sýsla
eitthvað í eldhúsinu umlandi eitt-
hvað notalegt, og við vissum ekki
hvort hún væri að syngja eða tala
við sjálfa sig. Það var ótrúlegt
hvað hún gat stjanað við okkur
systkinin, þrátt fyrir þrengslin
sem við bjuggum við. Hún kveikti
á eldavélahellunum til að reyna að
hita upp eldhúsið, hún bjó til
vatnskakó handa okkur á morgn-
ana og jafnvel þegar vont var veð-
ur reyndi hún að koma bíldrusl-
unni, sem pabbi átti, í gang til að
skutla okkur upp í Austurbæjar-
skóla. Oft var glatt á hjalla, mikið
spilað Rommý og Vist, og ekki má
gleyma þegar öll fjölskyldan sett-
ist við útvarpstækið og hlustaði á
framhaldsleikritin.
Við systurnar minnumst mikils
gestagangs á heimilinu og alltaf
var pláss fyrir næturgesti utan af
landi, þótt íbúðin væri bara 3 her-
bergi. Mamma tók áföllum yfir-
leitt með æðruleysi eins og þegar
bróðir okkar Richard Rúnar lést
af slysförum í Togo í Afríku og var
jarðsettur þar. Seinna á lífsleið-
inni flytur mamma aftur í Stór-
holtið og var notalegt að koma til
hennar á gamla æskuheimilið okk-
ar. Var það orðinn vani að þeir
sem komu því við úr fjölskyldum
okkar systranna hittust í hádeg-
inu á föstudögum heima hjá
mömmu og reiddi hún þá fram
hinar ýmsu kræsingar. En með
aldrinum versnaði heilsan og í
fyrravetur var hún svo lánsöm að
fá vistun hjá Hrafnistu í Hafnar-
firði. Var hún farin að hlakka til að
komast hinumegin eins og sagt er,
því hún var sannfærð um að þar
biðu hennar margir ástvinir. Í dag
fylgjum við móður okkar til grafar
og kveðjum hana með söknuði og
þakklæti.
Súsanna, Aníta og Gréta.
Elsku amma Sigga.
Það eru margar og góðar minn-
ingar sem koma upp þegar ég
hugsa til þín. Fyrst er að nefna
föstudagshádegin í Stórholtinu,
en þar komum við saman afkom-
endurnir og fjölskyldumeðlimir á
hverjum föstudegi í hartnær 20 ár.
Við fengum okkur brauð, salat og
kaffi og mikið var spjallað og hleg-
ið. Oft var tvísetið við borðið inni í
stofu og þá var gott að fá sér sæti í
ruggustólnum, lesa Moggann og
taka þátt í umræðunum. Amma
Sigga stóð alltaf með karlpeningn-
um og maður gat bara alltaf spurt:
„Er það ekki, amma?“ og alltaf var
svarið: „Jú, jú,“ enda hafði hún oft
sterkar skoðanir á hlutunum
þannig að það þýddi ekkert að
ræða málið meira. Kalli minn, ný-
fæddur, var snemma byrjaður að
heimsækja þig í hádeginu og þér
fannst svo gaman að fá hann og
spurðir hann, hvort hann fengi
bara ekkert að borða og hvurslags
ómynd þetta væri.
Einnig á ég góðar minningar
frá Tálknafirði þegar ég kom í
heimsókn til ykkar Gunnars á
sumrin. Þar var margt hægt að
gera sem barn og frjálsræðið mik-
ið. Ég man sérstaklega eftir nátt-
úrupottinum sem var gamall bátur
og notaður af almenningi til að
baða sig í. Ég lék mér líka mikið
við Kubb, hundinn ykkar og vor-
um við stundum jafn óþekkir, en
þú gast alltaf litið fram hjá því þó
ég væri stundum erfiður og há-
vær.
Þú horfðir mikið á sjónvarp og
þá sérstaklega ef þar voru menn á
skautum. Ég grínaðist oft með það
þegar ég hringdi í þig hvort ég
væri nokkuð að trufla þig við
skautana. Það eru líka margar
minningarnar sem við getum rifj-
að upp og hlegið að. Við áttum góð-
ar stundir þegar við fórum til
Austurríkis í tilefni af 80 ára af-
mælinu þínu og ég ýtti þér á undan
mér í hjólastólnum upp hinar
ýmsu brekkur og á meðan hlógu
dætur þínar og þú í stólnum.
Elsku amma. Takk fyrir allar
góðu minningarnar.
Björn Karlsson.
Elsku amma Sigga. Nú er kom-
ið að kveðjustund okkar, þeirri síð-
ustu. Þegar hugurinn leitar til
baka kemur upp sú stóra mynd
sem amma Sigga var í lífi mínu og
hversu mikils virði hún var mér.
Amma er ekki nógu stórt orð yfir
það hvað amma var fyrir mér og
mínum. Uppalandi, bakhjarl, trún-
aðarvinur, félagi og amma, þetta
er aðeins hluti af þeim hlutverkum
sem hún gegndi í mínu lífi. Að eiga
ömmu sem sinnti öllum þessum
hlutverkum er ekki einsdæmi en
er ómetanlegt fyrir okkur. Líf
okkar hefur verið bundið órjúfan-
legum böndum allt frá fæðingu og
nú til kveðjustundar. Fyrstu árin
var ég í pössun hjá ömmu, þar ól
amma mig upp ásamt börnum á
meðan foreldrar unnu. Móðir mín
segir oft, að hún hafi fengið mig
lánaðan milli þess sem ég var hjá
ömmu. Gamlar rjómatertur, asíur,
sitjandi í þvottabala eru minning-
ar sem skjótast upp á yfirborðið
þegar ég rifja upp stundirnar í
Bólstaðarhlíðinni. Þegar ég var á
þrettanda ári kom amma til mín í
Keldulandið og spurði hvort ég
vildi flytja til sín á Tálknafjörð,
þar sem þau Gunnar höfðu hafið
búskap. Ég man vel eftir samræð-
um okkar og hef oft velt fyrir mér
hvað það var sem fékk mig til þess
að flytjast til ömmu og yfirgefa
fjölskylduna og lífið sem ég átti og
á stað sem ég þekkti ekki. Líklega
var það traust og væntumþykja
sem varð til þess að haustið eftir
flutti ég til ömmu. Tíminn sem við
áttum þarna var frábær og mikil
upplifun fyrir dreng af malbikinu.
Næstu ár var ég hjá ömmu á
sumrin þangað til ég flutti til
Reykjavíkur í skóla. Ekki leið á
löngu þangað til við vorum farin
að búa saman aftur í Stórholtinu
eftir fráfall Gunnars. Við skemmt-
um okkur konunglega á þessum
tíma og skipti þá engu máli hvort
það var við litla matarborðið við
spjall eða þegar drengurinn kom
heim af skemmtunum seint um
nætur og þurfti að segja ömmu frá
svaðilförum næturinnar. Aldrei
orð, bara bros og þrátt fyrir syfju
var hlustað af athygli. Þegar ég
eignaðist fjölskyldu varð amma
stór þáttur í lífi barna minna.
Fyrst Anna Gréta þar sem engin
dagmóðir var nógu góð fyrir
barnabarnið, það gekk ekkert hjá
þeim að eiga við stelpuna. Anna
Gréta átti alltaf, líkt og ég, skjól
hjá ömmu. Sama má segja um
Ríkharð Atla son minn, sem varð
fastagestur hjá langömmu. Í raun
passaði hún öll mín börn, sem eru
fimm, til lengri eða skemmri tíma.
Rétt áður en amma fór í aðgerðina
fór ég upp á spítala til þess að
heyra í henni, þrátt fyrir viðvör-
unarorð var ég viss um að amma
vaknaði eins og hin skiptin, en
ekki í þetta skiptið. Alltaf gat ég
skroppið til hennar og rætt um
dægurmál eða mín einkamál. Við
vorum ekki alltaf sammála en allt-
af kvöddumst við með faðmlagi og
kossi.
Nú þegar sest er niður og skrif-
uð hinsta kveðja til ömmu Siggu
fyllist hjartað af söknuði en um
leið hamingju og þakklæti fyrir
allt það sem hún hefur verið mér
og fjölskyldunni allri í gegnum tíð-
ina. Minningarnar munu hlýja um
ókomna tíð og mun amma aldrei
gleymast. Við drúpum höfði og
þökkum ömmu Siggu allt það sem
hún var okkur.
Oddur, María Auður og börn.
Ég man ömmu Siggu með mikl-
um hlýhug. Ég fór oft sem krakki
til hennar í pössun.
Alltaf hafði hún eitthvað
skemmtilegt planað fyrir okkur. Á
föstudögum fórum við iðulega út á
vídeóleigu og sóttum okkur mynd
sem ég mátti velja, og nammið var
ótakmarkað. Ég þorði ekki að
vera dónaleg og heimta of mikið
en hún sagði stundum: „Sæunn
mín, þú mátt alveg velja þér meira
nammi.“
Svo komu laugardagarnir og
það var skemmtilegast. Áður en
ég lagði af stað að heiman á föstu-
dögum var mér sagt að ég væri að
fara í leikhús, og ætti að hafa með
mér fín föt. Því ömmu fannst að
maður ætti nú að fara fínn í leik-
hús. Hún fór með mig á ýmis verk,
barnaleikrit, söngleiki og meira að
segja fullorðinsleikrit.
Ég man fallegu náttkjólana
hennar, ég man þegar við fórum
niður í fjöru með kók og Malta-
súkkulaði. Ég man hvað mér
fannst gaman að fara með henni í
Kringluna. Ég man þegar við fór-
um með blóm á leiðin hjá lang-
ömmu og Erlu frænku og hvað allt
var friðsælt.
Elsku amma, nú ertu farin til
þeirra og allra hinna og ég veit að
þau eru glöð að sjá þig. Hvíldu í
friði og takk fyrir allar skemmti-
legu stundirnar sem við áttum
saman.
Sæunn.
Þegar ég sést hér niður við tölv-
una og byrja að skrifa kveiki ég á
laginu Rose Garden með Lynn
Anderson og minningarnar koma
flæðandi, minningar sem voru
löngu gleymdar. Ástæðan fyrir
því að þetta lag kveikir á svona
mörgum minningum er að það var
á einni af kántríplötunum sem ég
og amma hlustuðum svo mikið á.
Við settumst niður, kveiktum á
plötuspilaranum og fengum okkur
kaffi, svart og með tveimur gervi-
sykurmolum, og spiluðum rommí
og já, ég var sex ára! Enn þann
dag í dag þegar ég fæ mér kaffi þá
fæ ég mér það svart, því
langamma kenndi mér það.
Fyrsta minning mín af ömmu
Siggu er þegar mamma og pabbi
tóku mig frá henni þar sem ég
eyddi dögunum yfirleitt og létu
mig til dagmömmu. Þegar ég kom
heim frá dagmömmunni hélt ég
því grátandi fram við mömmu og
pabba að hún væri hrikalega vond
við mig. Amma hringdi akkúrat á
þessari stundu og heyrði grátinn í
mér og hélt því fram að þetta
gengi ekki svona, ég yrði nú að
vera bara hjá henni. Það fór síðan
svo að ég fór ekki aftur til dag-
mömmunnar og eyddi bara dög-
unum með ömmu. Mig minnir nú
að dagmamman hafi ekkert verið
svo slæm, ég vildi bara vera hjá
ömmu.
Dögunum hjá ömmu var eytt í
ýmislegt, eins og göngutúra um
Klambratúnið þar sem ég fékk að
leika lausum hala og síðan voru
ófáir dagarnir sem við amma sát-
um við borðstofuborðið og spiluð-
um bingó. Sá sem vann bingóið
fékk verðlaun, mér fannst þessi
verðlaun vera toppurinn. Það var
hefð hjá okkur að draga alltaf eitt
spjald á dag þar sem á stóðu skila-
boð frá Guði. Ég tók þessi skilaboð
mjög bókstaflega og hagaði síðan
deginum mínum út frá því. Ekki
má gleyma bíómyndunum sem við
horfðum á ítrekað og má þar helst
nefna Oklahoma og Sleepless in
Seattle, ég kann þær enn þann
dag í dag utan að. Það hefði ef-
laust, svona eftir á að hyggja, ver-
ið eðlilegra fyrir átta ára stelpu að
horfa á teiknimyndir en ég og
amma vorum bara svo veikar fyrir
fallegum ástarsögum.
Amma kenndi mér rommí og
hún vann mig alltaf! Mikið var ég
nú orðin pirruð á því að vera sítap-
andi en þetta var amma Sigga í
hnotskurn. Hún leyfði manni ekki
að komast upp með neitt rugl,
enda á ég það henni mikið að
þakka hvernig manneskja ég er í
dag. Þegar ég hef mætt mótlæti í
lífinu þá er það ömmu að þakka
hvernig ég hef komist yfir það og
að ég hafi komist yfir það yfir höf-
uð.
Ég man þegar ég lenti í minni
fyrstu ástarsorg að sú fyrsta sem
ég hringdi í var amma Sigga. Ég
hringdi í ömmu mína og labbaði til
hennar úr miðbænum grenjandi í
takt við regnið sem fylgdi göng-
unni. Ég settist á rúmstokkinn og
amma náði að hugga mig með sín-
um undraverða hætti þó að ég sjái
það núna eftir á að þetta var
hræðilega kjánalegt allt saman.
Alltaf þegar ég þurfti á ein-
hverjum að halda þá var amma til
staðar. Amma var svo miklu meira
en amma fyrir mér. Hún var besti
vinur minn.
Amma mín. Mikið mun ég nú
sakna þess að fá afmæliskortin
með fallegu ljóðunum. En ég vona
að kjúklingastaðurinn í Suðurveri
sé þar sem þú ert á þessari
stundu. Og amma, gerðu nú vel við
þig og fáðu þér tvo bita.
Anna Gréta Oddsdóttir.
Sigríður
Sigurðardóttir