Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2010, Blaðsíða 75

Kommunehospitalet í Kaupmannahöfn 1863.
Pontoppidan var skipaður dósent í geðlækningum
1892, og var það fyrsta akademíska staðan í
þeirri grein í Danmörku. Hann hætti 1898, vann
á geðveikrahæli í þrjú ár eftir það, en var þá
skipaður prófessor í réttarlæknisfræði. Eftirmaður
Pontoppidans var Alexander Friedenreich (1849-
1932). Hann tók einnig við dósentsstöðunni og
varð síðan prófessor í geðlæknisfræði frá 1916
til 1919, þegar August Wimmer (1872-1937) tók
við. Wimmer flutti 1933 yfir á nýja geðdeild á
Rigshospitalet. Þeir Pontoppidan, Friedenreich
og Wimmer voru geðlæknar, en þeir höfðu
numið taugalæknisfræði í námsferðum til Parísar,
London og Berlínar og voru allir vel að sér í
taugalækningum. Þeir litu á sig sem tauga- og
geðlækna og skrifuðu greinar og kennslubækur á
því sviði. Pontoppidan viðurkenndi þó, að í raun
ættu þetta að vera tvær aðskildar sérgreinar.48
Knud Haraldsen Krabbe (1885-1961) var sonur
Harald Krabbes (1831-1917), læknis og prófessors
við dýralæknaskólann í Kaupmannahöfn, og
konu hans Kristínar Jónsdóttur (1841-1910)
Guðmundssonar (1807-1885), ritstjóra Þjóðólfs
og alþingismanns Skaftfellinga. Kristín var systir
Þorvalds Jónssonar (1837-1916), héraðslæknis
á ísafirði.49 Harald kom til íslands 1863 og
rannsakaði sullaveiki og kynntist þá konuefni
sínu, Kristínu. Þau áttu sex börn, og það yngsta
var sonurinn Knud, sem talaði ávallt við móður
sína á íslensku, þegar hann var barn. Hann
lærði læknisfræði, fékk áhuga á tauga- og
geðlæknisfræði og ákvað að gerast taugalæknir.
Fljótlega eftir læknapróf 1909 fór hann í námsferð
til London og dvaldi í hálft ár á National Hospital.
Þaðan fór hann til Parísar og var þrjá mánuði
hjá Pierre Marie á Bicétre. Knud lýsir dvölinni
á Queen Square sem einum ánægjulegasta tíma
ævi sinnar. Þar gekk hann vikulega stofugang
Knud Haraldsen V'8g° Christiansen.
Krabbe.
með Gowers, og hann sá Hughlings Jackson
bregða fyrir. 1 París hóf hann að rannsaka corpus
pineale (köngul), hélt áfram þeim rannsóknum í
Kaupmannahöfn, og byggðist doktorsritgerð hans
1915 á þessum athugunum. Eftir heimkomuna
var hann eitt ár á Sankti Hans, en frá 1911 til
1914 var hann kandídat og aðstoðarlæknir á
Kommunehospitalet og Rigshospitalet. Knud
sérhæfði sig í taugalæknisfræði. Árið 1913 hóf
hann stofurekstur í sérgreininni. Frá 1915 til 1921
var hann aðstoðarlæknir á Skt. Johannesstiftelse/
Almindelig Hospital, en 1922 réðst hann aftur á
„Sjette afdeling" á Kommunehospitalet. Þar var
hann aðstoðarlæknir fyrstu fimm árin, en næstu
fimm ár var hann deildarlæknir á taugahluta
deildarinnar. Árið 1933, þegar Wimmer flutti
á Rigshospitalet, var deildinni skipt í geðdeild
og sjálfstæða taugadeild, og varð Krabbe þá
yfirlæknir taugadeildarinnar. Hann var yfirlæknir
deildarinnar í 22 ár, eða þar til hann fór á
eftirlaun sjötugur að aldri. Ásamt því að vera
taugalæknir á Kommunehospitalet var Krabbe
virkur rannsakandi. Hann fór reglulega til Lundar,
en þar stundaði hann samanburðarrannsóknir
á morphogenesis heila hryggdýra hjá vini
sínum Ivar Broman (1868-1946), prófessor í
anatómíu. Knud samdi nokkrar bækur um
þessar rannsóknir og skrifaði einnig kennslubók
í taugalæknisfræði. Hann var einn af stofnendum
Acta neurologica et psychiatrica árið 1926 og fyrsti
ritstjóri þess. Eftir honum er Krabbe sjúkdómurinn
nefndur, en það er heilahrörnunarsjúkdómur í
börnum. Árið 1948 var Knud Krabbe boðið til
fyrirlestrahalds við Háskóla íslands. Segir hann
boðið hafa verið að þakka gömlum vini, Jóhanni
Sæmundssyni (1905-1955), sem hafði verið hjá
honum á Kommunehospitalet í taugalæknisfræði.
Þetta sama ár, 1948, varð Jóhann prófessor í
LÆKNAblaðið 2010/96 Fylgirit 64 75